ILPB1/415-688/14-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2014 r. (data wpływu 7 lipca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 29 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 7 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 15 września 2014 r. znak ILPP2/443-734/14-2/MR, ILPB1/415-688/14-2/TW na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem rozpatrzenia wniosku w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 września 2014 r., a w dniu 29 września 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 26 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest przedsiębiorstwem zajmującym się produkcją maszyn i urządzeń dla sektora górniczego. Jest to pracodawca w rozumieniu przepisów art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94; dalej: Kodeks pracy) oraz płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa). Sp. z o.o. jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W ramach swojej działalności Wnioskodawca użytkuje służbowe pojazdy samochodowe (dalej: pojazdy służbowe, samochody służbowe), z których część przydzielona została zatrudnionym pracownikom Spółki w celu umożliwienia im właściwej realizacji powierzonych obowiązków służbowych.

Pojazdy służbowe są w przeważającej większości własnością Spółki. W nielicznych przypadkach są używane na podstawie umowy leasingu operacyjnego lub umowy najmu.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie kilku gmin województwa. Siedziba Spółki znajduje się w (...). Oprócz tego Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie jednostek należących do Grupy Kapitałowej, tj. (...), w których pomieszczenia oraz miejsca parkingowe podlegają wynajęciu. Dodatkowo Oddziały te podzielone są na położone w różnych miejscach rejony.

Do zadań kadry zarządzającej/kierowniczej zatrudnionej w Spółce należy prowadzenie w imieniu pracodawcy interesów Spółki oraz zarządzanie i zajmowanie się sprawami majątkowymi Spółki, co wymaga od tych pracowników częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy, określone w umowie o pracę. Miejsce świadczenia pracy kadry zarządzającej/kierowniczej lub miejsce, do którego należy się udać w celu prowadzenia spraw Wnioskodawcy często znajduje się w oddaleniu od miejsca parkowania pojazdu służbowego na terenie siedziby Spółki lub w poszczególnych miejscach prowadzenia działalności gospodarczej.

Decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu służbowego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności (konieczność wykonywania czynności służbowych poza siedzibą Spółki) i dyspozycyjności. Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe należą do kadry zarządzającej/kierowniczej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy.

W Spółce obowiązuje regulamin używania pojazdów służbowych. Zgodnie z regulaminem, przekazanie samochodu służbowego do korzystania przez pracownika wymaga podpisania umowy o używanie pojazdu służbowego (dalej: Umowa). Umowa określa szczegółowo zasady eksploatacji samochodu służbowego oraz rozliczania kosztów eksploatacji i jego utrzymania. Umowa nakłada na pracowników, w związku z korzystaniem z powierzonych im pojazdów, szereg obowiązków, m.in. są oni zobowiązani do należytego zabezpieczenia pojazdu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników, związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem/kradzieżą, Spółka nakłada na pracowników obowiązek garażowania/parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania lub pobytu (np. w sytuacji delegowania pracownika do innej miejscowości w celu wykonywania tam obowiązków służbowych). Takie zasady garażowania/parkowania mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, pojazdy służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem parkowania samochodu służbowego w adresie siedziby Spółki lub w miejscach prowadzenia działalności gospodarczej. Umowa nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników za garażowanie lub parkowanie pojazdu służbowego. Spółka dopuszcza możliwość korzystania przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych na warunkach określonych w Umowie.

Istnieją również sytuacje, w których pracownik (nienależący do kadry zarządzającej/kierowniczej) uczestniczy w negocjacjach lub zostaje wysłany w delegację. W tym celu korzysta z pojazdu służbowego w celu dojazdu do miejsca zamieszkania po zakończonych negocjacjach (przy braku możliwości wykorzystania prywatnego samochodu lub skorzystania z komunikacji zbiorowej) lub w celu rozpoczęcia delegacji wcześnie rano (bez konieczności przyjazdu pod adres prowadzonej działalności przez Wnioskodawcę). Takie zasady korzystania z pojazdów służbowych mają na celu oszczędność czasową w dotarciu do/z miejsc uczestnictwa w negocjacjach dot. prowadzonej działalności przez Spółkę oraz uczestnictwa w delegacji służbowej. W konsekwencji, pojazdy służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika, a miejscem parkowania samochodu służbowego w adresie siedziby Spółki lub w miejscach prowadzenia działalności gospodarczej.

W celu usprawnienia i ujednolicenia stosowanych procedur przy jednoczesnej realizacji obowiązków podatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: PIT) Spółki - jako płatnika oraz pracowników - jako podatników, Spółka zamierza wprowadzić nowe regulacje wewnętrzne dotyczące zasad użytkowania pojazdów służbowych Sp. z o.o., wykorzystywanych przez pracowników również do celów prywatnych. Zasady te określone zostaną w regulaminie oraz w zawieranych z pracownikami Umowach.

Znowelizowane regulacje utrzymają dotychczasowe zasady garażowania/parkowania samochodów służbowych przez pracowników oraz dojazdów do/z miejsca wykonywania obowiązków służbowych. Ponadto, na podstawie Umowy pracownicy zobowiązani będą do:

* używania samochodu służbowego w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwości,

* wydania pojazdu służbowego Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu Umowy,

* przestrzegania terminów przeglądów i badań technicznych.

Według znowelizowanych zasad, każdy pracownik będzie miał w Umowie określony indywidualny miesięczny limit kilometrów na jazdy służbowe (limit przyznawany na wniosek pracownika, w oparciu o specyfikę obowiązków danego pracownika, odległość między miejscem garażowania/parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych, częstotliwość i odległość realizowanych podróży służbowych) - w zależności od potrzeb, zakresu i specyfiki wykonywanych obowiązków służbowych, uwzględniający w szczególności dojazdy z ustalonego miejsca garażowania/parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem. Limit ten będzie proporcjonalnie pomniejszany w sytuacji skorzystania przez pracownika w danym miesiącu z urlopu lub przebywania na zwolnieniu lekarskim.

Ponadto każdy pracownik będzie miał indywidualnie przyznany limit kilometrów na jazdy prywatne (inne niż określone powyżej), którego wartość zostanie doliczona do przychodów pracownika, od których zostanie pobrana zaliczka na PIT.

W odniesieniu do samochodów będących własnością Spółki, wartość świadczenia z tytułu używania samochodu służbowego do celów prywatnych będzie ustalana w oparciu o stawki rynkowe, tj. na podstawie informacji pozyskanych od przewoźnika, obsługującego Wnioskodawcę w zakresie stawki za realizację 1 kilometra transportu samochodem osobowym, z uwzględnieniem marki samochodu, roku produkcji, stanu technicznego, przebiegu, wyposażenia itp. Dla celów ustalenia wartości świadczenia stawka kilometrowa zostanie pomnożona przez liczbę kilometrów wchodzących do limitu dla celów jazd prywatnych.

W odniesieniu do samochodów będących przedmiotem leasingu lub najmu, wartość świadczenia z tytułu używania pojazdu służbowego do celów prywatnych zostanie ustalona w oparciu o stawkę kilometrową wyliczoną na podstawie przypadającego na jeden kilometr przebiegu samochodu służbowego miesięcznego kosztu raty leasingowej/czynszu najmu brutto i miesięcznego kosztu eksploatacji danego samochodu (w tym kosztu paliwa i kosztu serwisu brutto), pomnożoną przez liczbę kilometrów wchodzących do limitu dla celów jazd prywatnych.

Pracownik będzie miał, wynikający z Umowy, obowiązek comiesięcznego składania oświadczenia o faktycznej liczbie przejechanych kilometrów w danym miesiącu, z podziałem na jazdy służbowe (m.in. jazdy z miejsca garażowania/parkowania do celów wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem) oraz jazdy prywatne.

Umowa określać będzie zasady rozliczania wykorzystania pojazdów służbowych w następujący sposób:

1. Sytuacja I - faktycznie przejechana w miesiącu łączna liczba kilometrów (według oświadczenia pracownika) nie będzie przekraczać sumy przyznanego limitu do celów służbowych oraz do celów prywatnych.

Sposób rozliczenia:

Do przychodów pracownika, podlegających opodatkowaniu PIT doliczona zostanie wartość limitu na cele prywatne i to bez względu na to, czy pracownik wykorzystał ten limit, czy nie.

2. Sytuacja II - faktycznie przejechana w miesiącu łączna liczba kilometrów (według oświadczenia pracownika) będzie przekraczać sumę przyznanego limitu do celów służbowych oraz do celów prywatnych.

W takim przypadku pracownik zobowiązany będzie do udokumentowania przyczyn przekroczenia przyznanego miesięcznego łącznego limitu kilometrów.

Sposób rozliczenia:

a. Przekroczenie łącznego limitu zostanie udokumentowane w sposób potwierdzający wykorzystanie samochodu służbowego do celów służbowych (np. dokumenty potwierdzające delegację) - do przychodów pracownika, opodatkowanych PIT doliczona będzie wyłącznie wartość limitu na cele prywatne (określone w Umowie).

b. Przekroczenie łącznego limitu nie zostanie udokumentowane bądź też dokumenty nie potwierdzą dostatecznie wykorzystania samochodu służbowego do celów służbowych - do przychodów pracownika opodatkowanych PIT doliczona będzie wartość limitu na cele prywatne; ponadto pracownik zostanie obciążony kosztami przekroczenia przyznanego limitu (liczba kilometrów x stawka kilometrowa).

3. Sytuacja III - faktycznie przejechana w miesiącu łączna liczba kilometrów (według oświadczenia pracownika) nie będzie przekraczać limitu do celów służbowych, ale dojdzie do przekroczenia limitu do celów prywatnych.

W takiej sytuacji pracownik jest zobowiązany do poinformowania o faktycznej ilości kilometrów przejechanych dla celów prywatnych.

Sposób rozliczenia:

Do przychodów pracownika, opodatkowanych PIT, doliczona zostanie wartość limitu na cele prywatne; ponadto pracownik zostanie obciążony nadwyżką ponad łączny miesięczny limit kilometrów.

W Spółce zostanie opracowany wzór oświadczeń składanych przez pracowników, wdrożona będzie procedura akceptacji oświadczeń pracowników o liczbie przejechanych kilometrów oraz procedura weryfikacji otrzymanych danych w oparciu o licznik przejechanych kilometrów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym pracownik kadry zarządzającej/kierowniczej, któremu powierzono pojazd służbowy w celu należytego wywiązywania się przez niego z obowiązków służbowych, korzystając z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca garażowania/parkowania pojazdu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, uzyskuje z tego tytułu przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu PIT.

2. Czy zaprezentowany w zdarzeniu przyszłym sposób określania przychodu pracowników z tytułu świadczenia w postaci wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych (z uwzględnieniem poszczególnych opisanych Sytuacji 1-3) właściwie odzwierciedla zasady zawarte w art. 11 ust. 2a pkt 2 i pkt 4 u.p.d.o.f., a tym samym czy prowadzi do prawidłowego naliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 1, pracownik kadry zarządzającej/kierowniczej, któremu powierzono samochód służbowy w celu należytego wywiązywania się przez niego z obowiązków służbowych, korzystając z powierzonego mu samochodu w celu dojazdu z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, nie uzyskuje z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu PIT.

Wnioskodawca uważa, że przejazdy pracowników powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania/parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych stanowią realizację ich obowiązków służbowych, wynikających z Umowy (przy jednoczesnym przejęciu od pracodawcy czynności związanych z bezpiecznym przechowywaniem powierzonego samochodu).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalent za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.).

Ponadto należy wskazać, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania oraz dbania o powierzone pracownikowi mienie (art. 124 § 1 i § 2 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownicy kadry zarządzającej/kierowniczej zobowiązani są wykorzystywać powierzone im pojazdy służbowe do celów służbowych. W konsekwencji, przyznanie pracownikowi prawa do garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, umożliwia pracownikom, zgodnie z Umową o używanie pojazdu służbowego, realizację obowiązków służbowych oraz należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować po stronie tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (również o nietypowych porach) daje Spółce możliwość efektywnego wykorzystania czasu pracy kadry zarządzającej/kierowniczej, co przekłada się na uzyskiwane przez Wnioskodawcę przychody.

A zatem, przejazdy kadry zarządzającej/kierowniczej samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania a siedzibą Spółki lub innym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej, jako wykonywane w ramach realizacji zadań służbowych, nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12. ust. 1 u.p.d.o.f. (tekst jedn.: nieodpłatnego świadczenia). W konsekwencji, w odniesieniu do korzystania przez pracownika z samochodu służbowego w celach służbowych (tekst jedn.: dojazdu z miejsca garażowania/parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem) Wnioskodawca nie wystąpi w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Prawidłowość takiego postępowania znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych np.:

1. Interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu:

* z dnia 19 kwietnia 2013 r., nr ILPB2/415-45/13-4/TR;

* z dnia 13 czerwca 2013 r., nr ILPB1/415-300/13-2/TW;

* z dnia 3 lipca 2013 r., nr ILPB2/415-400/13-2/JK;

* z dnia 31 grudnia 2013 r., nr ILPB1/415-1119/13-2/AG.

2. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 kwietnia 2013 r., nr IBPBII/1/415-87/13/HK;

3. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 18 marca 2013 r., nr IPTPB1/415-771/12-2/MD;

4. Interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 kwietnia 2013 r., nr ITPB2/415-84/13/MU.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 2, zaprezentowany w zdarzeniu przyszłym sposób określania przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia w postaci wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych właściwie realizuje zasady zawarte w art. 11 ust. 2a pkt 2 i pkt 4 u.p.d.o.f., a tym samym prowadzi do prawidłowego naliczenia przez Spółkę jako płatnika wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika.

Zasady udostępniania pracownikowi samochodu służbowego (w tym do celów prywatnych) określone zostały w regulaminie oraz indywidualnej Umowie, zawieranej z pracownikiem. Zgodnie z nimi pracownik zobowiązany jest do składania Wnioskodawcy comiesięcznego oświadczenia o korzystaniu z pojazdu służbowego w celach służbowych i prywatnych w danym miesiącu. Na podstawie przedmiotowego oświadczenia, Wnioskodawca (jako płatnik) obliczać będzie wartość nieodpłatnego świadczenia pracownika z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych, od którego kalkulowana będzie i pobierana zaliczka z tytułu PIT.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast jak stanowi art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępniania przez pracodawcę osobom świadczącym pracę na podstawie umów o pracę do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowi dla tych osób przychód za stosunku pracy.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń, w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z pojazdów służbowych Spółki, ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. I tak, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f., jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione (tak jak to ma miejsce w przypadku samochodów służbowych leasingowanych lub używanych na podstawie umowy najmu) - wartość świadczenia ustala się według cen zakupu. Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 u.p.d.o.f., w przypadku pozostałych świadczeń ich wartość określa się na podstawie cen rynkowych, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (metodologia stosowana przy pojazdach służbowych będących własnością Wnioskodawcy).

Zgodnie z powyższymi przepisami, w przypadku Spółki, podstawą opodatkowania będzie wartość świadczenia ustalona w oparciu o koszt leasingu lub wynajmu i użytkowania samochodu służbowego (w odniesieniu do pojazdów służbowych leasingowanych oraz na podstawie umowy najmu) oraz wartość rynkową (w odniesieniu do samochodów służbowych stanowiących własność Spółki) przypadającą na postawiony do dyspozycji pracownika limit kilometrów przejechanych w celach prywatnych. W przypadku, gdy limit zostanie przekroczony, pracownik zostanie obciążony pełnym kosztem dodatkowych kilometrów przejechanych na cele prywatne. Okoliczność, czy doszło do przekroczenia limitu będzie ustalona w oparciu o składane przez pracownika comiesięczne oświadczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany we wniosku sposób określania świadczenia z tytułu użytkowania samochodu służbowego do celów prywatnych prowadzi do prawidłowego naliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, bowiem:

* Oświadczenie jest dopuszczalnym i stosowanym dowodem wystąpienia określonej okoliczności istotnej dla określenia skutków podatkowych (w niektórych przypadkach przepisy podatkowe wprost wymagają oświadczenia dla udokumentowania określonej okoliczności),

* W przypadku pojazdów służbowych użytkowanych na podstawie umowy leasingu lub umowy najmu - zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f. wartość świadczenia kalkulowana będzie w oparciu o koszty rat leasingowych/czynszu najmu i koszty eksploatacji samochodu służbowego,

* W przypadku pojazdów służbowych będących własnością Spółki - zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 u.p.d.o.f. wartość świadczenia kalkulowana będzie poprzez porównanie do cen podobnych usług oferowanych na rynku.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, opisany sposób ustalania i doliczania do przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT wartości świadczenia z tytułu użytkowania samochodu służbowego dla celów prywatnych spełnia wymogi, określone w przepisie art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. Spółka doliczając wartość ustalonych w sposób opisany powyżej nieodpłatnych świadczeń do wynagrodzenia pracownika, wypłaconego w danym miesiącu oraz pobierając i odprowadzając od łącznej wartości przychodu ze stosunku pracy zaliczki na podatek dochodowy (art. 31 u.p.d.o.f.) prawidłowo zrealizuje spoczywające na nim obowiązki płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tekst jedn.: innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Wnioskodawca podał, że użytkuje samochody osobowe, z których część przydzielona została zatrudnionym pracownikom Spółki w celu umożliwienia im właściwej realizacji obowiązków służbowych. Samochody są w przeważającej większości własnością Spółki. W nielicznych przypadkach są używane na podstawie umowy leasingu operacyjnego lub umowy najmu. Zgodnie z polityką Spółki, pracownicy kadry kierowniczej/zarządzającej mają - w celu właściwego realizowania powierzonych im w ramach stosunku pracy obowiązków - przydzielane samochody służbowe. Wnioskodawca posiada regulamin używania samochodów będących w posiadaniu Spółki. W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami praz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem/kradzieżą, Spółka nakłada na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania lub pobytu. Takie zasady garażowania mają na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych, w tym do siedziby Spółki oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę - na podstawie stosownych dokumentów (indywidualnych umów z pracownikami oraz regulaminie firmowym). Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Zatem należy stwierdzić, że przejazdy pracowników kadry zarządzającej/kierowniczej samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca garażowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych.

Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego w celach prywatnych, należy stwierdzić, że wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę osobom świadczącymi pracę na podstawie umów o pracę do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pozostaje przy tym kwestia sposobu ustalenia wartości tego świadczenia.

Zauważyć należy, że stosownie do postanowień art. 709 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), usługa leasingowa, to umowa, w której jedna ze stron (leasingodawca) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie, oddać tę rzecz korzystającemu do używania, albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu, w uzgodnionych ratach, wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie, lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Wnioskodawca, zawierając umowę leasingu, zakupuje u innego podmiotu usługi w niej wymienione i co za tym idzie, zakup tej usługi powinien być brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych. Podobnie w przypadku pojazdów wykorzystywanych przez Spółkę na podstawie zawartych umów najmu ww. pojazdów.

Zatem, w przypadku samochodów użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu oraz umów najmu, ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia należy dokonać w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg cen zakupu. Przedmiotem świadczenia na rzecz pracownika będą bowiem usługi zakupione u innego podmiotu.

Tak więc stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wartości analizowanych świadczeń - Spółka (Zainteresowany) jako pracodawca, który dokonuje zakupu usług, o których mowa we wniosku, powinien ustalać według cen zakupu tych usług, na które składa się usługa podstawowa (udostępnienie samochodu na podstawie umowy leasingu, czy umowy najmu) oraz usługi poboczne (paliwo, ubezpieczenie, myjnia, przeglądy techniczne samochodu).

Tym samym Spółka będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnianiem pracownikom w celach prywatnych samochodów służbowych użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu oraz umów najmu.

Stosownie bowiem do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

W takim przypadku stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę, że w przedmiotowej sprawie przy ustalaniu przychodu pracowników z tytułu udostępniania im w celach prywatnych samochodów służbowych użytkowanych przez Wnioskodawcę na podstawie umów leasingu oraz umów najmu znajdzie zastosowanie norma prawna określona w art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest słuszne.

Natomiast w sytuacji, gdy samochody służbowe stanowią własność Spółki zastosowanie znajdzie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w sytuacji gdy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nie świadczy usług najmu samochodów, to w celu ustalenia wartości świadczenia w postaci udostępniania zakupionego przez Spółkę samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika - Spółka jako pracodawca - powinna uwzględnić ceny rynkowe stosowane przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Tym samym stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę, że w przedmiotowej sprawie przy ustalaniu przychodu pracowników z tytułu udostępniania im w celach prywatnych samochodów służbowych stanowiących własność Spółki znajdzie zastosowanie norma prawna określona w art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest poprawne.

Końcowo, w odniesieniu do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji przychodu lub braku powstania przychodu z tytułu wykorzystywania samochodów służbowych do celów służbowych i celów prywatnych, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść art. 3 pkt 2 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Zagadnienie dotyczące potwierdzenia prawidłowości przedstawionej we wniosku kalkulacji nie może stanowić przedmiotu interpretacji indywidualnej. Przedmiotem interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie może być wyłącznie wskazanie przepisu, na podstawie którego należy ustalić wartość nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników, a nie prawidłowość ich wyliczania, bowiem kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego.

Tut. Organ zauważa, że rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego, bądź braku powstania przychodu w przypadku korzystania z samochodu służbowego dla celów służbowych jest prawidłowy i czy wyliczenie to spełnia - w przypadku jazd prywatnych - kryteria art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania kontrolnego bądź postępowania podatkowego.

W konsekwencji tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Końcowo należy wskazać, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty w późniejszym terminie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.