ILPB1/415-655/12-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2012 r. (data wpływu 5 lipca 2012 r.), uzupełnionym w dniach 9 i 11 lipca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do pracowników stacjonarnych - jest prawidłowe.

W dniu 5 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do pracowników stacjonarnych oraz w zakresie obowiązków płatnika w odniesieniu do pracowników mobilnych.

Wniosek uzupełniono w dniach 9 i 11 lipca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi działalność w zakresie handlu detalicznego poprzez sieć sklepów zlokalizowanych na terenie całej Polski. Wnioskodawca wykorzystuje w swojej działalności gospodarczej samochody osobowe stanowiące własność Spółki. Samochody są udostępniane pracownikom Spółki w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych. Większość samochodów jest imiennie przypisana do poszczególnych pracowników.

Decyzja o przypisaniu pracownikowi samochodu służbowego podejmowana jest przy uwzględnieniu kryteriów takich jak: rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika.

Z samochodów służbowych korzystają dwie grupy pracowników:

Pracownicy mobilni.

Charakter pracy pracowników mobilnych wymaga ciągłego przemieszczania się. W zakres ich obowiązków wchodzi m.in. sprawowanie nadzoru i kontroli nad sklepami, dystrybucją gazetek reklamowych oraz wyszukiwanie powierzchni pod nowe sklepy. Pracownicy mobilni w swoich umowach o pracę nie mają wskazanej konkretnej miejscowości jako miejsce pracy; są oni odpowiedzialni za określony obszar kraju. Co do zasady, nie są oni też zobowiązani do stawienia się w biurze Spółki codziennie rano, czy też o konkretnej godzinie. W rezultacie, wskazani pracownicy rozpoczynają wykonywanie swoich zadań już w momencie, w którym rozpoczynają podróż samochodem służbowym - dojazd do konkretnego celu w danym dniu. Pracownicy mobilni nie mają zapewnionych przez Spółkę wyznaczonych miejsc parkingowych - parkują w ogólnodostępnych miejscach (a po zakończeniu dnia pracy, w pobliżu miejsca zamieszkania).

Pracownicy stacjonarni.

Grupa pracowników stacjonarnych obejmuje wybranych pracowników centrali Spółki, w tym osoby pełniące w Spółce funkcje kierownicze, kierowników zatrudnionych w biurach regionalnych (sklepach) oraz w centrach logistycznych. Pracownicy ci wykonują swoje obowiązki służbowe głównie w biurach Spółki, lecz może się zdarzyć, że przed lub po czasie pracy muszą wykonać obowiązki służbowe poza terenem Spółki (np. spotkania biznesowe, spotkania z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami, negocjowanie i podpisywanie umów). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje, Wnioskodawca wymaga od tych pracowników dużej dyspozycyjności, elastyczności i mobilności. W miarę potrzeby, ze względu na specyfikę działalności handlowej, pracownicy ci muszą być przygotowani na przyjazd do miejsca pracy w każdej chwili. Sklepy Wnioskodawcy otwarte są od 7.00 do 24.00, a poza godzinami otwarcia mogą odbywać się dostawy towarów, prace porządkowe czy konserwacyjne. Jako że działalność Wnioskodawcy toczy się przez całą dobę, pracownicy stacjonarni którym postawiono do dyspozycji samochody służbowe mogą być wzywani do stawienia się w siedzibie (centrali) Spółki bądź w placówkach handlowych lub magazynach o różnych porach, także poza ich regularnymi godzinami pracy.

Pracownicy stacjonarni nie mają zagwarantowanego prawa do miejsc parkingowych zapewniających bezpieczeństwo samochodu na terenie należącym do Spółki. Przy centrali Spółki znajdują się wydzielone miejsca parkingowe z prawem wjazdu jedynie dla upoważnionych osób; liczba tych miejsc jest jednak mniejsza od liczby samochodów służbowych pracowników centrali. W biurach regionalnych (sklepach) oraz w centrach logistycznych pracownicy mają do dyspozycji miejsca parkingowe ogólnodostępne (również np. dla klientów Wnioskodawcy), znajdujące się przed budynkami należącymi do Spółki.

Kwestia użytkowania samochodów służbowych przez pracowników dla celów służbowych i prywatnych jest uregulowana w instrukcji organizacyjnej Spółki dotyczącej używania i rozliczania samochodów służbowych i prywatnych oraz w odrębnym od umowy o pracę porozumieniu pomiędzy pracownikiem a Spółką. Zgodnie z brzmieniem instrukcji, pracownik odpowiada m.in. za:

* utrzymanie pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym,

* dbałość o bezpieczeństwo powierzonego pojazdu oraz dochowanie należytej staranności podczas jego użytkowania;

* po zakończonym dniu pracy, odstawienie pojazdu na wyznaczone przez pracodawcę miejsce parkowania.

W przypadku niektórych pracowników miejsce parkowania samochodu służbowego jest wyznaczone w miejscu zamieszkania pracownika bądź w jego pobliżu, w celu umożliwienia stałej gotowości pracownika do podjęcia obowiązków służbowych oraz zapewnienia bezpieczeństwa pojazdu.

Spółka dopuszcza możliwość używania powierzonych samochodów do celów prywatnych pracownika na zasadach określonych w instrukcji i w porozumieniu o warunkach korzystania z powierzonego samochodu służbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1. Natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2 w dniu 5 października 2012 r. wydano odrębną interpretację indywidualną nr ILPB1/415-655/12-5/TW.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania pierwszego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pracownicy stacjonarni, którzy mają wyznaczone miejsce garażowania (parkowania) samochodu w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu, nie uzyskują przychodu podatkowego z tytułu przemieszczania się samochodem służbowym między miejscem zamieszkania a miejscem pracy, a zatem nie powstaje z tego tytułu obowiązek płatnika PIT po stronie Spółki.

W odniesieniu do pytania drugiego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla pracowników mobilnych, którzy mają wyznaczone miejsce garażowania (parkowania) samochodu w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu i w tym miejscu rozpoczynają i kończą przejazdy samochodem służbowym związane z realizacją zadań służbowych, nie powstaje przychód i związany z nim obowiązek płatnika PIT po stronie Spółki.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT "Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

Z powyższego wynika, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychody ze stosunku pracy mogą podlegać jedynie świadczenia (pieniężne lub niepieniężne, nieodpłatne lub częściowo odpłatne) przekazane pracownikowi przez pracodawcę. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN, świadczenie to:

Jako świadczenie w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, należy zatem, zdaniem Wnioskodawcy, rozumieć wartość przekazaną przez pracodawcę na rzecz pracownika, która kreuje przysporzenie majątkowe po stronie tegoż pracownika. Taką wartością jest np. prywatny użytek samochodów służbowych. Natomiast, realizacja przez pracownika obowiązków służbowych nie może być równoznaczna z otrzymaniem świadczenia od pracodawcy - to pracodawca w takiej sytuacji korzysta z działań pracownika. Wnioskodawca, pozostawiając do dyspozycji pracowników samochody służbowe i nakładając na nich obowiązek sprawowania nad nimi pieczy, nie podejmuje działania zmierzającego do spowodowania przysporzenia majątkowego po stronie pracowników. Celem takiego zorganizowania funkcjonowania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy jest maksymalizacja efektywności wykorzystania majątku przedsiębiorstwa.

W opisanym stanie faktycznym, pracownicy, zarówno mobilni jak i stacjonarni, zostali zobowiązani do garażowania (parkowania) samochodu w pobliżu ich miejsca zamieszkania przez Wnioskodawcę - ze względu na okoliczności leżące w interesie Wnioskodawcy, tj.:

Zapewnienie bezpieczeństwa samochodu służbowego.

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca nie jest w stanie zapewnić wystarczającej liczby miejsc parkingowych / garażowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa dla wszystkich pracowników stacjonarnych, którym przydzielono samochody służbowe. Przechowywanie pojazdów w miejscach niespełniających standardów bezpieczeństwa i zgoła przypadkowych naraża majątek przedsiębiorstwa Wnioskodawcy na uszczerbek. Kradzieże czy akty wandalizmu grożą nie tylko bezpośrednią szkodą majątkową ale mogą też spowodować poważne perturbacje w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy i utratę spodziewanych korzyści. Dla Spółki każde, nawet czasowe, wyłączenie samochodu służbowego z bieżącej eksploatacji ogranicza mobilność i dyspozycyjność pracownika, a przez to zmniejsza efektywność pracy i bezpośrednio przekłada się na efekty ekonomiczne prowadzonej działalności. Z tego względu, kluczowy dla zapewnienia bezpieczeństwa samochodu służbowego jest osobisty nadzór pracownika nad samochodem służbowym. Z tego też powodu, w wewnętrznych regulacjach Wnioskodawca nałożył na pracowników osobisty obowiązek dbania o samochody jako o mienie powierzone w myśl art. 124 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) i ich zabezpieczenie przed np. kradzieżą, uszkodzeniem czy zniszczeniem. Nadzór pracownika nad samochodem służbowym po godzinach pracy, warunkujący rzeczywistą odpowiedzialność pracownika za powierzone mu mienie najsprawniej udaje się uskutecznić poprzez parkowanie samochodu w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Z powyższych względów, w porozumieniu zawartym z pracownikiem, Wnioskodawca wskazał wprost na miejsce zamieszkania pracownika jako miejsce garażowania samochodu służbowego, zobowiązując tym samym pracownika do pozostawiania samochodu we wskazanym miejscu po zakończonym dniu pracy. Pracownik nie ma więc swobody działania w tym zakresie, lecz jest zobowiązany postąpić zgodnie z ustaleniami z pracodawcą. Co za tym idzie, nieuzasadnione byłoby obciążanie go z tego tytułu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zapewnienie odpowiedniej dyspozycyjności pracowników.

Pracownicy stacjonarni zobowiązani są do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych. Wnioskodawca dąży do zapewnienia możliwie dużej elastyczności i dostępności tej kategorii pracowników i, w przypadku takiej konieczności, ułatwienia im szybkiego dotarcia do miejsca pracy (w tym również o nietypowych porach). Jak opisano powyżej, sklepy Wnioskodawcy otwarte są od 6.00 do 24.00, a poza godzinami otwarcia mogą odbywać się prace porządkowe czy konserwacyjne. Ponadto logistyka całego Wnioskodawcy działa 24h/dobę co oznacza ciągłą konieczność koordynowania tych procesów, jak też reakcji w przypadku jakichkolwiek awarii np. systemów informatycznych. Taka specyfika działalności sprawia, że pracownicy stacjonarni, którym postawiono do dyspozycji samochody służbowe mogą być wzywani do stawienia się w siedzibie Spółki bądź placówkach handlowych o różnych porach, także poza ich regularnymi godzinami pracy. Wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania pracownika lub jego okolicy ma więc na celu umożliwienie pracownikom efektywnej realizacji obowiązków pracowniczych oraz przyczynienie się do sprawnego funkcjonowania Spółki. Nieracjonalnym zarówno czasowo, jak i ekonomicznie dla Wnioskodawcy byłoby wymaganie od tych pracowników aby, poza regularnymi godzinami pracy, w sytuacjach awaryjnych dojeżdżali do placówki Spółki komunikacją publiczną czy taksówką, czy też, aby w sytuacjach gdy pilnie wymagana jest ich obecność w którejś z placówek, udawali się wcześniej do siedziby Wnioskodawcy w celu odebrania samochodu służbowego. Potwierdzeniem interesu Spółki w tym zakresie jest fakt wskazania przez Wnioskodawcę miejsca zamieszkania pracownika jako miejsca garażowania samochodu służbowego (w porozumieniu podpisanym z pracownikiem). W konsekwencji, nie sposób uznać, iż nałożenie obowiązku na pracownika do zrealizowania ustaleń z pracodawcą odnośnie miejsca parkowania (garażowania) samochodu służbowego i wynikająca z tego konieczność przemieszczania się samochodem z tego miejsca kreuje u niego przychód ze stosunku pracy w myśl ustawy o PIT. Co za tym idzie, nie powstaje też z tego tytułu u Wnioskodawcy jako płatnika PIT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2.

Jak wspomniano we wcześniejszej części wniosku, zdaniem Wnioskodawcy, świadczeniem na rzecz pracownika jest jedynie przekazana przez pracodawcę wartość, która powoduje przysporzenie majątkowe po stronie pracownika. Natomiast realizacja przez pracownika obowiązków służbowych, zmierzająca do osiągnięcia przychodu z działalności przez pracodawcę, nie powoduje u tego pracownika powstania przychodu ze stosunku pracy w myśl ustawy o PIT.

W porozumieniach zawartych z pracownikami mobilnymi Wnioskodawca nałożył na pracowników obowiązek służbowy garażowania (parkowania) samochodu służbowego w miejscu zamieszkania z dwóch ważnych względów:

Zapewnienie odpowiedniej mobilności pracowników.

Pracownicy mobilni Spółki wykonują pracę w różnych miejscach prowadzenia działalności przez pracodawcę - w sieci sklepów położonych w wielu lokalizacjach na terenie Polski. Co do zasady, nie są oni zobowiązani do stawienia się w biurze o określonej porze każdego dnia, lecz rozpoczynają pracę w momencie wsiadania do samochodu służbowego i rozpoczęcia podróży do konkretnego celu w danym dniu. Biorąc pod uwagę specyfikę działalności pracodawcy (handel detaliczny na terenie całej Polski) oraz zakres zadań służbowych i charakter pracy pracowników mobilnych, racjonalne i ekonomicznie uzasadnione jest, aby pracownicy garażowali pojazdy w miejscu zamieszkania tak, aby każdorazowo nie musieli dojeżdżać do siedziby pracodawcy jedynie w celu odbioru samochodu służbowego i rozpoczęcia pracy. W przypadku pracowników mobilnych nie można zatem twierdzić, by osoby te otrzymywały nieodpłatne świadczenie ze strony pracodawcy, polegające na umożliwieniu dojazdu samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, albowiem ich miejscem pracy jest obszar kraju określony w umowie o pracę, i z chwilą rozpoczęcia podróży samochodem służbowym rozpoczynają oni wykonywanie zadań związanych z obowiązkami pracowniczymi.

Zapewnienie bezpieczeństwa samochodu służbowego.

Pracownicy mobilni nie mają wskazanej w umowie o pracę konkretnej lokalizacji jako wykonywania pracy. Z tego względu, jak również z uwagi na charakter wykonywanej pracy, pracownicy mobilni nie mają zapewnionych przez Spółkę miejsc parkingowych - parkują w ogólnodostępnych miejscach (a po zakończeniu dnia pracy, w pobliżu miejsca zamieszkania). Wnioskodawca, nakładając na pracowników obowiązek sprawowania pieczy nad samochodami służbowymi i dbania o ich bezpieczeństwo, nie zmierza więc do spowodowania przysporzenia majątkowego po stronie pracowników. Takie rozwiązanie jest jedynym racjonalnym sposobem zapewnienia bezpieczeństwa samochodu służbowego. Celem tego działania jest więc minimalizacja szkód w majątku Wnioskodawcy, a co za tym idzie, maksymalizacja efektywności jego wykorzystania. W konsekwencji, działanie Wnioskodawcy w tym zakresie zmierza do spowodowania przysporzenia po stronie własnego przedsiębiorstwa - a nie pracowników. Z powyższych względów, w porozumieniu zawartym z pracownikiem, Wnioskodawca wskazał wprost na miejsce zamieszkania pracownika jako miejsce garażowania samochodu służbowego, zobowiązując tym samym pracownika do pozostawiania samochodu we wskazanym miejscu po zakończonym dniu pracy. Pracownik nie ma swobody działania w tym zakresie, lecz jest zobowiązany postąpić zgodnie z ustaleniami z pracodawcą. Nieuzasadnionym byłoby więc uznanie, że wykonywanie obowiązku służbowego kreuje przychód podatkowy po stronie pracownika.

Z powyższych względów, nie może być mowy o uzyskiwaniu świadczenia przez pracowników mobilnych z tytułu przejazdów w celach służbowych rozpoczynających i kończących się w miejscu garażowania czy parkowania samochodów służbowych znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania. Co za tym idzie, nie powstaje też z tego tytułu obowiązek Wnioskodawcy jako płatnika PIT.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przemieszczanie się samochodem służbowym przez pracowników (zarówno stacjonarnych jak i mobilnych) z miejsca garażowania (parkowania) samochodu znajdującego się w pobliżu miejsca zamieszkania w związku z realizacją zadań służbowych nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Zatem nie powstaje z tego tytułu obowiązek płatnika PIT po stronie Spółki na podstawie art. 31 ustawy o PIT. W związku z powyższym, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

Ponadto Spółka wskazuje, iż stanowisko przedstawione przez Nią w niniejszym wniosku zostało uznane za prawidłowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych, tj. w interpretacjach:

* z 15 marca 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-44/12-2/MP,

* z 14 lutego 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-890/11-5/JK2,

* z 24 stycznia 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-906/11-5/AK,

* z 20 grudnia 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-814/11-2/JK2,

* z 16 grudnia 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBII/1/415-816/11/HK,

* z 18 listopada 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/415-140/11-2/KSU,

* z 26 września 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB2/415-327/11-2/DS,

* z 1 września 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB2/415-642/11-2/JK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka wykorzystuje w swojej działalności gospodarczej samochody osobowe stanowiące Jej własność. Samochody są udostępniane pracownikom Spółki w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych. Decyzja o przypisaniu pracownikowi samochodu służbowego podejmowana jest przy uwzględnieniu kryteriów takich jak rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Z samochodów służbowych korzystają dwie grupy pracowników: pracownicy mobilni (tekst jedn.: tacy, których miejsce wykonywania pracy nie jest konkretna miejscowość, lecz określony obszar kraju) oraz pracownicy stacjonarni (tekst jedn.: tacy, których miejscem wykonywania pracy jest konkretna miejscowość).

Pracownicy stacjonarni nie mają zagwarantowanego prawa do miejsc parkingowych zapewniających bezpieczeństwo samochodu.

Kwestia użytkowania samochodów służbowych przez pracowników dla celów służbowych i prywatnych jest uregulowana w instrukcji organizacyjnej Spółki dotyczącej używania i rozliczania samochodów służbowych i prywatnych oraz w odrębnym od umowy o pracę porozumieniu pomiędzy pracownikiem a Spółką. Zgodnie z brzmieniem instrukcji, pracownik odpowiada m.in. za: utrzymanie pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym, dbałość o bezpieczeństwo powierzonego pojazdu oraz dochowanie należytej staranności podczas jego użytkowania, po zakończonym dniu pracy, odstawienie pojazdu na wyznaczone przez pracodawcę miejsce parkowania.

W przypadku niektórych pracowników miejsce parkowania samochodu służbowego jest wyznaczone w miejscu zamieszkania pracownika bądź w jego pobliżu, w celu zapewnienia bezpieczeństwa pojazdu.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym można by bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, w przypadku wykorzystywania samochodu w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, uznać należy, iż przejazdy samochodem służbowym w ramach realizacji zadań służbowych z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych pracowników stacjonarnych, którzy mają wyznaczone miejsce garażowania (parkowania) samochodu w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu, nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Tym samym Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.