ILPB1/415-657/10-19/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2010 r. (data wpływu 4 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem namiotów piknikowych - jest prawidłowe.

W dniu 4 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego do osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem namiotów piknikowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej "Strona") jest komandytariuszem spółki osobowej: x Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (dalej "Spółka"), która od lat zajmuje się sprzedażą asortymentu budowlanego. Sprzedaż towarów jest dokonywana przez Spółkę m.in. poprzez markety, hurtownie, centra dystrybucyjne w kraju i zagranicą. Spółka celem zwiększenia wartości swojej sprzedaży oraz ugruntowania wśród klientów znajomości loga x własnych marek: x i x - zamierza podjąć wobec swoich klientów szereg działań marketingowych, m.in. Spółka zamierza ponieść koszty związane z nabyciem namiotów piknikowych, które będą służyły podczas imprez firmowych i plenerowych w których będą uczestniczyli kontrahenci Spółki. Podczas pikników innych imprez są prezentowane towary Spółki w tych namiotach, wydawane są, próbki tych towarów. Dodać trzeba, że na namiotach będą naniesione oznaczenia: x, x i x.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem namiotów piknikowych.

Czy wydatki poniesione przez Spółkę na nabycie namiotów piknikowych stanowią koszt uzyskania przychodu dla Strony w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., w tej części w jakiej - zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. - jest on określany (przyporządkowany Stronie) proporcjonalnie do udziału w zysku posiadanym przez Stronę w Spółce.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), przychody Strony z udziału w Spółce określa się proporcjonalnie do jej prawa w udziale w zysku. Zgodnie z ust. 2 pkt 1 tego przepisu zasadę tą stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów podatkowych i kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodu oraz strat Zatem Strona jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, obowiązanym w takiej sytuacji do samodzielnego rozliczenia przychodów, kosztów oraz dochodu z tytułu udziału w Spółce. Strona, celem dokonania prawidłowego rozliczenia podatkowego musi zatem wiedzieć, czy wydatki ponoszone przez Spółkę (a Stronie przyporządkowane zgodnie z ww. przepisem) są kosztem podatkowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wątkiem wydatków wymienionych w art. 23. Zatem zaliczenie do kosztów podatkowych przez Stronę (zgodnie z regulacją zawartą w art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f.) wydatków ponoszonych przez Spółkę może nastąpić wówczas gdy:

Ponadto, przez poniesienie kosztu w celu uzyskania przychodu należy uznać również koszt poniesiony w celu zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Zabezpieczenie czy też zachowanie źródła przychodów pozwoli na osiąganie w przyszłości przychodów z tego źródła. Jest to zatem działanie - chociaż nie bezpośrednio, ale jednak - w celu uzyskania przychodu.

Natomiast, przepis art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. u.p.d.o.f. nie definiuje pojęcia reprezentacji. Aby pojęcie to zdefiniować można odwołać się do Słownika Wyrazów Obcych (PWN Warszawa 1980 r.) pod redakcją prof. dr Jana Tokarskiego, gdzie słowo "reprezentacja" oznacza m.in. wystawność, okazałość w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną danej osoby. Podobnie Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007) definiuje reprezentację jako; okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

W ten sposób również sądy dokonują wykładni słowa "reprezentacja". Przykładowo w orzeczeniu NSA z 26 września 2000 r., sygn. akt SA 1994/99 stwierdzono " (...) reprezentacja jest to okazałość, wystawność, a w przypadku firmy "dobre" jej reprezentowanie, które może polegać na wystroju firmy, interesującym logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów (...)". Podobnie NSA stwierdził w wyroku z 6 maja 1998 r. (sygn. akt SA/Sz 1412/97). Z kolei w wyroku WSA z dnia 21 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 101/09. zauważono: "Podzielić należy także pogląd wyrażony w wyroku WSA w W-wie z dnia 19 listopada 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 1307/08, niepubl.), że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy".

Bardzo ciekawy pogląd w tym zakresie został wyrażony również w wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 16 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 17/10. WSA zauważył m.in.: "Zdaniem Sądu cel poniesienia kosztów i ich wystawny charakter decyduje o uznaniu wydatków za koszty reprezentacyjne. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają z pewnością charakter reprezentacyjny. Ustawodawca w cyt. przepisie wskazuje jedynie koszty przykładowe, wyliczając, iż chodzi tu o usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. A zatem zdaniem Sądu przepis ten nie obejmuje wszystkich wydatków reprezentacyjnych. Wymienione powyżej wydatki nie zawsze będą wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny (...). W opinii Sądu aby określone wydatki zostały uznane za reprezentacje muszą wychodzić poza ustalone normy czy zwyczaje, mieć istotnie charakter wytworności i wystawności a celem ich poniesienia jest wyłącznie kreowanie wizerunku firmy (...). Reasumując należy stwierdzić, że nie każdy wydatek poniesiony na usługi gastronomiczne, zakup żywności czy napojów ma charakter reprezentacyjny".

Tożsamy pogląd wyrażono w wyroku WSA w W-wie z dnia 12 czerwca 2006 r. (sygn. III SA/Wa 157/08). W świetle powyższego sposób rozumienia i definiowania reprezentacji niewiele się zmienił na przestrzeni lat. Najczęściej Sądy administracyjne w swoich orzeczeniach:

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty związane z nabyciem namiotów piknikowych, jakie będą służyły podczas imprez firmowych i plenerowych z kontrahentami, będą stanowiły koszt podatkowy na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., gdyż wydatki te zostaną poniesione w celu uzyskania przychodu. Podczas pikników i innych imprez będą prezentowane i wydawane w tych namiotach kontrahentom próbki towarów jakimi Spółka handluje. Namioty te będą też oznaczone logo x i marką x i x. Celem Spółki jest ugruntowanie wśród kontrahentów znajomości tych oznaczeń indywidualizujących Spółkę. Wydatki te zatem mają charakter reklamowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, nie wymienione w art. 23 tej ustawy, zawierającym zamknięty katalog wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów, stanowią koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy stanowi, że podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Natomiast stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Zwrot "w szczególności" oznacza, że nie jest to katalog zamknięty, a tylko przykładowo ustawodawca wymienia niektóre wydatki związane z reprezentacją firmy, które są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy. Zatem należy odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

I tak zgodnie z definicją zawartą w "Nowym Słowniku Języka Polskiego" (PWN, Warszawa 2003)"reprezentacja" to "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną".

Przenosząc definicję słownikową na grunt ww. ustawy podatkowej, stwierdzić trzeba, iż reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Są to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. Z powyższego wynika, iż o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacjach z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

* stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i

* stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Wydatki poniesione na reklamę, w pełnej wysokości podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te pozostają w związku z przychodami uzyskiwanymi przez podatnika.

Wobec braku definicji pojęcia reklamy należy w tym względzie odwołać się do znaczenia tego terminu w potocznym języku polskim. Reklama według "Słownika języka polskiego" opracowanego pod redakcją W. Doroszewskiego, (Warszawa 1965, tom VII) to: "rozpowszechnianie informacji o usługach, towarach, miejscach i możliwościach nabycia towarów, o uzdrowiskach, wycieczkach itp." W świetle natomiast objaśnień zawartych w "Słowniku języka polskiego" opracowanym pod redakcją M. Szymczaka (Warszawa 1994, tom III), reklama to: "rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi".

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Spółka zamierza kupić namioty piknikowe, które będą służyły podczas imprez firmowych i plenerowych w których będą uczestniczyli kontrahenci Spółki. Podczas pikników innych imprez są prezentowane towary Spółki w tych namiotach, wydawane są, próbki tych towarów. Dodać trzeba, że na namiotach będą naniesione oznaczenia: x, x i x. Jeżeli wartość przedmiotowych namiotów przekroczy 3.500 zł jednostkowo, wówczas stanowić one będą środki trwałe podlegające amortyzacji.

Zatem wydatki dotyczące zakupu namiotów piknikowych stanowią koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy w rozumieniu art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., w tej części w jakiej - zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. - jest on określany (przyporządkowany Stronie) proporcjonalnie do udziału w zysku posiadanym przez Stronę w Spółce.

W przypadku uznania ww. namiotów za środki trwałe podlegają one zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wniosek rozstrzygnięto interpretacjami indywidualnymi z dnia 3 września 2010 r. nr ILPB1/415-657/10-2/AG, ILPB1/415-657/10-3/AG, ILPB1/415-657/10-4/AG, ILPB1/415-657/10-5/AG, ILPB1/415-657/10-6/AG, ILPB1/415-657/10-7/AG, ILPB1/415-657/10-8/AG, ILPB1/415-657/10-9/AG, ILPB1/415-657/10-10/AG, ILPB1/415-657/10-11/AG, ILPB1/415-657/10-12/AG, ILPB1/415-657/10-13/AG, ILPB1/415-657/10-14/AG, ILPB1/415-657/10-15/AG, ILPB1/415-657/10-16/AG, ILPB1/415-657/10-17/AG, ILPB1/415-657/10-18/AG, ILPB1/415-657/10-20/AG, ILPB1/415-657/10-21/AG, ILPB1/415-657/10-22/AG, ILPB1/415-657/10-23/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.