ILPB1/415-557/12-4/AA - PIT w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu specjalnego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2012 r. (data wpływu 1 czerwca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 20 sierpnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu specjalnego - jest prawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu specjalnego oraz w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu specjalnego w przypadku rezygnacji Wnioskodawcy z planowanego rozszerzenia działalności gospodarczej o usługi przewozu pieniędzy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 sierpnia 2012 r. nr ILPB1/415-557/12-2/AA, ILPP2/443-573/12-2/JK wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 sierpnia 2012 r., natomiast w dniu 20 sierpnia 2012 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik od 10 lipca 1991 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji, sprzedaży hurtowej i detalicznej odzieży damskiej. Podatnik posiada jeden zakład produkcyjny, jedną hurtownię i trzy sklepy detaliczne usytuowane w różnych województwach. Podatnik ma zamiar rozszerzyć działalność gospodarczą o przewóz gotówki innym podmiotom gospodarczym.

Podatnik jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Podatnik wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane.

W roku 2011 około 70% przychodów firmy zrealizowana była w formie gotówkowej. Wynagrodzenia pracownicze również wypłacane są w gotówce.

Podatnik ma zamiar rozszerzyć działalność gospodarczą o przewóz gotówki innym podmiotom gospodarczym. Podatnik ma zamiar kupić samochód specjalny - bankowóz typu C posiadający certyfikat Przemysłowego Instytutu Motoryzacji. Zakupiony samochód specjalny spełni wszystkie wymagania, o których mowa w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie szczegółowych wymagań jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (DU 10. 166. 1128 z późn. zm.).

Zgodnie z powyższym Rozporządzeniem samochód specjalny - bankowóz, który będzie służył do przewozu wartości pieniężnych będzie wyposażony w:

Zakupiony samochód specjalny - bankowóz będzie poddany dodatkowym badaniom w okręgowej stacji kontroli pojazdów i będzie miał odnotowane w dowodzie rejestracyjnym, że jest samochodem w rozumieniu wszystkich wymaganych przepisów prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu specjalnego.

Czy podatnikowi będzie służyło prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodu pełnej amortyzacji od zakupionego samochodu specjalnego - bankowozu bez ograniczeń, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (DU 10.51.307 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek związany z zakupem samochodu specjalnego - bankowozu poprzez naliczoną zgodnie z art. 22a do art. 22o amortyzację, stanowi w pełni podatkowy koszt uzyskania przychodu, który poniesiony jest w celu osiągnięcia przychodu i zabezpieczenia źródła przychodu (ustawa z 26 lipca 1991 r. - DU 10.51.307 z późn. zm.) bez ograniczeń, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4. Samochodem specjalnym - bankowozem będą przewożone utargi gotówkowe z poszczególnych miejsc prowadzenia działalności oraz wynagrodzenia dla pracowników.

Definicja samochodu osobowego opublikowana w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (DU 11.102.585 z późn. zm.) i w poz. 2 Załącznika do ww. ustawy wynika, że samochody specjalne - bankowozy - analogicznie jak w ustawie o podatku od towarów i usług - wyłączone są z kategorii samochodów osobowych, co oznacza, że ograniczenia wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy z 26 lipca 1991 r. ich nie dotyczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zawarte w tym przepisie ograniczenie odnosi się więc do odpisów amortyzacyjnych dokonywanych wyłącznie od wartości początkowej samochodów osobowych.

W myśl art. 2 pkt 1 lit. a i b) ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 585 z późn. zm.), w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) ustawodawca wprowadził następujące zmiany w art. 5a:

Zgodnie z art. 8 ww. ustawy zmieniającej, ustawa ta wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem:

* art. 2 pkt 1 lit. a, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 1 stycznia 2011 r.;

* art. 2 pkt 1 lit. b, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 i art. 3 jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy.

We wskazanym powyżej załączniku - Wykaz przeznaczeń pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5, w pozycji nr 2 wymieniono jako pojazd specjalny - bankowóz.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza rozszerzyć działalność gospodarczą o przewóz gotówki innym podmiotom gospodarczym i w związku z tym zamierza kupić samochód specjalny - bankowóz typu C.

Wskazany pojazd nie będzie wobec tego stanowił w myśl cytowanych powyżej przepisów - samochodu osobowego. Do amortyzacji tego pojazdu, nie będzie więc miało zastosowania ograniczenie o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego o ile przedmiotowy bankowóz spełnia przesłanki do uznania go za środek trwały i wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od jego wartości początkowej, bez ograniczeń kwotowych.

Reasumując, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej amortyzacji od zakupionego samochodu specjalnego - bankowozu, bez ograniczeń, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że organ podatkowy nie oceniał, czy przedmiotowy pojazd rzeczywiście spełnia przesłanki by uznać go za pojazd specjalny i oparł się wyłącznie na stwierdzeniu Wnioskodawcy, że jest pojazdem specjalnym. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania - właściwy organ - ustali, że przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego jest odmienny od rzeczywistego, to wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ wskazuje, że w dniu 31 sierpnia 2012 r. wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia paliwa do napędu pojazdu specjalnego - bankowozu od dnia 1 stycznia 2013 r., oraz w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia pojazdu specjalnego - bankowozu a także paliwa do jego napędu, w tym również od 1 stycznia 2013 r. w przypadku rezygnacji Wnioskodawcy z planowanego rozszerzenia działalności gospodarczej o usługi przewozu pieniędzy, a także w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu specjalnego w przypadku rezygnacji Wnioskodawcy z planowanego rozszerzenia działalności gospodarczej o usługi przewozu pieniędzy - został rozstrzygnięty odrębnymi pismami.

Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabycia pojazdu specjalnego - bankowozu a także paliwa do jego napędu do dnia 31 grudnia 2012 r., zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.