ILPB1/415-318/13-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą, której przedmiotem działalności są usługi doradztwa w zakresie:

* prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania,

* finansów,

* administracji.

Usługi, które świadczy Wnioskodawczyni wymagają dojazdu do miejsca prowadzenia działalności jej klientów, instytucji finansowych oraz kontrahentów jej klientów. Wobec tego dla potrzeb swojej działalności gospodarczej, Zainteresowana podnajmuje samochód osobowy marki, na podstawie umowy podnajmu z dnia 23 grudnia 2011 r. na czas określony (5 lat) jako podnajemca, płacąc podnajmującemu miesięczny czynsz.

Umowa podnajmu została zawarta na podstawie Umowy Leasingu Operacyjnego z dnia 16 grudnia 2011 r. zawartej przez podnajmującego. Jednym z przedmiotów działalności podnajmującego jest wynajem środków transportu.

Podnajmujący zawarł umowę leasingu, którego przedmiotem jest samochód osobowy z zamiarem jego długoterminowego podnajmu na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Podnajmujący uzyskał pisemną zgodę finansującego na podnajęcie pojazdu podnajemcy.

W umowie podnajmu zostały zapisane wszystkie warunki umowy leasingu, które podnajmujący zaakceptował podpisując umowę, w tym również że integralną częścią umowy podnajmu są Ogólne Warunki Umowy Leasingu i Umowa Leasingu Operacyjnego oraz, że zapisy Ogólnych Warunków Umowy Leasingu oraz Umowy Leasingu Operacyjnego będą stosowane odpowiednio na potrzeby umowy podnajmu.

Podnajmowany samochód osobowy nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Poniesione wydatki związane z podnajmem wyżej wymienionego samochodu osobowego w całości Wnioskodawczyni zalicza do kosztów uzyskania przychodu, z uwagi na fakt, że umowę najmu długoterminowego traktuje jako umowę o charakterze leasingu operacyjnego, w której są odzwierciedlone wszystkie zapisy zawarte z umowy leasingu operacyjnego podnajmującego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, uwzględniając zapisy umowy podnajmu samochodu osobowego, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, używanego dla potrzeb jej działalności, całość kosztów związanych z eksploatacją samochodu jest kosztem uzyskania przychodu i nie ma tu zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361).

Stanowisko Wnioskodawczyni w tej sprawie jest wynikiem treści umowy podnajmu, w której zostały zawarte w całości postanowienia umowy leasingu operacyjnego podnajmującego i wobec tego, zgodnie z art. 23 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 46 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, pomimo że umowa jest nazwana umową podnajmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W myśl przepisu art. 23 ust. 5 wyżej cytowanej ustawy przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5, powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane (art. 23 ust. 7 ustawy).

Powołane powyżej przepisy stanowią o wydatkach z tytułu używania samochodu.

Ponieważ ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia "wydatków z tytułu używania" odwołać należy się do Słownika Języka Polskiego. I tak, "wydatek" zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., wydanie internetowe http://sjp.pwn.pl) to: «suma, która ma być wydana albo suma wydana na coś».

Natomiast "używać" (użyć) oznacza:

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznać należy, iż będą to wszelkie wydatki, które podatnik ponosi w związku z wykorzystywaniem samochodu osobowego dla potrzeb podatnika - podmiotu gospodarczego, np. takie jak: zakup paliwa, kosztów drobnych napraw, akcesoriów samochodowych, myjnia, itp., pod warunkiem ich zgodnego z przepisami udokumentowania. Również wydatki z tytułu czynszu za najem, jako opłata za możliwość korzystania z rzeczy, mieszczą się w tym pojęciu.

Ponadto należy wskazać na treść art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z którym przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 3b ww. ustawy, przepis ust. 1 pkt 46 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1.

Zatem przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą zasad zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z eksploatacją samochodu, wykorzystywanego w prowadzonej działalności na podstawie umowy podnajmu. Zainteresowana płaci podnajmującemu miesięczny czynsz. Umowa podnajmu została zawarta na podstawie umowy leasingu operacyjnego zawartej i podnajmującego - inny podmiot.

W rezultacie to podnajmujący zawarł umowę leasingu, którego przedmiotem jest samochód osobowy z zamiarem jego długoterminowego podnajmu na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zatem Wnioskodawczyni nie jest stroną umowy leasingu, w związku z czym powołany powyżej przepis art. 23a pkt 1 ww. ustawy nie ma bezpośredniego zastosowania w odniesieniu do Wnioskodawczyni.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku najmu samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu czynszu za najem samochodu - jednak wyłącznie do wysokości nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, pod warunkiem prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, iż - w przeciwieństwie do stanowiska Wnioskodawczyni - zastosowanie znajdzie treść art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ww. wydatki należy bowiem ująć w ewidencji przebiegu pojazdów. Część kwoty wynikającej z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.