ILPB1/415-488/14-2/AMN - Możliwość zaliczenia do przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartości świadczeń z tytułu dojazdów nadleśniczego samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków wynikających ze stosunku pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 9 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Lasami, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, zarządza jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, zwane Lasami Państwowymi. Lasy Państwowe działają w oparciu o ustawę o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 z późn. zm.), zwanej dalej Ustawą. W ramach sprawowanego zarządu Lasy Państwowe prowadzą gospodarkę leśną, gospodarują gruntami i innymi nieruchomościami i ruchomościami związanymi z gospodarką leśną.

W skład Lasów Państwowych wchodzą następujące jednostki organizacyjne: Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych, Regionalne Dyrekcje Lasów Państwowych i Nadleśnictwa. Zgodnie z ustawą Nadleśnictwa tworzy, łączy, dzieli, likwiduje oraz określa ich zasięg terytorialny Dyrektor Generalny. W obecnych granicach administracyjnych (tekst jedn.: 30 331 ha) Nadleśnictwo X funkcjonuje od 17 marca 1997 r. zarządzając 17 329 ha.

Nadleśniczy, zgodnie z ustawą prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w Nadleśnictwie, w tym kieruje Nadleśnictwem oraz bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa. Jak wskazano powyżej miejscem pracy Nadleśniczego jest teren całego Nadleśnictwa. Znalazło to również potwierdzenie w obowiązującym Lasy Państwowe ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy.

Miejsce zamieszkania Nadleśniczego Nadleśnictwa X znajduje się w zasięgu administracyjnym Nadleśnictwa X Stanowisko Nadleśniczego wymaga pełnej dyspozycyjności w wykonywaniu powierzonego zarządu majątkiem Skarbu Państwa, zwłaszcza w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia np. pożary, kradzież, huragany itp. W związku z powyższym Nadleśnictwo planuje ustalić miejsce garażowania samochodu służbowego będącego w dyspozycji Nadleśniczego w miejscu zamieszkania Nadleśniczego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystanie przez Nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca jego garażowania (zamieszkania) do siedziby Nadleśnictwa, spowoduje powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy przejazdy Nadleśniczego z miejsca garażowania (zamieszkania) do siedziby Nadleśnictwa i z powrotem są konsekwencją wykonywania przez Niego obowiązków służbowych. Na podkreślenie zasługuje również fakt, że miejsce garażowania samochodu będącego w dyspozycji Nadleśniczego zostanie ustalone w miejscu zamieszkania Nadleśniczego, tj. na terenie Nadleśnictwa Z.G. Samochód Nadleśniczego będzie więc wykorzystywany wyłącznie w celu wykonywania obowiązków służbowych i nie będzie służył realizacji Jego celów prywatnych, Realizacja obowiązków służbowych Nadleśniczego nie może generować dla Niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Podsumowując należy stwierdzić, że przejazdy Nadleśniczego samochodem służbowym z miejsca garażowania (zamieszkania) do siedziby Nadleśnictwa nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy).

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei, w myśl art. 124 § 2 ww. ustawy, pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego Nadleśniczy, zgodnie z ustawą o lasach prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w Nadleśnictwie, w tym kieruje Nadleśnictwem oraz bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa. Miejscem pracy Nadleśniczego jest teren całego Nadleśnictwa. Znalazło to również potwierdzenie w obowiązującym Lasy Państwowe ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy. W przedmiotowej sprawie miejsce zamieszkania Nadleśniczego znajduje się w zasięgu administracyjnym Nadleśnictwa X Stanowisko Nadleśniczego wymaga pełnej dyspozycyjności w wykonywaniu powierzonego zarządu majątkiem Skarbu Państwa, zwłaszcza w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia np. pożary, kradzież, huragany itp. W związku z powyższym Nadleśnictwo planuje ustalić miejsce garażowania samochodu służbowego będącego w dyspozycji Nadleśniczego w miejscu zamieszkania Nadleśniczego.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy, o ile samochód ten nie służy osobistym celom pracownika, lecz wykorzystywany jest w ramach realizacji zadań służbowych.

W konsekwencji, w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystanie przez Nadleśniczego z samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca jego zamieszkania (garażowania samochodu) do siedziby Nadleśnictwa, nie będzie generowało przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania służbowych zadań.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.