ILPB1/415-299/13-2/AGr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2013 r. (według daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność w zakresie usług konserwacji, przeglądów, naprawy i remontów instalacji gazowych. Spółka planuje organizować dla swoich pracowników imprezę integracyjną połączoną ze szkoleniami. Będzie to spotkanie w formie pikniku integracyjno - edukacyjnego. Podczas spotkania pracownicy będą mieli przeprowadzony szereg szkoleń, a w szczególności: szkolenie BHP, szkolenie PPOŻ, szkolenie z zakresu ratownictwa, test sprawdzający oraz konkurs o tematyce BHP. Wszystko to będzie przeplatane przerwami, na których będzie zapewniony poczęstunek, będzie zorganizowany grill oraz szwedzki stół, napoje chłodzące, kawa, herbata, będą rozlewane samodzielnie przez uczestników. W spotkaniu tym będą uczestniczyli pracownicy oraz goście z zewnątrz. Możliwość skorzystania z poczęstunku będzie dostępna dla wszystkich obecnych, zarówno dla gości z zewnątrz jak i pracowników i nie będzie on limitowany. Organizacja konsumpcji w trakcie imprezy przebiegać będzie w taki sposób, że trudno będzie ustalić kto ile zjadł i wypił, jaka była tego wartość oraz rozgraniczyć to na pracowników i gości. Szkolenie odbędzie się poza terenem firmy w specjalnie wynajętym lokalu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udziałem pracowników w wyżej wskazanej formie integracji zorganizowanej przez pracodawcę powstanie dla nich przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli za udział w imprezie integracyjnej, pracownik otrzymał nieskonkretyzowane świadczenie, którego wartości nie można ustalić nie powstaje obowiązek podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy ze specyfiki spotkania integracyjnego, które ma zostać zorganizowane przez Spółkę, nie jest możliwe sprecyzowanie, czy i w jakim stopniu pracownicy skorzystają z konkretnych świadczeń. W związku z tym stosownie do art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. - dalej u.p.d.o.f.), w przedstawionym stanie faktycznym nie wystąpi konieczność rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Stanowisko Spółki potwierdza również szeroka linia orzecznictwa prezentowana przez sądy administracyjne: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 20 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/WR 1284/10, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. akt I SA/WR 1326/08, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Sz 862/09 oraz jeden z najnowszych wyrok NSA z 20 lutego 2013 r. sygn. akt II FSK 1256/11.

Zgodnie z wyrokiem NSA z 6 października 2011 r. (II FKS 697/10)"w sytuacji, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych (otrzymywanych) przez konkretnego pracownika, nie jest możliwe ustalenie w odniesieniu do konkretnego pracownika kwoty przychodu. Nie można bowiem ustalić czy i który pracownik otrzymał w istocie, i w jakiej wysokości świadczenie."

Skoro bowiem Spółka jako pracodawca nie będzie w stanie ustalić, w jakim zakresie pracownicy skorzystają z poczęstunku, to nie może przyjąć, że jest on przychodem.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Powyższy przepis stanowi, że za przychody uważa się wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach cytowanej ustawy sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń został określony odmiennie, czemu ustawodawca dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f. dlatego, dla potrzeb wykazania, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Rozpatrując temat w szerszej perspektywie konieczne jest też sięgnięcie do treści art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W powołanym przepisie, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być uznane jako przychód, powinny być one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Spółka w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazała, że nie jest w stanie określić w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy skorzystają z zakupionych usług i towarów. Niektórzy pracownicy mogą skorzystać z poczęstunku, inni mogą z niego nie korzystać wcale, nie jest on bowiem obowiązkowy ani przypisany do konkretnej osoby, dodatkowej trudności nastręcza również zaproszenie gości z zewnątrz i rozgraniczenie ich części poczęstunku i pracowników. Zatem, w istocie zakupione towary i usługi są postawione do dyspozycji pracowników, brak jest jednak możliwości ustalenia, czy dana osoba (pracownik) z tego świadczenia skorzysta i w jakim zakresie. Nie można wykluczyć, że nie każdy pracownik ze świadczenia skorzysta i nie będzie można też ustalić z jakich przyczyn nie skorzysta.

Wobec tego stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w opisanym zdarzeniu przyszłym), bez względu na to, czy pracownik z usług skorzysta czy też nie skorzysta, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzyma owe świadczenie i jaka będzie indywidualna jego wartość. Do przychodu pracownika bowiem Spółka nie będzie mogła "dopisać" znaną wartość świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, okolicznościowych, a w zasadzie ich wartość (koszt organizacji). Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b cyt. ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Artykuł 11 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2a. ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

W przedstawionego wniosku wynika, iż Wnioskodawca planuje zorganizować dla swoich pracowników imprezę integracyjną połączoną ze szkoleniami. Podczas spotkania pracownicy będą mieli przeprowadzony szereg szkoleń, a w szczególności: szkolenie BHP, szkolenie PPOŻ, szkolenie z zakresu ratownictwa, test sprawdzający oraz konkurs o tematyce BHP. Wszystko to będzie przeplatane przerwami, na których będzie zapewniony poczęstunek, będzie zorganizowany grill oraz szwedzki stół, napoje chłodzące, kawa, herbata, będą rozlewane samodzielnie przez uczestników. W spotkaniu tym będą uczestniczyli pracownicy oraz goście z zewnątrz. Szkolenie odbędzie się poza terenem firmy w specjalnie wynajętym lokalu.

Na wstępie podkreślenia wymaga fakt, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z posiłku czy też innej atrakcji oferowanych przez pracodawcę na imprezie integracyjnej czy organizowanym poza czasem pracy nieobowiązkowym szkoleniu. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownikowi biorącemu udział w spotkaniu czy szkoleniu postawiono nieodpłatnie do dyspozycji określone świadczenie (posiłek) czy inne atrakcje, z których mogli skorzystać. Jeżeli jednak odbycie szkolenia poza siedzibą pracodawcy będzie obowiązkowe i sfinansowane zostanie przez pracodawcę, to koszt szkolenia nie będzie stanowił po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Wzięcie udziału przez pracownika w imprezie integracyjnej czy szkoleniu nieobowiązkowym poza czasem pracy zorganizowanym i w całości sfinansowanym przez pracodawcę jest równoznaczne z otrzymaniem przez pracownika nieodpłatnego świadczenia, którego wartość ustala się według zasad określonych w cyt. wyżej art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nieistotne jest przy tym, co i ile dana osoba skonsumuje, gdyż koszty zakupu poczęstunku ponoszone będą niezależnie od tego czy uprawnione osoby skorzystają z niego w pełnym zakresie, czy też nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że osoby te skorzystały z możliwości udziału w poczęstunku organizowanym podczas imprezy integracyjnej zaoferowanej im przez pracodawcę. Samo uczestnictwo pracownika w organizowanej imprezie, której koszty pokrywa w całości pracodawca posiada konkretny wymiar finansowy.

Nadmienić należy, iż ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników, którzy będą uczestniczyć w imprezie, mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego. Tak więc, problemy techniczne związane z ujednoliceniem ogólnej kwoty kosztów zorganizowania imprezy integracyjnej nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia, jaka wartość (część) uiszczonej kwoty przypada na danego pracownika.

Skoro ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia od podatku wartości świadczenia nieodpłatnego z tytułu uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjnej, pracodawca jako płatnik winien dołożyć wszelkich starań, aby wywiązać się z obowiązków płatnika zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od przedmiotowych świadczeń.

Przychód powstały w ten sposób po stronie pracowników Wnioskodawcy, podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, jako przychód ze stosunku pracy. Obliczoną wartość świadczeń, przypadających na pracownika, należy doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym zaznaczyć, że w myśl art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Reasumując, w przypadku wzięcia przez pracownika udziału we wskazanej we wniosku formie integracji, zorganizowanej i w całości sfinansowanej przez pracodawcę powstanie po stronie pracownika przychód ze stosunku pracy, w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W związku z powyższym Wnioskodawca zobowiązany będzie od łącznego dochodu z tytułu wypłaconego wynagrodzenia w danym miesiącu obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

Wnioskodawca przedstawiając własne stanowisko w sprawie stwierdził, iż po stronie pracowników nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, gdyż nie jest możliwe sprecyzowanie, czy i w jakim stopniu pracownicy skorzystają z konkretnych świadczeń. Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.