ILPB1/415-513/12-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2012 r. (data wpływu 15 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodów z tytułu dowozu pracowników do i z pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodów z tytułu dowozu pracowników do i z pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Miejski Zakład Usług Komunalnych rozszerzył przedmiot swojej działalności o świadczenie usług w zakresie miejskich przewozów pasażerskich. W tym celu zatrudniono od 1 stycznia 2012 r., na podstawie umowy o pracę około X kierowców autobusów dla których Spółka zorganizowała dowóz pracowników do i z pracy w porze nocnej. Wnioskodawca nadmienia, że organizator komunikacji miejskiej - Gmina działająca przez Zarząd Dróg Komunikacji i Utrzymania Miasta, nie prowadzi kursów nocnej komunikacji miejskiej.

Pracownicy - kierowcy autobusów nie mają innej możliwości dotarcia na czas do pracy. Zgodnie z rozkładem jazdy kierowcy rozpoczynają pierwszą zmianę około godziny 3 rano. Nieodpłatne świadczenie rzeczowe jakim jest dowóz pracowników do i z pracy w porze nocnej, Spółka zakwalifikowała do przychodów tych pracowników, którzy korzystają z tego dowozu. Od tego świadczenia Wnioskodawca nalicza podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składkę emerytalną rentową i chorobową.

W Spółce obowiązuje zakładowy układ zbiorowy pracy pracowników MZUK Spółka z o.o., jednak z uwagi na okoliczność, że do grudnia 2011 r. przedmiot działalności Spółki nie obejmował usług w zakresie miejskich przewozów pasażerskich, nieodpłatne świadczenie rzeczowe, o którym mowa dotąd nie zostało wpisane do zakładowego układu zbiorowego.

W miesiącu styczniu 2012 r. Spółka nie prowadziła ewidencji pracowników korzystających z dowozów do pracy, dlatego kosztami tego nieodpłatnego świadczenia obciążyła wszystkich kierowców. Od lutego 2012 r., zgodnie z zarządzeniem Prezesa Zarządu, pracownicy składali oświadczenia deklarując się, że będą korzystać z dowozów do i z pracy na czas nieokreślony z obowiązkiem powiadomienia pracodawcy w razie rezygnacji z dowozów. Kosztami dowozów Spółka obciąża od tej chwili tylko tych pracowników, którzy złożyli oświadczenie o korzystaniu z dowozów do i z pracy.

Koszt dowozu pracowników Wnioskodawca oblicza zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w jednakowej wysokości uznaje jako przychód pracowników którzy złożyli oświadczenie o korzystaniu z dowozów, bez względu na to ile razy w miesiącu korzystali z dowozów ile kilometrów dojeżdżają do pracy. Spółka nie prowadzi codziennej szczegółowej ewidencji pracowników korzystających z dowozów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka postępuje prawidłowo zaliczając koszty nieodpłatnego świadczenia dowozu pracowników do przychodów pracownika, które podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1724/10 oraz wyroku sygn. akt II FSK 2735/11, Spółka powzięła wątpliwość co do prawidłowości dotychczasowego postępowania w sprawie obciążania pracowników podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia rzeczowego jakim jest dowóz pracowników do i z pracy. W szczególności Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 11 kwietnia 2012 r. wprost uznał, że sama możliwość skorzystania przez pracownika z dowozu do pracy na koszt pracodawcy nie powoduje powstania przychodu u pracownika podlegającego opodatkowaniu, zwłaszcza jeżeli pracodawca nie prowadzi imiennej ewidencji pracowników korzystających danego dnia z dowozu.

W przedmiotowej sytuacji składane przez pracowników deklaracje o zamiarze korzystania z dowozów organizowanych przez pracodawcę nie można uznać za szczegółową ewidencję potwierdzającą korzystanie z bezpłatnych dowozów. Prowadzenie szczegółowej ewidencji osób korzystających z dojazdów stwarza wiele kłopotów to dodatkowa biurokracja, wydłużenie czasu dojazdu do pracy i dodatkowe koszty, które musiałby ponieść pracownik korzystający z dojazdów.

Według stanowiska NSA wyrażonego w wyroku sygn. akt II FSK 2735/11, aby można było obliczyć przychód z tytułu świadczenia w naturze jakim jest nieodpłatny dowóz pracowników, pracownik musi je faktycznie otrzymać. Nie wystarczy, że świadczenie zostało postawione do dyspozycji pracownika a pracownik złożył deklarację (oświadczenie) o zamiarze skorzystania z tego świadczenia.

Zarząd Spółki pragnie raz jeszcze zaznaczyć, że dowóz kierowców organizowany przez Spółkę stanowi w zasadzie jedyną możliwość dotarcia do miejsca pracy na pierwszą zmianę. Zdaniem Wnioskodawcy, w tej sytuacji nie można przyjąć, że bezpłatny dowóz stanowi przysporzenie majątkowe pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Treść art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy określa źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że powyższe kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zapewnia pracownikom nieodpłatnie przejazd do i z pracy. Dowóz pracowników do i z pracy wynika z braku funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego w godzinach rozpoczynania lub kończenia pracy przez kierowców autobusów. Od lutego 2012 r., zgodnie z zarządzeniem Prezesa Zarządu, pracownicy składali oświadczenia deklarując się, że będą korzystać z dowozów do i z pracy na czas nieokreślony z obowiązkiem powiadomienia pracodawcy w razie rezygnacji z dowozów. Kosztami dowozów Spółka obciąża od tej chwili tylko tych pracowników, którzy złożyli oświadczenie o korzystaniu z dowozów do i z pracy.

Zatem istnieje możliwość zindywidualizowania nieodpłatnego świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu. Tym samym pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

Nie można uznać, że skoro pracodawca nie prowadzi imiennej ewidencji pracowników korzystających danego dnia z dowozu, to możliwość skorzystania z bezpłatnego dowozu pracownika do i z miejsca pracy nie spowoduje powstania przychodu ze stosunku pracy. Nie sposób także przyjąć stwierdzenia, iż przychód u pracownika nie powstanie, albowiem składane przez pracowników deklaracje o zamiarze korzystania z dowozów organizowanych przez pracodawcę nie można uznać za szczegółową ewidencję potwierdzającą korzystanie z bezpłatnych dowozów.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku i obowiązujące uregulowania prawne w tym zakresie, stwierdzić należy, iż bezpłatny transport pracowników do pracy i z powrotem dokonywany przez Wnioskodawcę stanowi dla pracowników przychód podlegający opodatkowaniu w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tut. organ zauważa, iż w przedmiotowej interpretacji nie odniósł się do kwestii sposobu ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia udostępnianego pracownikom, albowiem kwestia ta nie była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.