ILPB1/415-57/11-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana X, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu z tytułu stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest od 1 czerwca 2010 r. zatrudniony na stałe w zakładzie pracy, który znajduje się około 190 km od miejscowości, w której jest zameldowany na stałe i wg interpretacji Zainteresowanego od Jego miejsca zamieszkania. w miejscowości, w której znajduje się zakład pracy Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie. Do miejsca stałego zamieszkania przyjeżdża w piątki a wyjeżdża w poniedziałki. Dojeżdża własnym samochodem, koszty dojazdu kształtują się w granicach 600-900 zł. Wnioskodawca będąc w swoim domu wykonuje typowe czynności domowe, takie jak: podlewanie kwiatów, odbieranie korespondencji, przygotowywanie jedzenia na dni, kiedy przebywa w miejscowości w której pracuje. w razie potrzeby korzysta z opieki lekarskiej, spotyka się z kolegami. Jest wdowcem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jakiej wysokości w rozliczeniu rocznym PIT-37 Wnioskodawca może odliczać koszty uzyskania przychodu, ogólne dla wszystkich zatrudnionych czy też ogólne podwyższone.

Zdaniem Wnioskodawcy, podwyższone koszty uzyskania przychodów powinny być stosowane w Jego przypadku, ponieważ w myśl art. 25 Kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której ta osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu, nie jest ważny okres trwania pobytu, musi po stronie tej osoby istnieć chęć stałego zamieszkania w tej miejscowości. Wnioskodawca nadmienia, że w miejscowości, w której znajduje się zakład pracy nie ma zamiaru przebywać na stałe, ponieważ oprócz pracy nie jest z tym miejscem w inny sposób związany, zaś czas pobytu określa na 2 lata, a więc do czasu przejścia na emeryturę. Wnioskodawca podkreśla, że miejsce z którym jest związany to miejsce jego zameldowania i zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

W myśl art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Stosownie do treści art. 22 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Natomiast w myśl art. 32 ust. 5 ww. ustawy, zakład pracy przy obliczaniu zaliczki stosuje koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 pkt 3, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu warunku określonego w tym przepisie; przepisy ust. 3a i 4 stosuje się odpowiednio.

Z literalnego brzmienia wyżej przywołanych przepisów wynika, że o możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie równocześnie niżej wymienionych warunków:

Tym samym stwierdzić należy, iż ustawodawca wiąże prawo do podwyższonych kosztów uzyskania przychodów ze stałym lub czasowym zamieszkiwaniem w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się zakład pracy. Istotne jest zatem miejsce położenia zakładu pracy, w którym podatnik faktycznie świadczy pracę oraz miejsce stałego lub czasowego zamieszkania. Podwyższone koszty uzyskania przychodu mają zastosowanie, jeżeli pracownik faktycznie dojeżdża do miejsca wykonywania pracy i nie uzyskuje dodatku za rozłąkę oraz złożył oświadczenie, że jego miejsce stałego lub czasowego zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład (miejscowością, w której zgodnie z umową ma świadczyć pracę).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku jednoznacznie wynika, iż Wnioskodawca w miejscowości, w której znajduje się zakład pracy wynajmuje mieszkanie. Zatem w myśl art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, brak jest podstaw prawnych do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów w stosunku do pracownika, który faktycznie pracuje i mieszka w tej samej miejscowości w okresie świadczenia pracy.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie powinien stosować podwyższonych kosztów uzyskania przychodów, określonych w treści art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.