ILPB1/415-66/11-7/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2011 r. (data wpływu 18 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 7 kwietnia 2011 r. oraz w dniach 13 i 18 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu składek na ubezpieczenia społeczne oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § i § 2 oraz art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 22 marca 2011 r. nr ILPB1/415-66/10-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 22 marca 2011 r. (skutecznie doręczono w dniu 28 marca 2011 r.), natomiast w dniu 7 kwietnia 2011 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 4 kwietnia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży lodów z automatu i gastronomii. Dochody z działalności opodatkowane są podatkiem w formie karty podatkowej.

Dodatkowo Zainteresowana podnajmuje placówce banku niewykorzystywany przez Nią na potrzeby działalności gospodarczej lokal użytkowy. Lokal ten podnajmuje prywatnie. Dochody z podnajmu opodatkowane są podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, iż z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej nie dokonała odliczeń składek zapłaconych na ubezpieczenia społeczne. Składki na ubezpieczenia społeczne Wnioskodawczyni odliczyła od dochodu uzyskanego z podnajmu poprzez pomniejszenie podstawy obliczenia podatku o ww. składki społeczne.

Zainteresowana wskazała również, że z zawartej umowy najmu wynika, że obowiązek ponoszenia wydatków z tytułu czynszu spoczywa na Niej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Czy od dochodu uzyskiwanego z podnajmu Wnioskodawczyni może odliczać również koszty związane z podnajmem, w szczególności opłacany za lokal czynsz.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że przedmiotem zapytania jest możliwość odliczenia od dochodu z podnajmu wyłącznie wydatków ponoszonych z tytułu czynszu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, od dochodu uzyskiwanego z podnajmu prywatnego może odliczać zgodnie z art. 22 ust. 1 oraz art. 23 koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczena źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że od dochodu uzyskiwanego z podnajmu może odliczać wydatki ponoszone z tytułu czynszu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Zainteresowana podnajmuje placówce banku niewykorzystywany przez Nią na potrzeby działalności gospodarczej lokal użytkowy. Lokal ten podnajmuje prywatnie. Dochody z podnajmu opodatkowane są podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych. Zainteresowana wskazała również, że z zawartej umowy najmu wynika, że obowiązek ponoszenia wydatków z tytułu czynszu spoczywa na Niej.

Zauważyć należy, że w przypadku opodatkowania dochodów z podnajmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Użyty przez ustawodawcę zwrot "w celu osiągnięcia przychodów" oznacza, iż aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego rodzaju, że poniesienie wydatku ma wpływ na osiągnięcie, zachowanie albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawczyni, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Odnosząc się zatem do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłacanego przez Wnioskodawczynię czynszu wskazać należy, że w przypadku podnajmu, jako źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które mają związek z uzyskaniem przychodu z podnajmu. Niemniej jednak podkreślenia wymaga, iż wydatki te muszą być faktycznie poniesione przez wynajmującego, a nie przez najemcę. Zatem istotnie z umowy najmu powinno wynikać, że najemca nie jest obowiązany do regulowania czynszu za lokal a obowiązek ten spoczywa na wynajmującym.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone regulacje prawne, wskazać należy, że od dochodu uzyskiwanego z podnajmu Wnioskodawczyni może odliczać koszty związane z podnajmem, tj. ponoszone przez Nią wydatki z tytułu czynszu w części przypadającej na podnajmowany lokal.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że wniosek w zakresie odliczenia od dochodu składek na ubezpieczenia społeczne został rozstrzygnięty odrębnym pismem z dnia 19 kwietnia 2011 r. nr ILPB1/415-66/11-6/AP.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.