ILPB1/415-354/14-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2014 r. (data wpływu 28 marca 2014 r.) uzupełnionym w dniu 4 lipca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 17 czerwca 2014 r. znak ILPB1/415-354/14-2/AA ILPP1/443-440/14-2/MK na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 czerwca 2014 r., wniosek uzupełniono w dniu 4 lipca 2014 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 lipca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z metalu. Jest czynnym podatnikiem VAT. Po śmierci ojca, X, w listopadzie 2010 r., Zainteresowany przejął przedsiębiorstwo wraz z jego pracownikami i kontrahentami. Firma ojca została zamknięta, Wnioskodawca rozpoczął działalność na swoje nazwisko.

Środki trwałe, tj. budynki i maszyny Wnioskodawca dzierżawi od swojej matki, Y, na podstawie umowy dzierżawy. Sprawy spadkowe po śmierci ojca są w toku postępowania sądowego. Y była współwłaścicielką ww. środków trwałych na podstawie małżeńskiej wspólności majątkowej, obecnie jest jedyną spadkobierczynią.

W 2009 r. X rozpoczął inwestycję polegającą na budowie hali produkcyjnej. Hala usytuowana jest na terenie siedziby przedsiębiorstwa i łączy dwa istniejące budynki produkcyjne. Na dzień śmierci ojca inwestycja była zrealizowana na poziomie postawionych murów oraz wprawionych okien.

Po śmierci ojca została postawiona konstrukcja dachowa oraz położone płyty dachowe. Do wykonania pozostała elewacja hali, posadzki, instalacja elektryczna, wodno-kanalizacyjna oraz grzewcza, a także wykończenie. Do wydatków z tym związanych należą: zakup materiałów, zakup usług obcych oraz wartość pracy pracowników wraz z narzutami.

Zgodnie z umową z Y, poniesione na budowę hali nakłady ponosi Wnioskodawca. Po zakończeniu, poniesione na budowę hali nakłady zostaną odsprzedane matce Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Wniosek o wydanie interpretacji dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość zakupionych materiałów, usług obcych i wartość pracy pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia, a w sporządzonym na koniec roku remanencie poniesione nakłady Wnioskodawca powinien wycenić jako produkcja w toku.

Pytanie wynika z uzupełnienia do wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione koszty na zakup materiałów, wartość usług obcych zalicza do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia. Na koniec roku obrachunkowego ujmuje w remanencie jako produkcję w toku i wycenia według kosztów wytworzenia, tj. koszt zakupu materiałów, usługi obce, wynagrodzenia pracowników wraz z narzutami w części przypadającej na produkcję w toku.

W momencie zakończenia Wnioskodawca odsprzeda poniesione nakłady na podstawie faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów niewymienione w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych", zwane także środkami trwałymi.

Przepisy ustawy nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji.

Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości).

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki stanowiące inwestycję w obcym środku trwałym (w tym związane z jego adaptacją dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej), podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej inwestycji.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do postanowień art. 22g ust. 7 ww. ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5, zawierające definicję ceny nabycia i kosztu wytworzenia. Przy czym, w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca po śmierci ojca przejął jego przedsiębiorstwo wraz z pracownikami i kontrahentami i prowadzi działalność gospodarczą na swoje nazwisko. Środki trwałe, tj. budynki i maszyny dzierżawi od swojej matki na podstawie umowy dzierżawy. Sprawy spadkowe po śmierci ojca są w toku postępowania sądowego. Matka Wnioskodawcy była współwłaścicielką ww. środków trwałych na podstawie małżeńskiej wspólności majątkowej, obecnie jest jedyną spadkobierczynią.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest właścicielem składników majątku wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, m.in. rozpoczętej inwestycji budowy hali produkcyjnej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Wnioskodawca ponosi wydatki na zakup materiałów, usług obcych oraz wynagrodzeń pracowników w związku z dokończeniem inwestycji rozpoczętej przez ojca, tj. wykończenie hali produkcyjnej, niebędącej własnością Zainteresowanego. Zatem wszystkie wydatki jakie Wnioskodawca ponosi w związku z przeprowadzonymi pracami, o których mowa we wniosku, należy uznać za inwestycję w obcym środku trwałym w rozumieniu art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji wydatki poniesione na zakup materiałów, usług obcych oraz wynagrodzenia pracowników mogą znaleźć odzwierciedlenie w kosztach uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii dotyczących zbycia nakładów poniesionych na budowę hali, albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.