ILPB1/415-589/10-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2010 r. (data wpływu 17 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokumentowanie zdarzeń gospodarczych w księdze przychodów i rozchodów - jest prawidłowe.

W dniu 17 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokumentowanie zdarzeń gospodarczych w księdze przychodów i rozchodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej X, która aktem notarialnym, w dniu 21 kwietnia 2010 r., od syndyka masy upadłościowej kupiła, wraz ze wspólnikami drugiej spółki prawa cywilnego, w udziale po 1/2 części, prawo użytkowania wieczystego oraz budynki i budowle. W akcie notarialnym podano łączną wartość budynków i budowli trwale z gruntem związanych oraz łączna wartość prawa użytkowania wieczystego związanego z budynkami i budowlami trwale z gruntem związanego.

Ponadto kupiono, w takim samym udziale, środki trwałe i wyposażenie już poza aktem notarialnym.

Od kancelarii notarialnej każda ze spółek otrzymała oryginał faktury VAT, za wszystkie koszty notarialne w udziałach po 1/2 ich części, natomiast od będącej w upadłości firmy likwidacyjnej, sprzedającej wyżej wymienione nieruchomości, na całość jedną fakturę VAT, na łączną 100% kwotę, z zaznaczeniem, że sprzedano w udziale 1/2 części Y i w 1/2 części dla X", z tym że kopię faktury otrzymała x, a oryginał x.

Identyczna sytuacja wystąpiła przy zakupie środków trwałych i wyposażenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kopia faktury VAT może stanowić źródłowy, formalny i rzetelny dowód do wprowadzenia w postaci zapisu do ksiąg rachunkowych, w tym przypadku do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, który by stanowił księgowy dowód źródłowy, stwierdzający dokonanie operacji gospodarczej stanowiącej koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, kopia faktury w żadnym wypadku nie może stanowić dowodu źródłowego, stwierdzającego dokonanie operacji gospodarczej, na podstawie którego można by było dokonać zapisu w księgach rachunkowych. Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r., tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm., wyraźnie stanowi, że "podstawą" zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe, stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej dowodami źródłowymi:

Ponadto § 24 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 27 kwietnia 2004 r., w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom (Dz. U. Nr 97, poz. 971) wyraźnie mówi, że faktury i faktury korygujące są wystawione, co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca. Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca uważa, że tak jak otrzymał fakturę VAT w oryginale od notariusza, tak też sprzedawca, dla każdej ze spółek, powinien wystawić oryginały faktur VAT, w udziale po 1/2, czyli po 50% wartości zakupu, ponieważ kopia faktury nie jest dla Spółki dowodem źródłowym i właściwie nie potwierdza prawomocnie zakupu szczególnie środków trwałych i wyposażenia, który to zakup nie jest potwierdzony aktem notarialnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. (...).

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

Podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

W myśl postanowień § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

Zgodnie z § 12 ust. 4 ww. rozporządzenia, dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

Stosownie do § 13 ww. rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że S.C. X zakupiła wraz ze wspólnikami drugiej spółki prawa cywilnego, w udziale po 1/2 części, prawo użytkowania wieczystego oraz budynki i budowle. W akcie notarialnym podano łączną wartość budynków i budowli trwale z gruntem związanych oraz łączną wartość prawa użytkowania wieczystego związanego z budynkami i budowlami trwale z gruntem związanego. Ponadto kupiono, w takim samym udziale, środki trwałe i wyposażenie już poza aktem notarialnym. Firma likwidacyjna, sprzedająca wyżej wymienione nieruchomości, wystawiła na całość jedną fakturę VAT, na łączną 100% kwotę, (w udziale 1/2 części S.C. Y i w 1/2 części dla S.C. X), z tym że kopię faktury otrzymała S.C. X, a oryginał S.C. Y.

Przytoczone powyżej przepisy nie przewidują, aby podatnicy mogli dokonywać zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na podstawie kopii faktury. Dokumentem stanowiącym podstawę tych zapisów powinien być oryginał faktury.

Reasumując, kopia faktury VAT nie jest źródłowym, formalnym i rzetelnym dowodem do dokonywania zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, nie może potwierdzać dokonania operacji gospodarczych oraz nie może stanowić podstawy do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.