ILPB1/415-592/12-3/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2012 r. (data wpływu 15 czerwca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 20 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy - jest prawidłowe.

W dniu 15 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 marca 1983 r. Podstawowym przedmiotem działalności jest według PKD oznaczona - 2599Z produkcja pozostałych gotowych wyrobów metalowych, gdzie indziej niesklasyfikowana.

Źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza, określona w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca jest małym podatnikiem wg artykułu 5a pkt 20 ww. ustawy. Opodatkowany jest według art. 9a pkt 2 i art. 30c ww. ustawy. Prowadzi księgi rachunkowe na podstawie art. 24 ust. 1 i art. 24a ust. 1 ww. ustawy od dnia 1 stycznia 2008 r. Zainteresowany uiszcza zaliczki na podatek dochodowy w okresach kwartalnych od 2012 r., na podstawie art. 44 ust. 3g-3i ww. ustawy.

Firma Wnioskodawcy stosuje się do zasad rachunkowości według art. 1 ustawy o rachunkowości. Obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2, ww. ustawy powstał od 1 stycznia 2008 r. Wskazany w art. 3 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy okres sprawozdawczy dotyczy roku kalendarzowego.

Według art. 3 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy rok obrotowy jest zgodny z rokiem kalendarzowym.

Według art. 3 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy dzień bilansowy stanowi ostatni dzień roku kalendarzowego.

Wskazane w art. 3 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy zasady rachunkowości są przyjęte i stosowane w firmie Zainteresowanego.

Przestrzega on postanowień określonych w art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy jak i całej treści tej ustawy. Jako kierownik jednostki Wnioskodawca wybrał metodę prowadzenia kont ksiąg pomocniczych określoną przez art. 17 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy, to jest odpisywania w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia, połączone z ustaleniem stanu tych składników aktywów i jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, nie później niż dzień bilansowy.

Na podstawie art. 26 ww. ustawy Wnioskodawca zamierza dokonywać remanentu jeden raz w roku, według stanu na 31 grudnia danego roku, to jest w chwili zamknięcia okresu rozliczeniowego, będącego ostatnim dniem roku obrotowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dokonywanie remanentu raz w roku, według stanu na dzień 31 grudnia, będącym ostatnim dniem roku obrotowego, które jest prawidłowe według wskazanych przepisów, oraz sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych - ma wpływ na sposób uiszczania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczalne jest dokonywanie remanentu raz w roku, kiedy nie występują okoliczności wymienione we właściwych przepisach, nakazujące jego przeprowadzenie z powodu zaistnienia określonego stanu faktycznego. Ustawy wymienione powyżej wskazują wyraźnie, że remanent można sporządzać raz w roku, jeżeli nie wystąpią okoliczności wymienione w tych przepisach zobowiązujące do jego przeprowadzenia w innym terminie, niż wskazanym w ostatnim dniu roku obrachunkowego.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma obowiązek ustalać wysokość zaliczek na poczet podatku dochodowego na podstawie zapisów w księgach rachunkowych, ponieważ remanent nie służy do ustalania rzeczywistego stanu aktywów i może powodować ewentualną korektę kosztów, a co za tym następuje - korektę dochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) nie regulują częstotliwości dokonywania remanentu przez podatników prowadzących księgi rachunkowe.

Odrębne przepisy, dotyczące prowadzenia ewidencji rachunkowej zawiera ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

A zatem, o ile Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe prawidłowo, tj. zgodnie z przepisami wskazanej powyżej ustawy o rachunkowości, to księgi te będą stanowiły podstawę dla ustalenia dochodu z prowadzonej działalności, przy czym dochód ten winien być zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionych informacji wynika, że Wnioskodawca stosownie do art. 26 ustawy o rachunkowości zamierza dokonywać remanentu jeden raz w roku, według stanu na 31 grudnia danego roku, ponadto w trakcie roku podatkowego wpłaca zaliczki w okresach kwartalnych, na podstawie art. 44 ust. 3g-3i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem w sytuacji, gdy z przepisów ustawy o rachunkowości wynika sposób i terminy sporządzania remanentu, zgodnie z którymi Wnioskodawca remanenty przeprowadza, o ile nie występują okoliczności wymienione we właściwych przepisach, nakazujące jego przeprowadzenie z powodu zaistnienia określonego stanu faktycznego, to dla celów podatkowych, w tym ustalania zaliczek na podatek dochodowy, dopuszczalne jest dokonywanie remanentu raz w roku, wg stanu na 31 grudnia danego roku.

Należy jednak mieć na uwadze, iż dochód za rok podatkowy należy ustalić zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.