ILPB1/415-295/14-4/AG - Brak możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotu na podstawie ugody sądowej zawartej z kontrahentem części kosztów za wykonanie usługi, udokumentowanej fakturą.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2014 r. (data wpływu 17 marca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 9 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 kwietnia 2014 r. znak ILPB1/415-295/14-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 5 maja 2014 r., a w dniu 9 maja 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 7 maja 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2011 r. zostały wykonane przez firmę Wnioskodawcy prace stolarskie w budynku na terenie Niemiec. Należności za fakturę zostały zapłacone, podatek dochodowy zapłacony. Po upływie dwóch miesięcy zaczęły się reklamacje, które były usuwane na bieżąco. Niestety po upływie kolejnego miesiąca firma otrzymała informację, aby oddać pieniądze, tzn. całą należność.

Ze względu na poniesione koszty własne Wnioskodawca nie przystąpił na to. Sprawą zajął się niemiecki adwokat, powołano rzeczoznawcę i sprawa toczyła się aż do września, gdzie złożono sprawę do sądu.

Niestety sprawa finałowa zakończona ugodą zapłaty ze strony Wnioskodawcy 40% należności odbyła się w lutym 2014 r. Termin zapłaty to 15 marca 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów 40% z wystawionej faktury dla klientki Wnioskodawcy z maja 2011 r., którą Wnioskodawca musi zapłacić zgodnie z postanowieniem sądu jako kwotę ugodową, Zainteresowany może zaliczyć do kosztów firmy za rozliczenie za rok 2013, pomimo tego, że działalność Wnioskodawcy została zamknięta z dniem 30 grudnia 2013 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, po wielu rozmowach przeprowadzonych w urzędzie skarbowym otrzymał informację, że jest to kontynuacja toczącej się sprawy i ugodę zawartą przed sądem i zapłacone środki może zaliczyć do kosztów za 2013 rok.

Wnioskodawca jest zdania, że zaistniała sytuacja dotycząca zapłaty kwoty ugody, zapłaconej w roku 2014, będącą kontynuacją z lat poprzednich, jak najbardziej może zostać zaliczona w koszty za rok 2013, z tego względu, że w roku 2014 Zainteresowany nie prowadzi już działalności gospodarczej, a poniesione koszty dotyczą właśnie minionego okresu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,

* wydatek jest prawidłowo udokumentowany.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie przychodu, ewentualnie na zwiększenie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Kary umowne i odszkodowania, o których mowa w tym przepisie wiążą się z należytym wykonywaniem zobowiązań. Kosztów uzyskania przychodów nie mogą stanowić zatem wydatki poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązań.

Podkreślenia wymaga, że podatnik nie może bezkrytycznie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, w tym takich które są następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania, bądź też będących następstwem niezachowania przez niego należytej staranności. Ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma on możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa, poprzez zaliczenie w koszty wszystkich poniesionych wydatków.

Z treści wniosku wynika, że kontrahent Wnioskodawcy (zleceniodawca) z tytułu wadliwego wykonania prac stolarskich przez Wnioskodawcę, wystąpił o zwrot należności za wadliwie wykonane prace. Ze względu na poniesione koszty własne Wnioskodawca nie przystąpił na to. Sprawa toczyła się w sądzie. Sprawa finałowa zakończyła się ugodą zapłaty ze strony Wnioskodawcy 40% należności na rzecz byłego kontrahenta.

Biorąc pod uwagę okoliczności które doprowadziły do zawarcia powyższej ugody, stwierdzić należy, że zapłata kwoty wynikającej z zawartej przed sądem ugody jest konsekwencją niewłaściwego wykonania usługi na rzecz kontrahenta (zlecającego usługę).

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że zapłacona kwota z tytułu zawartej przed sądem ugody, nie straciła charakteru odszkodowania za niewłaściwe wykonanie usługi stolarskiej. W związku z powyższym wydatek ten, jako wydatek wskazany w negatywnym katalogu kosztów uzyskania przychodów w cyt. powyżej art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.