ILPB1/415-53/13-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2012 r. (data wpływu 26 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 25 lutego 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 26 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 18 lutego 2013 r. nr ILPB1/415-53/13-2/AA, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 20 lutego 2013 r., natomiast w dniu 25 lutego 2013 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Kontrahent nigeryjski dostarczył towar drogą morską do portu w Hamburgu na rzecz polskiej firmy X. Wszystkie dokumenty dotyczące odpraw celnych oraz opłat za fracht morski zostały sporządzone na firmę X. Firma X dokonała oclenia i odebrała towar z portu w Hamburgu. Własnym transportem samochodowym dostarczyła towar do miejsca prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Dowodem przewozu towaru jak i również odbioru są listy przewozowe CMR.

Kontrahent nigeryjski nie posiada na terytorium Polski siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności. Prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na Zainteresowanego przeszło na jego firmę na terenie Polski. Dostawcą towaru była dla Wnioskodawcy firma X i od niej Zainteresowany oczekiwał na faktury VAT. Pomimo wielokrotnych telefonicznych monitów z jego strony faktur nie otrzymał. Wobec takiej sytuacji towar złożono w depozycie. Po kilku miesiącach od zaistniałego zdarzenia Wnioskodawca otrzymał faktury od kontrahenta nigeryjskiego, który dla niego nie był dostawcą towaru. Ponadto wątpliwości Wnioskodawcy wzbudził fakt, iż sprzedającym na fakturze jest firma nigeryjska, a płatność należy dokonać na rachunek na Cyprze

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych prowadzone są księgi rachunkowe.

Natomiast odnośnie zamówienia towaru, Wnioskodawca wyjaśnia, iż towar zaimportowała z Nigerii firma X, który z nieznanych powodów towar ten zareklamowała, a następnie reprezentant firm nigeryjskich skontaktował się z Zainteresowanym i zaproponował kupno tego towaru. W wyniku prowadzonych rozmów ustalono cenę oraz to, że faktury sprzedaży wystawi firma X.

Od początku prowadzenia rozmów stroną transakcji dla Wnioskodawcy była firma X.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy przesłana Wnioskodawcy faktura nigeryjska jest podstawą przyjęcia towaru i zaksięgowania go w koszty.

Zdaniem Wnioskodawcy, dostawcą towaru jest firma X i od niej powinien on otrzymać faktury VAT. Firma nigeryjska nie jest dla Zainteresowanego dostawcą towaru.

W związku z tym, że dostawcą towaru była firma X powinien otrzymać od tej firmy faktury sprzedaży, na podstawie których Wnioskodawca mógłby zakupy zaksięgować w koszty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

W przypadku prowadzenia ksiąg rachunkowych, odrębnymi przepisami - w rozumieniu art. 24a ww. ustawy - są przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Treść art. 20 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym.

Do zdarzeń ujmowanych w księgach rachunkowych należą też zdarzenia związane z ponoszeniem kosztów, z których część na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może być uznana za koszty podatkowe. Ustawową definicję kosztów uzyskania przychodów, jako kategorii z zakresu prawa podatkowego zawiera art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle przytoczonej definicji kosztami uzyskania przychodów mogą być więc zarówno takie wydatki, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Warunkiem formalnym uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego właściwe udokumentowanie. W działalności firmy każdą operację gospodarczą powinien potwierdzać dokument, określany mianem dowodu księgowego. Dowód taki to odzwierciedlenie operacji gospodarczej, jej pomiar i opis. Dzięki temu dane z dowodów mogą być źródłem informacji o zdarzeniach składających się na prowadzoną działalność gospodarczą. Treść dowodów księgowych ujmowana jest natomiast w ewidencji rachunkowej.

Jak wskazano wyżej, określenie podstawy opodatkowania następuje na podstawie ksiąg rachunkowych, prowadzonych stosownie do wymogów określonych w ustawie o rachunkowości.

Z przepisów tej ustawy wynika, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych - w myśl art. 20 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości - są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi".

Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i bieżąco (art. 24 ust. 1 ustawy o rachunkowości), a transakcje udokumentowane rzetelnymi dowodami księgowymi (art. 22 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi":

Z kolei treść art. 21 ust. 1 ww. ustawy określa, iż dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

Przepisy art. 20 i art. 21 ustawy o rachunkowości, ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych, zawierające wymienione wyżej elementy.

Z przepisów powołanych powyżej wynika, że nieudokumentowanie wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi zasad prowadzenia rachunkowości prowadzi do naruszenia art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, skutkiem czego wydatki takie nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Dlatego prawidłowo sporządzone dokumenty, poprawny ich obieg i kontrola dają pewność, że w sposób właściwy wyliczono dochód do opodatkowania.

Dowodem księgowym jest każdy dokument, który stanowi podstawę dokonania zapisu w księgach rachunkowych. Są to zarówno faktury VAT (najczęściej spotykany w obrocie handlowym dokument) i rachunki, jak i druki potwierdzające podróż służbową, dowody kasowe i bankowe, różnorodne dokumenty wewnętrzne itp. Sposób ich sporządzania został dość szczegółowo określony w przepisach ustawy o rachunkowości. Aby dowód księgowy był wiarygodny, jak sama jego nazwa wskazuje, musi spełniać nałożone ustawą wymogi, tj. powinien zawierać m.in. datę dokonania operacji oraz stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja) (art. 21 ust. 6 ustawy o rachunkowości).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że stroną transakcji przeprowadzonej przez Wnioskodawcę była firma X, jednakże fakturę za towar Wnioskodawca otrzymał od kontrahenta nigeryjskiego.

Każda operacja musi być potwierdzona konkretnym dowodem księgowym klasyfikującym zawarte w nim zdarzenie, jako operacje gospodarczą. Dowód księgowy jest źródłem informacji o przebiegu i skutkach zdarzeń gospodarczych, a także stanowi podstawę oceny rzetelności i celowości dokonywanych operacji. Wskazać należy, iż podstawą zapisów w księdze rachunkowej może być dokument, który m.in. powinien zawierać określenie stron dokonujących operacji gospodarczej. Zatem, na podstawie przedstawionych we wniosku informacji, należy stwierdzić, iż z uwagi na fakt, że stroną transakcji jest firma X, a faktura została wystawiona przez kontrahenta nigeryjskiego, który - jak wskazano we wniosku nie był dla Wnioskodawcy stroną operacji gospodarczej - brak jest podstaw do uznania, że przesłany Wnioskodawcy dokument jest wystarczającym, aby zaliczyć poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. organ informuje, iż w dniu 20 lutego 2013 r. wniosek w części dotyczącej pytań nr 1 i nr 3 został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.