ILPB1/415-700/10-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2010 r. (data wpływu 17 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia poniesionych na odbudowę środka trwałego nakładów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia poniesionych na odbudowę środka trwałego nakładów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której sprzedaje towary spożywcze w pawilonie handlowym zakupionym x sierpnia 2004 r. Pawilon ten jest lekką konstrukcją drewnianą szkieletową złożoną z dwóch pomieszczeń: handlowego i części magazynowej. Przez lata użytkowania część magazynowa ulegała stopniowej dewastacji aż okazało się, że stan techniczny nie pozwala na użytkowanie tej części pawilonu w celach magazynowych.

W listopadzie 2009 r. Wnioskodawczyni wystąpiła o pozwolenie na odbudowę pomieszczenia gospodarczego przy pawilonie.

Wydane przez Starostwo Powiatowe pozwolenie zawiera opis, że "od strony północno-zachodniej znajduje się pomieszczenie gospodarcze, które jest w bardzo złym stanie technicznym i należy je rozebrać. W to miejsce Inwestor chce odbudować pomieszczenie gospodarcze."

Na podstawie wydanego pozwolenia z dnia x stycznia 2010 r. część magazynowa została rozebrana i w tym miejscu odbudowano magazyn, który wszelkimi parametrami jest zgodny z wcześniejszym zastanym stanem w momencie kupna tegoż pawilonu w 2004 r. Dzięki temu remontowi Wnioskodawczyni przywróciła stan pierwotny budynku, bez żadnej nadbudowy. W ramach remontu zostały wykonane ściany warstwowe zewnętrzne, wylewki w magazynie, ściany z płyt WKB i sufit podwieszany, wymieniono glazurę i terakotę oraz instalację elektryczną i wodno-kanalizacyjną, alarmową, wymieniono drzwi i orynnowanie na odbudowanej części pawilonu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione w związku z tym remontem wydatki w łącznej kwocie ok. 15.000 zł stanowią koszt uzyskania przychodów, który Wnioskodawczyni może jednorazowo rozliczyć w kosztach prowadzonej działalności w momencie zakończenia remontu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki poniesione na odbudowę, remont części magazynowej pawilonu można jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ odbudowa ta stanowi przywrócenie stanu pierwotnego budynku i w związku z tym nie jest modernizacją. Stan odbudowanego budynku pozwala na jego użytkowanie w takim samym zakresie jak stan budynku pierwotnego. Nie uległ zmianie sposób i zakres użytkowania a jedynie doprowadzono stan odbudowanego budynku do możliwości jego użytkowania według parametrów pierwotnych aby nie doszło do katastrofy budowlanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł.

Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przez ulepszenie środków trwałych należy rozumieć:

* przebudowę, czyli zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

* rozbudowę, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

* rekonstrukcję, tj. odtworzenie zużytych całkowicie lub częściowo składników majątku,

* adaptację, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych, rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

* modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego.

Wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do takiej wartości z dnia jego przyjęcia do używania, a więc nie chodzi o wzrost wartości użytkowej w stosunku do stanu poprzedzającego prace w obiekcie, lecz o taki wzrost wartości użytkowej, który ma wpływ na wzrost tej wartości w stosunku do stanu z dnia przyjęcia do używania. Kolejnym warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie do zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest mierzalność ulepszenia.

Przepis art. 22g ust. 17 cyt. ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób mierzalność ta może się wyrażać: np. okresem używania - wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt mierzalnego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Z kolei, istotą remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, niezwiększających jego wartości początkowej. Remontem jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego poprzez wymianę zużytych składników technicznych, nie powodujące jednak zmian w użytkowaniu, przeznaczeniu i konstrukcji tego obiektu. Remont środka trwałego powinien zmierzać do zachowania jego dotychczasowej substancji. Konsekwencją remontu ma być utrzymanie środka trwałego we właściwym stanie technicznym i użytkowym.

W przypadku, gdy wydatki zostaną poniesione na remont środka trwałego, stanowią one bezpośrednio koszty uzyskania przychodów.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej pawilonie składającym się z części handlowej i magazynowej, stanowiącym środek trwały, wykonywano szereg prac o charakterze "odbudowy", które to prace w ocenie tut. Organu stanowią ulepszenie w rozumieniu art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stan techniczny budynku niewątpliwie uległ bowiem polepszeniu.

Wnioskodawczyni podała, iż wydane przez Starostwo Powiatowe pozwolenie zawiera opis, że "od strony północno-zachodniej znajduje się pomieszczenie gospodarcze, które jest w bardzo złym stanie technicznym i należy je rozebrać. W to miejsce Inwestor chce odbudować pomieszczenie gospodarcze."

Natomiast zakres prac dotyczył m.in.: wykonania ścian warstwowych zewnętrznych, wylewki w magazynie, ścian z płyt WKB i sufitu podwieszanego, wymiany glazury i terakoty oraz instalacji elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej, alarmowej, wymiany drzwi i orynnowania na odbudowanej części pawilonu.

W ocenie tut. Organu wartość wykonanych prac nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodu bezpośrednio w momencie ich poniesienia. Wydatki te - jako nakłady na ulepszenie - winny zwiększyć wartość początkową budynku i mogą znaleźć odzwierciedlenie w kosztach wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej budynku. Wykonanych prac - ze względu na ich ulepszeniowy charakter - nie można bowiem uznać za remont. Stanowisko Wnioskodawczyni należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.