ILPB1/415-580/08-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana..., przedstawione we wniosku z dnia 29 lipca 2008 r. (data wpływu 4 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 4 sierpnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą jednoosobową, pozarolniczą działalność gospodarczą (od kwietnia 2007 r.), na zasadach ogólnych (książka przychodów i rozchodów), jest małym podatnikiem. Jest również podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym jako podatnik VAT UE. Wnioskodawca podaje, że zasadniczym przedmiotem jego działalności gospodarczej jest: "działalność edycyjna i pozostała w zakresie oprogramowania" (PKD 72.71.Z i 72.22.Z), "przetwarzania danych" (72.30.Z), "związana z bazami danych i informatyką" (72.40.Z i 72.60.Z).

Zainteresowany świadczy "usługi niematerialne w zakresie oprogramowania" (PKWiU 72.2). Wnioskodawca podaje, że usługi świadczy na rzecz wielu podmiotów, w okresie ostatnich 12 miesięcy na rzecz pięciu różnych Zleceniodawców.

W maju 2008 r. Zainteresowany nawiązał współpracę z hiszpańską firmą zajmującą się świadczeniem usług internetowych, na zlecenie której wykonuje "usługę niematerialną, w zakresie oprogramowania", tworząc aplikację komputerową - "sklep internetowy". Podpisano dwie umowy na wersje "demo". Realizacja tych umów odbyła się zdalnie, za pomocą Internetu. Po ich zakończeniu została podpisana umowa na zasadniczą wersję aplikacji, o znacznej trudności, dużym skomplikowaniu i większej czasochłonności od dotychczasowych obu kontraktów. Obecnie realizowana umowa określa czasochłonność jej wykonania na 6 miesięcy, z możliwością dalszego wydłużenia. Specyfika opracowań programistycznych uniemożliwia, przed przystąpieniem do realizacji, precyzyjne określenie zadania i jego czasochłonność w realizacji.

Wnioskodawca podaje, iż w celu przeprowadzenia bezpośrednich rozmów, negocjacji i uszczegółowienia zakresu umowy oraz jej podpisania, odbył podróż służbową do siedziby Zleceniodawcy w B. Na miejscu podjął decyzję o czasowym pozostaniu w Hiszpanii, do czasu znacznego zaawansowania opracowania.

Zgodnie z zawartą umową (Contract for development of Software) Zleceniodawca nie zapewnia narzędzi pracy, ani miejsca pracy i nie wymaga obecności w swojej siedzibie. Prace zasadnicze nad oprogramowaniem Wnioskodawca realizuje na własnym sprzęcie, w miejscu czasowego zamieszkania, natomiast regularnie, codziennie w siedzibie Zleceniodawcy odbywa 2-3 godzinne konsultacje z przyszłymi użytkownikami opracowywanej aplikacji.

Potrzeba bezpośrednich codziennych konsultacji w siedzibie Zleceniodawcy nie jest wymogiem umownym z Jego strony. Potrzeba praktykowania tego jest związana z czynnikiem czasu, tj. koniecznością efektywnego postępowania procesu opracowywania aplikacji programowej oraz ze sprawnym przeprowadzeniem konsultacji z kilkoma osobami równocześnie, reprezentującymi Zleceniodawcę, różnej narodowości, o różnej znajomości języka angielskiego i hiszpańskiego. Wnioskodawca podaje, że realizowanie tego w kilku osobowej, wielojęzycznej grupie za pomocą komunikatorów internetowych jest oczywiście możliwe, ale w poważny sposób wydłużyłoby czas realizacji wykonywanej usługi. Aplikacja tworzona jest w ogólnodostępnym języku programowania "X" z użyciem środowiska "Y".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym, stosownie udokumentowany pobyt w Hiszpanii, można zaliczyć do podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą, która uprawnia do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom odbywającym podróż służbową.

Zdaniem Wnioskodawcy, pobyt w Hiszpanii ma charakter podróży służbowej, gdyż odbywa się poza stałym miejscem wykonywania swojej działalności gospodarczej. Istotą pobytu w Hiszpanii jest możliwość prowadzenia na bieżąco konsultacji z przyszłym użytkownikiem aplikacji, a nie proces merytorycznego pisania zamówionego oprogramowania, który to proces nie wymaga pobytu w siedzibie Zleceniodawcy i też faktycznie odbywa się poza jego siedzibą. Konsultacje z przyszłymi użytkownikami nie stanowią istoty prowadzonej działalności, są działaniem ubocznym. Zasadniczym przedmiotem działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę jest tworzenie oprogramowania, zatem pobyt w Hiszpanii ma charakter wyjątkowy i incydentalny.

Wnioskodawca uważa, iż biorąc pod uwagę powyższe, pobyt w Hiszpanii w celach konsultacyjnych jest podróżą służbową i w myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych uprawnia do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas trwania podróży służbowej w ramach określonego limitu.

Ponadto Wnioskodawca podaje, że w podobnej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach dokonał podobnej oceny (wyrok z dnia 30 stycznia 2008 r., sygn. akt I SA/GI 602/7).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Mając powyższe na względzie, jeżeli podróże zagraniczne, jakie odbywa Wnioskodawca są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. w odniesieniu do zagranicznej podróży służbowej - przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Należy przy tym podkreślić, że pojęcie "podróż służbowa" unormowane jest w przepisach prawa pracy - art. 77 ⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są "podróżami służbowymi" nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Jednocześnie należy zauważyć, iż niezbędnym jest posiadanie przez Wnioskodawcę dowodów, świadczących o wykonanych usługach umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Zatem, Wnioskodawca jako osoba prowadząca działalność gospodarczą może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć wartość diet z tytułu podróży służbowej do Hiszpanii, jeżeli zostały one poniesione w celu uzyskania przychodu, bądź też miały na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania, do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.