ILPB1/415-422/10-2/AGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2010 r. (data wpływu 12 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sprzedaje obuwie. Głównymi kanałami dystrybucji towarów Zainteresowanego są sklepy detaliczne, zlokalizowane m.in. w galeriach handlowych.

Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży swoich towarów pracownikom, określając jednocześnie rabat od ceny sprzedaży dla innych klientów. Związane jest to z zaleceniami Wnioskodawcy, aby jego pracownicy w czasie pracy nosili obuwie sprzedawane przez Zainteresowanego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż pracownikom obuwia z rabatem będzie prowadziła do powstania po stronie pracowników nieodpłatnego świadczenia w wysokości udzielonego rabatu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość rabatu nie będzie prowadziła do powstania po stronie pracowników nieodpłatnego świadczenia.

Zgodnie z art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Wartość przychodu w ramach stosunku pracy określana jest jako wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnieniu podlega otrzymana przez pracownika wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór. Ustawodawca nie definiuje pojęcia "ubioru służbowego". Za ubiór taki uznać należy różne rodzaje ubiorów, także niewymienione w żadnych przepisach prawa, wymagane przez ustawodawcę (por. Podatek dochodowy od osób fizycznych 2010, red. J. Marciniuk, Wydawnictwo C H Beck, str. 301). W tym ujęci ubiorem mogą być również buty sprzedawane przez Wnioskodawcę.

Warunkiem zwolnienia takiego ubioru z opodatkowania jest wyłącznie obowiązek noszenia go przez pracownika. W odróżnieniu od munduru, obowiązek noszenia ubioru służbowego nie został określony w żadnej ustawie. Na tej podstawie twierdzić należy, iż warunkiem zwolnienia z opodatkowania określonego ubioru służbowego jest wynikający z polecenia pracodawcy obowiązek jego noszenia podczas pracy. Mając na względzie, iż Spółka zobowiązała swoich pracowników do noszenia zakupionego obuwia podczas wykonywania pracy, warunek ten został spełniony.

Korzystanie przez pracowników Wnioskodawcy z tego ubioru pozostaje w funkcjonalnym związku z prowadzoną przez Zainteresowanego działalnością. W opinii Wnioskodawcy korzystanie z ubioru będącego w ofercie Zainteresowanego przez jej pracowników jest koniecznym warunkiem powodzenia prowadzonej działalności gospodarczej, a użytkowanie tego ubioru przez pracowników stanowi "wizytówkę" firmy, co jest nieodłącznym elementem i istotą ubioru służbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży swoich towarów (obuwia) pracownikom, określając jednocześnie rabat od ceny sprzedaży dla innych klientów. Związane jest to z zaleceniami Wnioskodawcy, aby jego pracownicy w czasie pracy nosili obuwie sprzedawane przez Zainteresowanego.

"Rabat", zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia oznacza: "zniżkę, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie, upust" (Słownik Języka Polskiego PWN R-Z, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996).

W praktyce udzielenie rabatu polega więc na obniżeniu ceny zakupu usług lub towarów. "Ceną" - zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.) jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. Skoro cena towarów ulega zmniejszeniu, nabywca za tę samą kwotę nabywa większą ilość towaru. W rezultacie zapłacona kwota, dla nabywcy stanowi rzeczywistą cenę zakupu wszystkich towarów, w tym także tych wydanych jako rabat, a udzielony rabat nie stanowi dla konsumenta przychodu.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, iż podlega zwolnieniu wartość ubioru zakupionego przez pracodawcę dla pracowników o ile zakupiony ubiór pełni rolę ubioru służbowego i jego używanie należy do obowiązków pracownika lub wartość ekwiwalentu za ten ubiór. Obowiązki pracownika mogą zostać określone przez pracodawcę m.in. w regulaminie pracy.

Odzież służbowa to specjalna odzież noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza (kombinezon, fartuch), odzież reprezentacyjna, charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp.

Nie można jednak utożsamiać świadczenia pieniężnego, otrzymywanego przez pracowników Wnioskodawcy w postaci rabatu na zakup obuwia z wartością ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór, o którym mowa w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy.

Pracownicy nie otrzymali od Wnioskodawcy ani obuwia ani ekwiwalentu pieniężnego w zamian za obuwie, natomiast otrzymali od Zainteresowanego rabat przy zakupie przedmiotowego obuwia.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż sprzedaż pracownikom obuwia z rabatem będzie prowadziła do powstania po stronie pracowników nieodpłatnego świadczenia w wysokości udzielonego rabatu, stanowiącego przychód ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, który nie korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 10 powołanej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.