ILPB1/415-527/09-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2009 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 4 maja 2009 r.), uzupełnionym w dniu 16 lipca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2009 r. Gminne (...) złożyło do Izby Skarbowej w Warszawie Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów. Pismem z dnia 28 kwietnia 2009 r. nr IPIA/071-99/09-2/JP, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), stosownie do § 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2008 r. Nr 236, poz. 1632), przekazał wniosek X do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wniosek wpłynął do Biura KIP w Lesznie w dniu 4 maja 2009 r.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 1 lipca 2009 r., znak ILPB1/415-527/09-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 6 lipca 2009 r., a w dniu 16 lipca 2009 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 13 lipca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest związkiem stowarzyszeń sportowych, które wypłacają sędziom zawodów piłki nożnej wynagrodzenia z tytułu sędziowania meczy. Wielkości wynagrodzenia i sposób ich rozliczenia określa regulamin finansowy. Według niego Wnioskodawca jest zobowiązany wypłacić sędziom ekwiwalent sędziowski (za prowadzenie zawodów piłki nożnej) oraz dokonać zwrotu kosztów podróży do miejsca rozgrywania zawodów, w formie zwanej "zryczałtowanym kosztem przejazdu". Zryczałtowane koszty przejazdu naliczane są przez sędziów zgodnie z wielkościami podanymi w tabeli będącej załącznikiem nr 2.

Sędziowie piłki nożnej nie są pracownikami Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie podpisuje żadnej umowy cywilno-prawnej z sędzią zawodów piłki nożnej. Sędziowie są delegowani do prowadzenia zawodów sportowych, w których biorą udział stowarzyszenia sportowe będące członkami Wnioskodawcy.

Sędziowie piłki nożnej dojeżdżają na mecze piłki nożnej własnymi samochodami osobowymi. Dojazd środkami komunikacji miejskiej jest bardzo utrudniony. Na terenie działania Wnioskodawcy brak jest połączeń kolejowych oraz dogodnych połączeń Państwowej Komunikacji Samochodowej umożliwiających dotarcie sędziego na zawody sportowe o wyznaczonej godzinie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwroty kosztów podróży sędziom zawodów sportowych w formie "zryczałtowanego kosztu podróży" podlegają opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, "zryczałtowany koszt przejazdu" w sposobie i w wielkości wypłacanych podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 36 i 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Rozliczenie zwrotu kosztów podróży bez przedstawienia ewidencji przebiegu kilometrów według powyższych przepisów nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

Ponadto wypłacenie "zryczałtowanego kosztu przejazdu" wg załącznika np. w wielkości 38 zł za przejazd 21-40 km, przekracza zwolnienie od podatku, które jest limitowane zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Stawka ta na dzień 17 kwietnia 2009 r. przy użytkowaniu samochodu o pojemności powyżej 900 cm ³ wynosi 0,8359 zł za kilometr.

Przy przedstawionych przykładowo stawkach, przy przejechaniu 21 kilometrów stawka za przejechany kilometr wynosi 1,81 zł, natomiast przy przejechaniu 40 kilometrów stawka ta ma wielkość 0,95 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 i art. 13 pkt 2 powołanej powyżej ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście, przez którą rozumie się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Stosownie do unormowań art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 16 oraz ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa zakres zwolnienia od podatku dochodowego wypłaconych osobom fizycznych diet i innych należności za czas podróży. Zgodnie z tymi przepisami, wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

Powołany przepis ustawy odnosi się zarówno do pracowników, jak i osób niebędących pracownikami. Przy czym odrębnie określa warunki korzystania ze zwolnienia od podatku w przypadku tych dwóch grup podatników. W przypadku osób niebędących pracownikami mowa jest o świadczeniach otrzymywanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile są spełnione przesłanki wymienione w art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywana podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku potraktowania ich jako koszt uzyskania przychodów pracownika lub osoby nie będącej pracownikiem będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dla obu grup podatników, tj. dla pracowników i osób nie będących pracownikami omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.). Zwolnienie odnosi się także do osób niebędących pracownikami, zatem może mieć zastosowanie również do kosztów przejazdu zwracanych podatnikowi w związku z osobiście wykonywaną działalnością z tytułu prowadzenia zawodów sportowych, o ile wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów powodując zmniejszenie podstawy opodatkowania o ich wartość.

Reasumując, zwrot kosztów podróży sędziom zawodów sportowych w formie "zryczałtowanego kosztu podróży" stanowi przychód dla świadczeniobiorcy. Przychód ten korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na zasadach i warunkach przewidzianych w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w związku z ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opodatkowaniu podlega zatem jedynie nadwyżka ponad wysokość określoną w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.