ILPB1/415-547/12-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2012 r. (data wpływu 29 maja 2012 r.), uzupełnionym w dniu 25 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 czerwca 2012 r. znak ILPB1/415-547/12-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 czerwca 2012 r., a w dniu 25 czerwca 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 22 czerwca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w marcu 2012 r. rozpoczął jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie biura turystycznego, informacji, doradztwa turystycznego, przewodnictwa, pilotażu oraz usług szkoleniowych. Biuro specjalizuje się w wąskiej gamie usług turystycznych proponując wyjazdy na XXX, itd. W początkowej fazie rozwijającej się firmy istnieje konieczność zdobycia dobrych znajomości i kontaktów, rozpracowania rynku kontrahentów, rozpoznanie i zdobycie zaufania klientów, zachęcanie do współpracy, rozwinięcie dobrosąsiedzkich stosunków, a następnie stworzenie oferty i znalezienie odbiorcy krajowego. W celu stworzenia dobrego nastroju i sprzyjającej atmosfery do nawiązania i podpisywania ewentualnie wstępnych umów wymiany turystycznej, czy to w Polsce czy na wschodzie Europy w kontaktach biznesowych i zawodowych potrzebne jest również wręczenie drobnych prezentów. W załatwianiu wszelkich umów w zwyczaju jest organizowanie spotkań z kontrahentami w zakresie usług gastronomicznych, zakupu żywności i napojów w toku prowadzonych spotkań handlowych, na których omawia się ofertę handlową, uzgadnia się szczegóły ewentualnej trakcji, negocjuje warunki umowy. Celem organizowania tych spotkań nie jest chęć okazania przepychu, a tym samym nie kreuje się wizerunku firmy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań z kontrahentami, tj. wydatki na nabycie drobnego poczęstunku w lokalach gastronomicznych, drobnych prezentów można zliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na usługę gastronomiczną w lokalu, drobne prezenty związane ze spotkaniem z kontrahentem w celach biznesowych stanowią koszt uzyskania przychodów. W dobie gospodarki rynkowej przedsiębiorca nawiązuje z innymi podmiotami liczne kontakty handlowe, które często decydują o jego pozycji i szansach rozwoju, a tego typu spotkania są czymś normalnym i standardowym. Jeśli służą wzajemnej współpracy to są to wydatki związane ze zwykłym prowadzeniem działalności. Ich celem nie jest demonstrowanie wobec kontrahentów swojej wytworności czy przepychu. Charakter reprezentacyjny miałyby natomiast wydatki np. na imprezy towarzyskie z udziałem klientów, czy wystawne przyjęcia dla kontrahentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionych informacji wynika, iż Wnioskodawca rozpoczął jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie biura turystycznego, informacji, doradztwa turystycznego, przewodnictwa, pilotażu oraz usług szkoleniowych. Zainteresowany podał, że w celu stworzenia dobrego nastroju i sprzyjającej atmosfery do nawiązania i podpisywania ewentualnie wstępnych umów wymiany turystycznej, czy to w Polsce czy na wschodzie Europy w kontaktach biznesowych i zawodowych potrzebne jest wręczenie drobnych prezentów. W załatwianiu wszelkich umów w zwyczaju jest organizowanie spotkań z kontrahentami w zakresie usług gastronomicznych, zakupu żywności i napojów w toku prowadzonych spotkań handlowych, na których omawia się ofertę handlową, uzgadnia się szczegóły ewentualnej transakcji, negocjuje warunki umowy. Celem organizowania tych spotkań nie jest chęć okazania przepychu, a tym samym nie kreuje się wizerunku firmy.

Zapytanie dotyczy możliwości zaliczenia ww. wydatków do kosztów podatkowych.

Aby określić, czy możliwość taka istnieje, należy najpierw skupić się na kwestiach definiowania tego typu wydatków.

Albowiem z treści art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy wynika, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Za koszt uzyskania przychodów można uznać natomiast wydatki ponoszone na reklamę.

Należy uznać, iż reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu.

Natomiast, wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia "reprezentacja", nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin "reprezentacja", wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako "przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu", a nie "wystawność, okazałość, wytworność". Dlatego też termin "reprezentacja" użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz", a nie jako "wystawność, wytworność, czy okazałość".

Norma art. 23 ust. 1 pkt 23 powołanej ustawy nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - niezależnie od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią, por. wyrok NSA z 2012-01-25, sygn. akt II FSK 1445/10.

Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Należy potwierdzić, że realia współczesnej działalności gospodarczej, odbywającej się w warunkach rynkowych, wymagają od przedsiębiorców nawiązywania licznych kontaktów z innymi podmiotami gospodarczymi. Kontakty te często decydują o pozycji, przedsiębiorcy, szansach rozwoju, czy też powodzeniu podejmowanych przedsięwzięć. Jednakże nie oznacza to, że każdy wydatek wiążący się z takimi spotkaniami może być uznany za koszt uzyskania przychodów. Wydatki na usługi gastronomiczne podczas spotkań z kontrahentami ponoszone w lokalach gastronomicznych oraz wręczanie kontrahentom podczas tych spotkań prezentów, nawet jeżeli uznawane są za zwyczajowo przyjęte i zostaną dostosowane do charakteru spotkania, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy.

Jak wskazano powyżej, "reprezentację" należy postrzegać jako działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Przede wszystkim zaś jest to właśnie dążenie do stworzenia skierowanego na zewnątrz, pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, takiego jaki - wiedziony doświadczeniem i specyfiką działalności - chciałby wykreować na użytek kontrahentów (klientów).

Podniesiona w uzasadnieniu wniosku Zainteresowanego kwestia dotycząca zwyczajowej powszechności częstowania kontrahentów handlowych napojami czy przekąskami, a także wystawności oferowanego kontrahentowi poczęstunku w ogóle nie stanowi kryterium kwalifikowania wydatków jako reprezentacji, gdyż o takim charakterze decyduje związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu swojej firmy, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Należy też uznać, iż wydatki poniesione na prezenty wręczane klientom podczas spotkań w lokalach gastronomicznych również mają charakter reprezentacji. Są one bowiem wręczane wybranym klientom w celu wywołania u nich jak najlepszego wrażenia. Taki działania są związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami - tj. z reprezentacją.

Reasumując, wydatki ponoszone w związku z organizacją spotkań z kontrahentami, tj. wydatki na nabycie drobnego poczęstunku w lokalach gastronomicznych, drobnych prezentów, są kosztami reprezentacji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.