ILPB1/415-315/13-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu osobowego) - jest prawidłowe.

W dniu 18 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu osobowego).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w grudniu 2012 r. rozpoczął wykonywanie pozarolniczej działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem VAT. Przedmiotem tej działalności jest m.in. najem ekskluzywnych samochodów. Na poczet tej działalności, która pierwotnie miała zostać podjęta już w 2010 r., Zainteresowany nabył w dniu 30 sierpnia 2010 r. fabrycznie nowy samochód osobowy (dalej: "Samochód"), uzyskując od jego sprzedawcy fakturę VAT.

Część ceny z tytułu zakupu samochodu została zapłacona w formie zaliczek przed dniem jego zakupu. Okoliczność ta została udokumentowana fakturami VAT. Samochód został zakupiony do przyszłej działalności opodatkowanej, we wskazanym okresie nie był zatem wykorzystywany w celach osobistych, z wyjątkiem kilku (na rok) sporadycznych wręcz sytuacji. Nie przekreśla to celu w jakim został zakupiony, gdyż Wnioskodawca dysponuje innymi pojazdami, które można uznać za samochody przeznaczone na potrzeby własne podatnika. Zakup luksusowego samochodu jakim jest (...) związany był bezpośrednio z opodatkowaną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (najem). Po dniu rejestracji działalności gospodarczej, Wnioskodawca wprowadził samochód do ewidencji środków trwałych i wynajął samochód na okres dłuższy niż 6 miesięcy. Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca nie może wykluczyć sytuacji, w której samochód po zakończeniu wspomnianego najmu, wobec braku kolejnych najemców, będzie wykorzystywany w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, innej niż najem samochodów. W chwili obecnej auto pozostaje przedmiotem najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z nabyciem przez Wnioskodawcę w 2010 r. fabrycznie nowego samochodu osobowego i rozpoczęciem w grudniu 2012 r. działalności gospodarczej, polegającej na wynajmie pojazdów samochodowych, jaką kwotę jako wartość początkową środka trwałego Wnioskodawca powinien przyjąć, w celu dokonywania stosownych odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) - dalej Ustawa: "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23."

Artykuł 22 ust. 8 ustawy stanowi, iż: "Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23". Amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny urządzenia i środki transportu - art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy.

W tym miejscu wskazać należy, iż Ustawodawca określił, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia (art. 22g ust. 1 pkt 1) ustawy). Cenę nabycia określa art. 22g ust. 3 ustawy, stanowi on, iż: "Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze...".

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy "Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzonego do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sum odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono niedobór...".

Skoro więc Wnioskodawca nabył jako fabrycznie nowy środek transportu (samochód osobowy) i następnie rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej, to jako wartość początkową w celu dokonania stosownych odpisów amortyzacyjnych powinien przyjąć wartość pojazdu jaką on posiadał w dniu jego zakupu, a wynikającą z wystawionej przez Sprzedającego faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do treści art. 22a ust. 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze kupna, określa art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawca od grudnia 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą. Na potrzeby tej działalności wykorzystuje samochód osobowy zakupiony w 2010 r., który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Samochód ten nabyty został za określoną na fakturze sprzedaży wartość. Jednakże wątpliwość Wnioskodawcy budzi możliwość ustalenia wartości początkowej przedmiotowego samochodu.

Wobec powyższego, w związku z faktem, iż Wnioskodawca dysponuje fakturami potwierdzającymi nabycie przedmiotowego samochodu, wartość początkową tego środka trwałego należało ustalić w oparciu o cenę nabycia wynikającą z tych faktur.

Reasumując, w związku z nabyciem przez Wnioskodawcę w 2010 r. fabrycznie nowego samochodu osobowego i rozpoczęciem w grudniu 2012 r. działalności gospodarczej jako wartość początkową środka trwałego, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy należy przyjąć, cenę nabycia wynikającą z faktur dokumentujących jego zakup.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.