ILPB1/415-29/12-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 5 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 5 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od dnia 27 sierpnia 2008 r. prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w postaci specjalistycznej poradni lekarskiej, przyjmując pacjentów w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w X, tam też znajduje się biuro prowadzonej przez Nią działalności (siedziba firmy).

Wnioskodawczyni zamieszkuje w Y. położonym w odległości 5 km od X.

W lipcu 2009 r. rozpoczęła świadczenie usług medycznych w Centrum Medycznym w Z, czyli mieście znajdującym się 177 km od Y i 156 km od X. Sytuacja ta zmusiła Wnioskodawczynię do wynajęcia mieszkania w Z., ponieważ codzienny dojazd z Y lub X do Z nie jest możliwy. Świadczenie usług medycznych w Centrum Medycznym odbywa się również w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz rozlicza się według skali podatkowej.

Czynsz z tytułu najmu mieszkania w Z został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej od marca 2011 r. (od tego też momentu Wnioskodawczyni dysponuje fakturami wystawianymi przez podmiot wynajmujący Jej mieszkanie w Z).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opłacony czynsz z tytułu najmu mieszkania właściwie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, czynsz z tytułu najmu mieszkania jest dla Niej kosztem uzyskania przychodów, ponieważ nie posiada Ona własnego mieszkania w Z, a codzienny dojazd z Jej miejsca zamieszkania czy Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w X jest niemożliwy.

Artykuł 24 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.; zwanej dalej ustawą) stanowi, iż "za dochód uzyskany z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg". Natomiast artykuł 24a ust. 1 określa obowiązki dokumentacyjne podatników prowadzących działalność gospodarczą obligując "osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą" do prowadzenia "podatkowej księgi przychodów i rozchodów (...) albo ksiąg rachunkowych (...) w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy".

Artykuł 22 ust. 1 ustawy określa szerokie rozumienie kosztów uzyskania przychodów stanowiąc, iż kosztami takimi są "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23" ustawy.

Artykuł 23 ust. 1 ustawy określa zamknięty katalog kosztów niebędących kosztami uzyskania przychodu.

Dokonując wykładni norm określonych wyżej wymienionymi przepisami trzeba stwierdzić, że jako koszty należy rozumieć nie wszystkie ciężary ponoszone przez podatnika, lecz tylko te, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem danego źródła przychodów.

Trzeba także podkreślić, że obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym ciężarem a uzyskanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Ocena powyższego związku przyczynowo-skutkowego powinna prowadzić do wniosku, iż fakt poniesienia określonego ciężaru prowadzi do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Aby zatem określony ciężar mógł być uznany za kosz uzyskania przychodu, powinien on spełniać następujące warunki:

* pozostawać w związku z przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu oraz zostać poniesionym w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów określonym w artykule 23 ust. 1 ustawy,

* pozostawać właściwie udokumentowanym.

Wnioskodawczyni zamieszkuje w Y, prowadzi praktykę lekarską w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w X i nie posiada własnego mieszkania w Z, więc zmuszona jest je wynajmować, gdyż codzienny dojazd do tego miasta jest niemożliwy. Powyższy ciężar ponoszony z tytułu wynajęcia lokalu jest więc niezbędny do prowadzenia przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. Ponadto ciężary poniesione przez Zainteresowaną nie zostały wskazane w art. 23 ust. 1 ustawy.

Koszty z tytułu najmu mieszkania w Z zostały udokumentowane przez Wnioskodawczynię fakturami.

Ponadto, mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy siedziba przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni znajduje się w X, ciężar ponoszony z tytułu wynajmu mieszkania w Z pozostaje w związku ze świadczonymi usługami w Centrum Medycznym, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 ustawy, stanowi więc koszt uzyskania przychodów.

Mając na uwadze nie tylko zasadę określoną w art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; zwaną dalej Ordynacją) stanowiącą, że wydane indywidualne interpretacje prawa podatkowego wiążą tylko w sprawach indywidualnych, ale także zasadę stanowiącą, że Minister Finansów dąży do jednolitej wykładni prawa podatkowego (określoną w art. 14a Ordynacji). Na poparcie stanowiska Wnioskodawczyni warto przytoczyć interpretację indywidualną Dyrektora Poznańskiej Izby Skarbowej wydaną dnia 1 lutego 2011 r. (sygn. ILPB1/415-1248/10-4/AGr) w sprawie opartej na bardzo zbliżonym stanie faktycznym i popartej podobną argumentacją, w której to stanowisko wnioskodawczyni uznane zostało za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawczyni, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w postaci specjalistycznej poradni lekarskiej w X, natomiast zamieszkuje w Y. W lipcu 2009 r. Zainteresowana rozpoczęła świadczenie usług medycznych w Z w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Z uwagi na to, że codzienny dojazd z Y lub X do Z nie jest możliwy, Wnioskodawczyni wynajęła mieszkanie w Z. Czynsz z tytułu najmu mieszkania w Z został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej od marca 2011 r., gdyż od tego momentu Wnioskodawczyni dysponuje fakturami wystawianymi przez podmiot wynajmujący Jej mieszkanie w Z.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy Wnioskodawczyni posiada siedzibę swojej firmy w X, wydatki jakie ponosi na wynajem mieszkania w związku ze świadczonymi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługami medycznymi w Z, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 ww. ustawy, mogą w okresie świadczenia tych usług stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym wskazać należy, iż opłacony czynsz z tytułu najmu mieszkania właściwie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej przez Zainteresowaną interpretacji indywidualnej tut. Organ informuje, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.