ILPB1/415-496/09-2/AA - Ustalenie wartości początkowej środka trwałego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2009 r. (data wpływu 20 kwietnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 20 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w 1997 r. nabył prawo wieczystego użytkowania gruntów wraz z wzniesionym na tej działce gruntowej domem mieszkalnym. Cena nabycia określona w akcie notarialnym określała wartość łączną, bez wyodrębniania wartości prawa wieczystego użytkowania i odrębnie wartości budynku mieszkalnego. Dom ten Zainteresowany użytkował na cele mieszkalne, następnie od 2000 r. zaczął go wynajmować jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. W tym okresie Wnioskodawca dokonywał okresowych remontów oraz nakładów inwestycyjnych, które nie są udokumentowane, gdyż były realizowane "sposobem gospodarczym" (nie przechowywał faktur dokumentujących ww. wydatki). W 2006 r. Zainteresowany nabył działkę gruntu, na której znajduje się ww. budynek. Od 2000 r. do 2002 r. przychody z tytułu wynajmu opodatkowane były na zasadach ogólnych. Od 2003 r. do końca 2008 r. przychody z tytułu najmu rozliczano wg zasad zryczałtowanego podatku dochodowego. Od 1 stycznia 2009 r. Zainteresowany przeszedł ponownie na zasady ogólne. W związku z tym od 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawca wprowadził ww. nieruchomość do ewidencji środków trwałych i rozpoczął amortyzowanie tego budynku, który w chwili obecnej w całości jest przeznaczony na wynajem. Aby rozpocząć amortyzację należy ustalić wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych związanych ze źródłem przychodów najem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dla ustalenia wartości początkowej na potrzeby amortyzacji w 2009 r. należałoby zastosować przepis art. 22g ust. 8, tj. wg wyceny z uwzględnieniem cen rynkowych z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie zastosowanie ma art. 22g ust. 8 ustawy. Ustalenie historycznej ceny nabycia nieruchomości, co prawda jest możliwe (kwota z aktu notarialnego z 1997 r.), ale nieruchomość ta była częściowo remontowana i modernizowana oraz w cenie nabycia nie została wyodrębniona osobno wartość budynku oraz osobno wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu. Stąd zachodzi przesłanka określona w tym artykule, tj. brak możliwości ustalenia ceny nabycia adekwatnej do stanu nieruchomości w momencie rozpoczęcia amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, rozpoczynając amortyzowanie nieruchomości od 1 stycznia 2009 r. powinien ustalić wartość początkową wg cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia 2008 r., tj. z roku poprzedzającego rok założenia ewidencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez biegłego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Natomiast w myśl przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków-faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Przepis art. 22g ust. 9 ww. ustawy dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w której środek trwały został wytworzony przez podatnika. Nie może zatem być stosowany w przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze kupna.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 1997 r. nabył prawo wieczystego użytkowania gruntu wraz z wzniesionym na tej działce gruntowej domem mieszkalnym, zaś w 2006 r. nabył działkę gruntu na której znajduje się ww. nieruchomość. Dom był wykorzystywany na cele mieszkalne, a od 2000 r. Wnioskodawca jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej rozpoczął wynajem. W tym czasie Wnioskodawca dokonał remontu budynku i poniósł nakłady inwestycyjne, które nie są udokumentowane, gdyż były realizowane sposobem gospodarczym.

Wnioskodawca podaje, że nieruchomość, z dniem 1 stycznia 2009 r. wprowadził do ewidencji środków trwałych i rozpoczął amortyzację.

Zatem z uwagi na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków na remont nieruchomości, ustalenie wartości początkowej środka trwałego jest tylko możliwe wg zasad określonych w wyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.