ILPB1/415-291/14-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2014 r. (data wpływu 17 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu najmu i zakupu rekwizytów do fotografowania - jest prawidłowe.

W dniu 17 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu najmu i zakupu rekwizytów do fotografowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza związana jest głównie ze świadczeniem usług informatycznych. W najbliższym czasie podatnik zamierza utworzyć stronę internetową, za pomocą której będzie sprzedawać zrobione przez siebie zdjęcia, np. portrety ludzi, martwej natury, pejzaże. Zdjęcia te będą mogły być zamieszczane przez nabywców m.in. w ich katalogach reklamowych. Taka strona internetowa będzie odpowiedzią na potrzeby rynku w zakresie poszukiwania zdjęć przez grafików, projektantów stron www, blogerów, którzy muszą najpierw kupić zdjęcia, by móc je następnie użyć we własnych pracach. Poszukuje się rozmaitych zdjęć w zależności od potrzeb #8722; zdjęcia artystyczne, zdjęcia reporterskie, zdjęcia makro. Dzięki tej stronie internetowej będzie można znaleźć i kupić rozmaite zdjęcia, o różnych charakterach i kompozycjach. Cena będzie uzależniona od stopnia niepowtarzalności ujęcia przedstawionego na zdjęciu oraz ceny nabycia (najmu lub zakupu) danego rekwizytu. W związku z prowadzoną działalnością niezbędne będzie wynajmowanie lub zakupienie przez podatnika niektórych przedmiotów, w celu ich sfotografowania w jednej lub kilku sesjach fotograficznych. Wydatki związane z najmem studia fotograficznego oraz najmem i zakupem rekwizytów stanowić zatem będą wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów z działalności prowadzonej przez podatnika. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług od 11 października 2013 r. do nadal.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wydatki z tytułu najmu i zakupu rekwizytów używanych do fotografowania, np. filiżanka, lalka, zegarek, do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ustawą o PIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Na tle powyższego przepisu uznaje się, że kosztami podatkowymi mogą być wszystkie poniesione przez podatnika wydatki, za wyjątkiem tych określonych w art. 23 ustawy o PIT, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym także, kiedy służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Należy podkreślić, że kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody w przyszłości.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że koszty wynajmu i zakupu wykorzystywanych przez Wnioskodawcę rekwizytów, np. filiżanka, lalka, zegarek, mieszczą się w ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, z uwzględnieniem art. 22a-22o.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Tut. Organ zauważa, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Co więcej, ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą związaną głównie ze świadczeniem usług informatycznych. W najbliższym czasie zamierza utworzyć stronę internetową, za pomocą której będzie sprzedawać zrobione przez siebie zdjęcia, np. portrety ludzi, martwej natury, pejzaże. Dzięki tej stronie internetowej będzie można znaleźć i kupić rozmaite zdjęcia, o różnych charakterach i kompozycjach. Cena zdjęć będzie uzależniona od stopnia niepowtarzalności ujęcia przedstawionego na zdjęciu oraz ceny nabycia (najmu lub zakupu) danego rekwizytu. W związku z prowadzoną działalnością niezbędne będzie wynajmowanie lub zakupienie przez podatnika niektórych przedmiotów, w celu ich sfotografowania w jednej lub kilku sesjach fotograficznych. Wydatki związane z najmem studia fotograficznego oraz najmem i zakupem rekwizytów stanowić będą wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów z działalności prowadzonej przez Zainteresowanego.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy może zaliczyć wydatki z tytułu najmu i zakupu rekwizytów używanych do fotografowania, np. filiżanka, lalka, zegarek, do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powyższej kwestii tut. Organ zauważa, że wydatki z tytułu najmu i zakupu rekwizytów do fotografowania wynikają z charakteru i specyfiki pracy Wnioskodawcy. Ponadto wskazane rekwizyty stanowią element fotografii sprzedawanych przez Zainteresowanego. Wydatki te mogą zatem stanowić koszt uzyskania przychodu, ponieważ będzie istniał związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem tych kosztów a przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej. Co więcej, wskazane przez Zainteresowanego koszty nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym należy stwierdzić, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu właściwie udokumentowane, racjonalnie poniesione wydatki z tytułu najmu i zakupu rekwizytów używanych do fotografowania.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W związku z tym, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że Wnioskodawca ma prawo zaliczyć właściwie udokumentowane, racjonalnie poniesione wydatki z tytułu najmu i zakupu rekwizytów używanych do fotografowania, takich jak np. filiżanka, lalka, zegarek, do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.