ILPB1/415-319/10-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2010 r. (data wpływu 15 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika kosztu udziału w imprezie jubileuszowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika kosztu udziału w imprezie jubileuszowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zorganizowała dla pracowników, którzy posiadają 10-letni staż pracy, imprezę jubileuszową pod hasłem "Razem od 10-ciu lat". Impreza odbyła się na terenie firmy i miała charakter balu, a zaproszenie otrzymali pracownicy-jubilaci wraz z osobą towarzyszącą. Pracownicy-jubilaci dokonali potwierdzenia przyjęcie zaproszenia. Organizacja imprezy została zlecona firmie zewnętrznej. Koszty związane z organizacją imprezy obejmowały m.in.: catering, nagłośnienie, wystrój hali, przygotowanie parkietu itp. Spółka otrzymała ryczałtowe obciążenie związane z organizacją imprezy jubileuszowej. Obciążenie nie zawierało wskazania dotyczącego jednostkowego kosztu przypadającego na uczestnika imprezy. Celem imprezy jubileuszowej było uhonorowanie długoletnich pracowników Spółki oraz pogłębienie więzi pomiędzy takimi pracownikami, a Spółką. W trakcie imprezy jubileuszowej dokonano również podsumowania dotychczasowej historii Spółki, jak również zostały przedstawione informacje dotyczące planów Spółki na przyszłość. Poczęstunek podczas uroczystości składał się z serwowanego gościom obiadu i tzw. "szwedzkiego stołu". Organizacja imprezy jubileuszowej została w całości sfinansowana ze środków obrotowych Spółki.

Analogiczne imprezy będą również organizowane w przyszłych latach obrotowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż nie jest możliwym ustalenie wysokości rzeczywiście uzyskanego przez konkretnych pracowników przychodu z tytułu udziału w imprezie jubileuszowej, Spółka jako płatnik nie jest zobowiązana doliczyć hipotetycznej wartości udziału pracowników w imprezie jubileuszowej do przychodów pracowniczych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: podatek PIT), a w konsekwencji nie jest również zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego zaliczek na podatek PIT od przedmiotowych nieodpłatnych świadczeń.

Wnioskodawca przedstawił uzasadnienie swojego stanowiska.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, cyt.: "Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku."

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, cyt.: "Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych."

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, cyt.: "Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń."

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, który znajduje zastosowanie w wyniku odesłania z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, cyt.: "Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że:

* nieodpłatne świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika stanowią przychód podatkowy pracownika,

* przychodem podatkowym pracownika są rzeczywiście uzyskane nieodpłatne świadczenia ("otrzymanych (...) nieodpłatnych świadczeń",),

* w przypadku, gdy przedmiotem nieodpłatnych świadczeń są usługi zakupione, wartość przychodu z tytułu faktycznie uzyskanych nieodpłatnych świadczeń ustala się wg cen zakupu tych usług.

W kontekście powyższego przy ustaleniu przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, niezbędnym jest ustalenie wartości faktycznie uzyskanych przez pracowników świadczeń w oparciu o ceny zakupu tych świadczeń. W leżącym u podstaw zapytania stanie faktycznym jest to niemożliwe z dwóch powodów:

* po pierwsze - Spółka otrzymuje łączne ryczałtowe obciążenie z tytułu organizacji imprezy jubileuszowej, bez wskazania na jednostkową wartość przypadającą na uczestnika imprezy jubileuszowej,

* po drugie - Spółka nie ma możliwości ustalenia - w wiarygodny i sprawiedliwy sposób, w jakim zakresie pracownicy-jubilaci faktycznie skorzystali z udostępnionych im nieodpłatnie świadczeń.

Powyższe wynika ze specyfiki przedmiotowych świadczeń, w których jednostkowy zakres ich wykorzystania jest uzależniony od różnorodnych czynników, jak np. subiektywnych zachowań pracowników (czy pracownik przyjechał samochodem, czy przyjechał z osobą towarzyszącą), sytuacji osobistej (stan zdrowia, wiek) oraz chociażby upodobań osób uczestniczących w imprezie jubileuszowej.

Spółka nie jest w stanie zweryfikować, w jakim zakresie pracownicy uczestniczący w imprezie jubileuszowej, skorzystali z udostępnionych im świadczeń, np..:

* ilu pracowników, w jakich ilościach i jakie napoje piło,

* ilu pracowników, w jakich ilościach i jakie potrawy zjadło,

* którzy z pracowników tańczyli na przygotowanym w tym celu parkiecie itd.

W konsekwencji powyższego Spółka nie jest w stanie w wiarygodny sposób przypisać pracownikowi wartości świadczenia, które ten faktycznie otrzymał. W praktyce jest bowiem tak, że jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń ponad ustaloną kwotę na osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia, albo skorzysta z tak ustalonej wartości w minimalnym zakresie. W analizowanym przypadku, celem ustalenia przychodu poszczególnych pracowników-jubilatów, Spółka mogłaby jedynie podzielić koszty organizacji imprezy jubileuszowej przez liczbę uczestników. Taki sposób ustalenia przychodów podlegających opodatkowaniu umożliwiłby jednak zdaniem Spółki jedynie hipotetyczne ustalenie wysokości przychodu, która byłaby co do zasady niezgodna z wysokością przychodu, jaki został rzeczywiście uzyskany przez konkretnego pracownika. Ustalone tak przychody pracowników byłyby zatem:

* albo zawyżone - w odniesieniu do tych pracowników, którzy w bardzo ograniczonym zakresie skorzystali z postawionych im do dyspozycji atrakcji,

* albo zaniżone - w odniesieniu do tych pracowników, którzy skorzystali z postawionych im do dyspozycji świadczeń niejako "ponad miarę".

Spółka odniosła się również do prezentowanej w wydanych przez organy podatkowe indywidualnych interpretacjach argumentacji, jakoby przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnych świadczeń powstawał z momentem udostępnienia przez pracodawcę takich świadczeń (np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 października 2009 r., sygn. IBPBII/1/415-657/09/BJ).

Zdaniem Wnioskodawcy, takie stanowisko jest błędne, bowiem z przepisów 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT w sposób bezsporny wynika, że nieodpłatne świadczenia mogą stanowić przychód pracownika dopiero w chwili ich faktycznego otrzymania.

Możliwość skorzystania z udostępnianych przez pracodawcę świadczeń nie jest równoważna z faktycznym z nich skorzystaniem. W konsekwencji "potencjalność" określonych świadczeń nie może stanowić podstawy do uznania takich jedynie potencjalnych przychodów za przychody podatkowe w rozumieniu ustawy o PIT.

Podkreślić również należy, że żadne ustawowe metody ustalenia przychodu (w tym przychodu z nieodpłatnych świadczeń - vide art. 11 ust. 2a ustawy o PIT) nie zawierają reguł pozwalających ustalić przychód podatkowy w sposób hipotetyczny.

Mając na uwadze przedstawioną powyżej argumentację. Spółka stoi na stanowisku, że:

* z uwagi na fakt, że przepisy ustawy o PIT w wyraźny sposób uzależniają powstanie przychodu podatkowego z nieodpłatnych świadczeń od faktycznego otrzymania tych świadczeń przez podatnika,

* z uwagi na fakt, iż ze względu na charakter świadczeń nie jest możliwym ustalenie wysokości faktycznie otrzymanych przez pracowników przychodów z nieodpłatnych świadczeń,

* z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o PIT nie zawierają podstawy prawnej do ustalania przychodów podatkowych z nieodpłatnych świadczeń w oparciu o hipotetyczne wartości.

Spółka jest zdania, że jako płatnik nie jest zobowiązana doliczyć hipotetycznej wartości udziału pracowników w imprezie jubileuszowej do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem PIT, a w konsekwencji nie jest również zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego zaliczek na podatek PIT od przedmiotowych nieodpłatnych świadczeń.

Wnioskodawca wskazał, że prawidłowość stanowiska Spółki znajduje swoje potwierdzenie w jednoznacznej linii orzeczniczej sądów administracyjnych.

Wyrok WSA w Warszawie z 16 czerwca 2009 r. (III SA/Wa 412/09): " (...) W niniejszej sprawie organ podatkowy w ogóle nie przyporządkował świadczenia, o którym mowa we wniosku o interpretację, do konkretnej kategorii świadczeń wymienionych w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., nie wskazał też, która z metod obliczania wartości świadczenia określonych w ww. przepisach znajduje zastosowanie do występującej w sprawie kategorii świadczeń. Zalecił natomiast obliczenie wartości świadczenia według własnej metody, która nie została przewidziana przepisami u.p.d.o.f. Takie działanie organu podatkowego należy uznać za niedopuszczalne. Jak już bowiem powiedziano, wartość świadczenia nie może być obliczona w inny sposób niż przewidziany we wcześniej wskazanych przepisach u.p.d.o.f (...)".

"Niezależnie od powyższego, podnieść należy, iż istotną w niniejszej sprawie kwestią, na którą słusznie wskazuje Skarżąca, jest możliwość ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia zapłaconego za poszczególnego pracownika. Ażeby rozpoznać ten problem konieczne jest sięgnięcie do treści art. 11 ust. 1 u.p.d.of, który stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód - wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast ażeby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącą wynika, iż zakupuje ona świadczenia, za które ponosi opłatę ryczałtowo za wszystkich pracowników, jednak nie jest w stanie ustalić w jakim zakresie dany pracownik z postawionych mu do dyspozycji świadczeń skorzystał i czy w ogóle skorzystał. (...)."

" (...) Nawiązując jeszcze do stanowiska zawartego w zaskarżonej interpretacji zauważenia wymaga, iż dla ustalenia, czy udział pracownika w imprezie integracyjnej stanowi jego przychód podlegający opodatkowaniu, bez znaczenia pozostaje fakt, iż Skarżący ponosi koszty zakupu świadczeń niezależnie od tego czy pracownik skorzystał z nich w pełnym zakresie, czy nie. Takim argumentem posłużył się organ podatkowy uzasadniając zasadność stanowiska, które zostało przytoczone powyżej. Z całą mocą podkreślić należy, iż poniesienie przez Skarżącą wydatków na sfinansowanie spotkania integracyjnego nie skutkuje automatycznie powstaniem przychodu po stronie pracownika. Przychód może powstać w związku z poniesieniem tych wydatków przez Skarżącego, jeśli zostaną spełnione przesłanki art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 u.p.d.o.f."

Wyrok WSA we Wrocławiu z 7 maja 2009 r. (I SA/Wr 1326/08): "Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość. Sąd pragnie podkreślić, że stanowisko powyższe nie jest odosobnione i było wyrażane już w odniesieniu do kwestii opodatkowania świadczeń medycznych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 625/08, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie internetowej NSA), jak również innych świadczeń udostępnionych pracownikom, za które pracodawca ponosi odpłatność w formie ryczałtowej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1476/07, ibidem)."

Wyrok WSA w Kielcach z 17 września 2009 r. (I SA/Ke 342/09): "Podkreślenia wymaga więc, że w odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, warunkiem zaliczenia w poczet przychodów, jest ich faktyczne otrzymanie. Błędne jest zatem, w świetle cytowanych przepisów, stanowisko organu, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych atrakcji, lecz samo postawienie pracownikowi możliwości skorzystania z tych świadczeń (o określonej wartości pieniężnej). Należy uznać, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, czyli tak jak w stanie faktycznym przedstawionym przez skarżącą - brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę zajęć dodatkowych. W takiej, bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pogląd ten dotyczy również świadczeń oferowanych przez hotel jako dodatkowe atrakcje w ramach kosztów zakwaterowania. Podkreślić należy, że podobny pogląd był już prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. np. wyrok WSA w Warszawie z 18 stycznia 2008 r. III SA/Wa 1476/07, wyrok WSA we Wrocławiu z 7 maja 2009 r. I SA/Wr 1326/08)."

Wyrok WSA w Białymstoku z 27 maja 2009 r. (I SA/Bk 197/09): "W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, realny, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia)."

Wyrok WSA w Warszawie z 11 września 2008 r. (III SA/Wa 475/08):

Wyrok WSA w Warszawie z 20 sierpnia 2008 r. (III SA/Wa 625/08): "W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z świadczenia)."

W związku, z licznymi interpretacjami podatkowymi, w których organy podatkowe reprezentują odmienne od sądów administracyjnych stanowisko w przedmiotowej sprawie, Spółka zwróciła uwagę organu podatkowego na fakt, iż organy podatkowe wydając interpretacje powinny przede wszystkim uwzględniać orzecznictwo sądów administracyjnych.

Ponadto podała, że warto zwrócić uwagę na stanowisko Pani Grażyny Nasierowskiej, przewodniczącej III Wydziału Orzeczniczego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (Gazeta Prawna, 29 lipca 2009 r.: "Minister finansów ignoruje wyroki sądów"): "Gdy podatnik w stanowisku przedstawionym we wniosku o interpretację powołuje się na orzecznictwo, minister finansów często twierdzi, że wydaje nową interpretację i nie jest związany wyrokami wydanymi w innych, podobnych sprawach. Takie podejście jest błędne, ponieważ podatnik, podając ministrowi wcześniejsze rozstrzygnięcia dotyczące podobnych stanów faktyczno-prawnych, oczekuje odpowiedzi zgodnej z orzecznictwem. Podatnik ma prawo oczekiwać takiej odpowiedzi ze względu na zasadę zaufania do organów podatkowych. Zgodnie z tą zasadą organ podatkowy, odpowiadając na pytanie podatnika, powinien określić również, czy interpretacja jest zgodna z dotychczasowym orzecznictwem sądowym".

Wnioskodawca twierdzi, że opisana powyżej praktyka organów podatkowych jest również ostro krytykowana przez sądy administracyjne, czego potwierdzeniem jest obszerne uzasadnienie wyroku WSA w Warszawie z 20 stycznia 2009 r. (III SA/VVa 1916/08), cyt: "Obowiązujący od dnia 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 O.p. wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której on zapadł i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych indywidualnych spraw załatwianych w drodze interpretacji przepisów prawa podatkowego (interpretacji indywidualnych). Od tej daty orzecznictwo to stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych. Jego nieuzasadnione zaś pomijanie narusza wyrażoną w art. 121 § 1 O.p. zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i może skutkować w ramach kontroli sądowoadministracyjnej uchyleniem interpretacji indywidualnej z tej przyczyny"

Z uwagi na wagę tego zagadnienia, Spółka zwróciła się z prośbą o możliwie szybkie rozpatrzenie przedmiotowego wniosku, z uwzględnieniem stanowiska zaprezentowanego w powołanych przez Spółkę wyrokach sądów administracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek racy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 cyowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie natomiast z treścią art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Artykuł 30 § 1 powyższej ustawy stanowi, iż płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (...).

Z treści informacji zawartych we wniosku wynika, że Spółka zorganizowała imprezę jubileuszową dla pracowników, którzy posiadają dziesięcioletni staż pracy. Zaproszenie na ww. imprezę otrzymali jubilaci wraz z osobą towarzyszącą. Pracownicy-jubilaci dokonali potwierdzenia przyjęcia zaproszenia. Koszty związane z imprezą obejmowały m.in. catering, nagłośnienie, wystrój hali, przygotowanie parkietu i tp. Spółka otrzymała ryczałtowe obciążenie związane z organizacją imprezy, które nie zawierało wskazania dotyczącego jednostkowego kosztu przypadającego na uczestnika imprezy. Organizacja imprezy została w całości sfinansowana ze środków obrotowych Spółki. Analogiczne imprezy będą organizowane w przyszłych latach obrotowych.

Zatem nie ma przeszkód w ustaleniu wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracowników-jubilatów z tytułu uczestnictwa w organizowanej przez Spółkę imprezie jubileuszowej. Będzie istniała możliwość zindywidualizowania tych świadczeń. Wnioskodawca jako pracodawca będzie w stanie określić, którzy pracownicy brali udział w imprezie jubileuszowej i możliwe będzie wyliczenie jaki koszt został poniesiony w związku ze zorganizowaniem imprezy jubileuszowej. Wobec tego możliwe jest ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom-jubilatom.

Podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanej przez pracodawcę imprezy jubileuszowej, lecz samo otrzymanie przez pracownika-jubilata możliwości skorzystania z imprezy jubileuszowej o określonej wartości pieniężnej (w zależności od formy w jakiej spotkanie to zostało zorganizowane, tj. w restauracji, w miejscu pracy,). Postawienie do dyspozycji pracownikowi nieobowiązkowego uczestnictwa w spotkaniu jubileuszowym, które skierowane jest do pracowników-jubilatów (z osobami towarzyszącymi) Spółki, stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen ich zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z organizacją imprezy jubileuszowej, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika-jubilata. Nieistotne jest przy tym, co i ile dany pracownik skonsumował, którzy z pracowników tańczyli na przygotowanym w tym celu parkiecie itd., gdyż koszty zakupu poszczególnych postawionych do dyspozycji świadczeń ponoszone są niezależnie od tego czy pracownicy-jubilaci skorzystają z nich w pełnym zakresie, czy też nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik-jubilat miał możliwość skorzystania z udziału w imprezie jubileuszowej zaoferowanej mu przez pracodawcę - zostały mu one postawione do dyspozycji.

Jak wynika z informacji zawartych we wniosku pracownicy-jubilaci dokonali potwierdzenia przyjęcia zaproszenia. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż Spółka w oparciu o te informacje winna ustalać wartość nieodpłatnego świadczenia, dla każdego z nich, bez względu na to, który pracownik-jubilat w jakim zakresie skorzystał z oferowanych usług. Wartość świadczenia należy obliczyć dzieląc łączną kwotę obciążenia Spółki związanego z organizacją imprezy jubileuszowej przez liczbę pracowników zaproszonych (którzy potwierdzili przyjęcie zaproszenia) - mogących wziąć udział w danej imprezie integracyjnej.

Jeśli w imprezie jubileuszowej brała udział osoba towarzysząca pracownikowi-jubilatowi, świadczenie nieodpłatne dla tej osoby zostało przyznane z powodu łączącego pracownika-jubilata z Wnioskodawcą stosunku pracy, dlatego też sfinansowanie imprezy jubileuszowej dla pracownika-jubilata, jak i osoby towarzyszącej, stanowi przychód pracownika-jubilata ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem łącznie z innymi przychodami, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić należy, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty w formie ryczałtu nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość opłacanej kwoty przypada na danego pracownika.

Organ podatkowy pragnie podnieść, iż to na Spółce, jako na płatniku w rozumieniu powołanego powyżej art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa, ciąży obowiązek prawidłowego ustalenia przychodu poszczególnych jej pracowników. Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w opisanej sytuacji, Spółka jako płatnik jest zobowiązana doliczyć wartość udziału pracowników wraz z osobami towarzyszącymi w imprezie jubileuszowej do przychodów pracowniczych podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych stosownie do art. 12 ust. 1, ust. 3 w zw. z art. 9 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1 i ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji stosownie do art. 31, 32 i 38 ww. ustawy, Spółka jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od przychodów uzyskanych przez pracowników uczestniczących w imprezie jubileuszowej.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostało on wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych organ podatkowy uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku pytania w odniesieniu do zdarzenia przyszłego, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 10 czerwca 2010 r., nr ILPB1/415-319/10-3/AMN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.