ILPB1/415-387/09-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2009 r. (data wpływu 27 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokalu użytkowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokalu użytkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 2001 r. prowadziła działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. W 2002 r. wraz z mężem kupiła na współwłasność lokal użytkowy w budynku mieszkalnym, który wprowadziła do ewidencji środków trwałych i amortyzowała do miesiąca września 2005 r., po czym działalność gospodarczą zlikwidowała.

W tym samym roku w przedmiotowym lokalu rozpoczął działalność mąż lecz nie wprowadził lokalu do ewidencji środków trwałych i nie amortyzował go. W międzyczasie Wnioskodawczyni wzięła rozwód lecz nigdy nie przeprowadziła podziału majątku.

W 2008 r. były mąż zlikwidował działalność i po likwidacji ww. lokal został sprzedany. Zainteresowana od 2006 r. prowadzi nową działalność w innym punkcie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jakiej wysokości i w jaki sposób Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek z tytułu sprzedaży lokalu użytkowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli wykorzystywała lokal w działalności i wprowadziła go do ewidencji środków trwałych i dokonywała odpisów amortyzacyjnych to powinna odprowadzić całość podatku od sprzedaży w pomniejszeniu o nie dokonaną wartość odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 tej ustawy, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c.

Stosownie do treści art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Z powyższego wynika, iż wyliczając dochód ze sprzedaży opisanego we wniosku lokalu użytkowego należy od kwoty przychodu ustalonej zgodnie z cytowanymi przepisami, odjąć wartość początkową, wykazaną w ewidencji środków trwałych, a następnie wyliczoną różnicę powiększyć o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotem zbycia jest lokal użytkowy, który był wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, ujęty jako środek trwały w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Po zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej przez Zainteresowaną w ww. lokalu rozpoczął działalność mąż Wnioskodawczyni jednak nie wprowadził lokalu do ewidencji środków trwałych i nie amortyzował go. Działalność zlikwidował w 2008 r. i przedmiotowy lokal został sprzedany.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż przychód z odpłatnego zbycia lokalu użytkowego wykorzystywanego w działalności jest przychodem z tego źródła, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wskazuje jednoznacznie, iż przychodem z działalności gospodarczej jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Reasumując, w świetle przestawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów, przychód uzyskany ze sprzedaży przedmiotowego lokalu użytkowego jest przychodem z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W tym przypadku przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Z uwagi na fakt, iż lokal użytkowy był wykorzystywany w działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię jak i również przez jej męża przychód ze sprzedaży winien być opodatkowany proporcjonalnie do posiadanego przez małżonków udziału we współwłasności tj. po połowie na zasadach ostatnio stosowanych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży ww. lokalu użytkowego - koszty stanowiące niezamortyzowaną wartość środka trwałego przysługują także obojgu małżonkom proporcjonalnie do udziału we współwłasności, czyli po połowie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.