ILPB1/415-634/10-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2010 r. (data wpływu 28 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 28 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma Wnioskodawcy ponosi znaczne wydatki na organizację częstych spotkań z kontrahentami firmy (zarówno z nabywcami produktów jak i z dostawcami). Podczas tych spotkań prowadzone są rozmowy i negocjacje handlowe oraz ustalane są kierunki i możliwości zintensyfikowania działań, aby stopniowo zwiększyć udział firmy w rynku kosztem innych kontrahentów klientów Wnioskodawcy z jednej strony oraz obniżenia kosztów działalności z drugiej strony. Mimo znacznych kosztów tych działań efekty ich są znaczące i stopniowo zwiększają wynik finansowy firmy. Jako firma chińska, Wnioskodawca kładzie właśnie szczególny nacisk na kontakty interpersonalne z otoczeniem gospodarczym, gdyż ich dynamiczny rozwój jest uważany przez chińskie kierownictwo za szczególnie ważny obok niezbędnej terminowości wykonywania usług i dbałości o jakość wytwarzanych produktów.

Spotkania powyższe odbywają się zarówno w siedzibie firmy jak i w restauracjach i kawiarniach. Jeżeli spotkania odbywają się poza siedzibą firmy, firma pokrywa koszt nabywanych posiłków i napojów otrzymując faktury dokumentujące te zdarzenia. Gdy spotkania biznesowe odbywają się w siedzibie, firma pokrywa koszty zakupu żywności, która służy do przygotowania posiłków serwowanych na tych spotkaniach. Na spotkania odbywane w siedzibie firmy zakupywane są także napoje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w części dotyczącej powstania przychodu u pracownika.

Czy wydatki ponoszone przez firmę na organizację spotkań z kontrahentami firmy (nabycie posiłków, napojów i żywności) stanowią dla pracownika przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno pracownicy jak i kontrahenci nie biorą udziału w spotkaniach jako osoby prywatne, lecz jako przedstawiciele swoich firm. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. Celem tych spotkań jest omówienie spraw związanych z działalnością gospodarczą spółki, a rozmowy są ukierunkowane na kwestie związane z tą działalnością. Wszelkie wydatki ponoszone na posiłki, żywność i napoje należy zatem traktować jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez pracowników ich zadań służbowych. W tej sytuacji brak jest podstaw, aby powyższe wydatki można było traktować jako jakiekolwiek przysporzenie dla pracownika.

Dzieje się tak dlatego, iż przyjazna atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku, ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla spółki ze współpracy z podmiotami reprezentowanymi przez osoby uczestniczące w spotkaniach. Konsekwencją jest fakt, iż to spółka w istocie odnosi korzyści a nie pracownicy czy osoby reprezentujące kontrahentów. Z tego powodu wydatki ponoszone, związane z zaproszeniem kontrahentów na spotkania połączone z poczęstunkiem nie stanowią dla pracowników i kontrahentów przychodu z tytułu otrzymanych nieodpłatnie świadczeń.

Takie samo stanowisko wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 marca 2010 r. (nr IPPB1/415-935/09-7/KS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń niebędących przychodami ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy klasyfikowane są zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy jako przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż podczas spotkań z kontrahentami prowadzone są rozmowy i negocjacje handlowe oraz ustalane są kierunki i możliwości zintensyfikowania działań, aby stopniowo zwiększyć udział firmy w rynku kosztem innych kontrahentów klientów Wnioskodawcy z jednej strony oraz obniżenia kosztów działalności z drugiej strony. Wnioskodawca podał, że mimo znacznych kosztów tych działań efekty ich są znaczące i stopniowo zwiększają wynik finansowy firmy.

Starając się ustalić istotę przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia warto odwołać się do słownikowej analizy pojęcia świadczenie. Wg Słownika Języka Polskiego świadczenie, to przekazanie czegoś na czyjąś rzecz lub "coś co jest w wyniku tego przekazania przekazywane". Jeśli natomiast chodzi o określenie "nieodpłatne" to zdefiniować można je jako niewymagający opłat; taki, za który się nie płaci, bezpłatny" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Skoro nieodpłatne świadczenie jest jedną z kategorii przychodu to jako takie powinno spełniać ogólne kryteria przychodu.

Aby można było mówić o nieodpłatnym świadczeniu, należy zanalizować pewne elementy konstrukcyjne przysporzenia majątkowego, które muszą wystąpić:

* podmiot, na rzecz którego dokonujemy tego świadczenia musi odnieść korzyść a więc musi zaistnieć trwałe przysporzenie majątkowe, w takim wypadku z przychodem w formie nieodpłatnego świadczenia mamy do czynienia w sytuacji zaspokojenia pewnych potrzeb osobistych (wykonania na rzecz podatnika usługi) przy jednoczesnym braku zmniejszenia jego aktywów (brak obowiązku zapłaty za wykonaną usługę),

* korzyść ta musi zostać odniesiona kosztem innego podmiotu a więc powinno dać się ustalić kto poniósł ekonomiczny ciężar owego przesunięcia majątkowego,

* korzyść musi mieć konkretny wymiar finansowy,

* świadczenie musi mieć nieodpłatny charakter.

Pracownicy nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne, lecz jako reprezentanci Wnioskodawcy. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków. Celem spotkań jest omówienie spraw związanych z działalnością gospodarczą Spółki, a rozmowy są ukierunkowane na kwestie związane z działalnością. Posiłki i napoje stanowiące poczęstunek w czasie spotkań z kontrahentami można zatem traktować po stronie pracowników Spółki jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych.

W przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do twierdzenia, iż usługi gastronomiczne nabywane w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto, tut. organ informuje, iż kwestia dotycząca powstania przychodu u kontrahentów Wnioskodawcy nie podlegała analizie, bowiem pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaje się na pisemny wniosek zainteresowanego. Zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.