ILPB1/415-268/07-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2007 r. (data wpływu 12 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń medycznych opłacanych przez pracodawcę na rzecz pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń medycznych opłacanych przez pracodawcę na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł z podmiotem świadczącym usługi medyczne umowę, na mocy której opieką medyczną zostali objęci pracownicy Spółki. Przedmiotem umowy jest świadczenie usług medycznych na rzecz Spółki w zryczałtowanym systemie opłat.

Zgodnie z postanowieniami umowy, każdy pracownik ma prawo korzystać z usług medycznych określonych w umowie, przy czym w ramach umowy zostały ustalone dwa podstawowe pakiety usług, z których korzystają pracownicy:

Wysokość wynagrodzenia ustalona jest w sposób zryczałtowany. Każdy pracownik otrzymał od pracodawcy kartę umożliwiającą korzystanie z poszczególnych pakietów medycznych, przy czym jednocześnie Spółka nie zasięgała informacji od pracowników, czy wyrażają zgodę na korzystanie z wykupionych przez pracodawcę usług medycznych. Wydana pracownikom karta jest niezbędna do skorzystania przez pracowników z usług zarówno z zakresu medycyny pracy, jak i usług dodatkowych - bez karty nie jest możliwe skorzystanie z jakichkolwiek usług opieki medycznej.

Wnioskodawca podał, że Spółka nie posiada wiedzy z jakich usług skorzystali i korzystają pracownicy. Spółka uiszcza na rzecz podmiotu świadczącego usługi medyczne zryczałtowaną kwotę wynagrodzenia, bez podziału tego wynagrodzenia na usługi z pakietu nr 1 i pakietu nr 2. Nie jest więc możliwe wyodrębnienie wartości poszczególnych świadczeń wchodzących w skład pakietów i przypisanie tej wartości do przychodów pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracowników nie powstanie przychód z nieodpłatnie otrzymanych świadczeń, jako część przychodu ze stosunku pracy w związku z zapewnieniem przez pracodawcę możliwości korzystania z usług medycznych w ramach pakietu nr 1 oraz części pakietu nr 2 w wielkości odpowiadającej wartości pakietu nr 1.

W związku z tym na Spółce nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, o którym mowa w art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami osób fizycznych są - zasadniczo - otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, iż przychodem pracownika są - obok świadczeń pieniężnych - wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, przy czym zauważyć należy, iż ustawodawca posłużył się - zarówno w art. 11 jak i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zwrotem "otrzymane".

Zdaniem Spółki nie można mówić o powstaniu przychodu u pracownika w sytuacji, gdy pracodawca objął go opieką medyczną, natomiast nie posiada on informacji o tym, czy pracownik wyraził zgodę na objęcie go taką opieką i czy skorzystał z usług medycznych zapewnionych przez pracodawcę.

Wnioskodawca uważa, że z treści przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że do świadczeń w naturze czy nieodpłatnie otrzymanych świadczeń odnosi się wyłącznie pojęcie "otrzymanych". Zatem przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1, w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą wyłącznie wartości otrzymanych świadczeń w naturze, a nie - jak wymaga tego przepis w stosunku do pieniędzy i wartości pieniężnych - również postawionych do dyspozycji podatnika.

Wnioskodawca wskazał, że zaprezentowane wyżej stanowisko zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie, który w wyroku z dnia 5 lutego 1997 r. sygn. akt SA/Sz 1191/96 stwierdził:

"Pojęcie "otrzymanych" świadczeń w naturze, którym posługuje się art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być rozumiane inaczej niż w taki sposób, że podatnik faktycznie (fizycznie) posiadł wartość nakładów."

Zdaniem Wnioskodawcy, o przychodzie po stronie pracownika nie można mówić również w sytuacji, gdy pracodawca wykupuje usługi medyczne dla pracowników, jednak opłatę za te usługi wnosi w sposób zryczałtowany (bez względu na rzeczywistą wartość wykonanych usług), albo opłata jest ustalona w sposób uniemożliwiający identyfikację ceny usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika.

Potwierdzeniem takiego stanowiska jest pismo Ministerstwa Finansów z dnia 27 września 2002 r. (publ. Serwis Podatkowy 2004 r. Nr 2 str. 7), w którym Ministerstwo stwierdziło:

" (...) Stosownie do postanowień art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi nie wchodzące w zakres działalności pracodawcy) ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Stąd też w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według cen zakupu.

Z powołanych przepisów wynika zatem jednoznacznie, iż pracodawca jest obowiązany do doliczenia do przychodu pracownika wartości faktycznie otrzymanych przez pracownika świadczeń, w tym usług medycznych, stosując w tym celu ceny zakupu usługi.

Uwzględnienie kosztów usług medycznych w przychodach pracownika jednak nie zawsze jest możliwe. Przykładowo może mieć to miejsce w sytuacji, gdy pracodawca wykupuje usługi medyczne, jednakże opłatę za te usługi wnosi w sposób zryczałtowany (bez względu na rzeczywistą wartość wykonanych usług) albo w sposób uniemożliwiający identyfikację ceny konkretnej usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje bowiem doliczania do dochodu pracownika wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników w sytuacji, gdy nie można określić wartości świadczenia z jakiego podatnik faktycznie skorzystał.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na podstawie art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nakładanie podatków i innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

Stąd też doliczanie do dochodu pracownika wartości świadczeń usług medycznych jedynie przypadających na pracownika (a nie faktycznie otrzymanych) byłoby sprzeczne z postanowieniami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskie (...)"

Również wcześniej Ministerstwo Finansów wypowiadało się w kwestii świadczeń zdrowotnych dla pracowników. l tak w piśmie z dnia 7 stycznia 1998 r. znak PO 3-7301/722-770/ WK/970, Ministerstwo Finansów stwierdziło:

"za przychód ze stosunku pracy nie uznaje się świadczeń związanych z innymi usługami leczniczymi, jeśli określeniu ich wysokości na poszczególnego pracownika nie jest możliwe, np. w przypadku gdy pracodawca wydatki te pokrywa w formie ryczałtu bez względu na to, czy pracownik korzysta ze świadczeń leczniczych, czy też z nich nie korzysta".

Zdaniem Wnioskodawcy, także inne organy podatkowe wypowiadały się korzystnie w kwestii opodatkowania usług medycznych dla pracowników. l tak Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 2 stycznia 2007 r. znak: PUS 1/415/29/062007.01.02 stwierdził:

" (...) Nie uznaje się za przychód pracownika świadczeń w przypadku, gdy określenie ich wysokości na poszczególnego pracownika nie jest możliwe. Opłata za usługi medyczne której obowiązek świadczenia nie wynika z innych przepisów opłacana w formie ryczałtu nie jest dla pracownika przychodem, gdyż daje jedynie możliwość skorzystania z usług medycznych.

Wartość otrzymanych przez pracowników nieobowiązkowych świadczeń zdrowotnych będzie stanowić przychód jako wartość nieodpłatnych świadczeń jedynie wtedy, gdy możliwe jest określenie wartości świadczenia, z jakiego konkretny pracownik faktycznie skorzystał.

Reasumując, stwierdzić należy, że opodatkowaniu nie będą podlegać takie świadczenia w sytuacji gdy pracodawca nie jest w stanie określić wartości świadczenia, z jakiego pracownik faktycznie skorzystał. W związku z tym, iż nie jest możliwe ustalenie wysokości świadczenia (w ramach wykupionych pakietów medycznych), z których pracownik będzie korzystał u pracowników nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych."

Zdaniem Spółki, w analizowanej sytuacji nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu na rzecz pracowników, ponieważ:

W tym kontekście trudno mówić o tym, iż pracownik uzyskał przychody w postaci otrzymanych nieodpłatnie świadczeń.

W sytuacji, gdy pracownik nie zgadza się na objęcie opieką medyczną, nie można naliczyć mu przychodu. Podobnie będzie wtedy, gdy tylko wie o bliżej nieokreślonej możliwości konsultacji z lekarzem, np. z informacji na zakładowej tablicy ogłoszeń i aby móc z tych świadczeń skorzystać, musi wykonać określone dodatkowe czynności, np. zgłosić zapotrzebowanie w dziale kadr, który przekazuje informację do przychodni. Pracownik nie może bowiem ponosić konsekwencji podatkowych działań podejmowanych bez jego akceptacji przez pracodawcę i nie można uznać, że otrzymał świadczenie, jeśli wcześniej nie wyrazi jednoznacznie zgody na jego przyjęcie. Ze świadczeniami medycznymi jest podobnie jak z darowizną - aby była skuteczna, obdarowany musi zgodzić się na jej przyjęcie.

Reasumując - zdaniem Wnioskodawcy - w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, po stronie pracowników korzystających z pakietu nr 1 i pakietu nr 2, nie powstanie przychód z nieodpłatnie otrzymanych świadczeń do wysokości pakietu nr 1, jako że pracownicy nie otrzymali tych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją tego z kolei będzie brak obowiązku doliczenia do przychodów pracowników wartości usług medycznych oraz brak obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że poszczególne kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Stąd, w przypadku zakupu przez pracodawcę usług polegających na wykonaniu wstępnych, okresowych oraz kontrolnych badań lekarskich, wartość tego rodzaju świadczeń nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w sytuacji zakupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych dla swoich pracowników dotyczących np. wykonania wstępnych, okresowych oraz kontrolnych badań lekarskich, a także dobrowolnych specjalistycznych usług medycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym - na zasadach określonych w art. 32 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy - podlegać będzie jedynie wartość pieniężna tej części otrzymanego świadczenia (część opłaty), która przypada na dobrowolne specjalistyczne usługi medyczne.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż w przypadku zakupu przez pracodawcę nieobowiązkowych usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z określonych świadczeń, ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. Możliwość taka bowiem istnieje w oparciu o listę osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych przekazanych Zleceniobiorcy przez pracodawcę, a także w oparciu o listę osób posiadających, kartę umożliwiającą korzystanie z poszczególnych pakietów medycznych. Jak wynika z opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wydana pracownikom karta jest niezbędna do skorzystania przez nich z usług zarówno z zakresu medycyny pracy, jak i usług dodatkowych - bez karty nie jest możliwe skorzystanie z jakichkolwiek usług opieki medycznej.

W tej sytuacji nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż nie istnieje możliwość przypisania indywidualnej usługi medycznej konkretnej osobie, która z tej usługi korzysta.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez pracownika w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń. Ilość faktycznie wykorzystywanych usług przez pracownika nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika, w okresie za który została zapłacona.

Należy również zauważyć, iż nieodpłatnym świadczeniem Spółki na rzecz jej pracowników nie jest faktyczne korzystanie przez pracowników z usług medycznych, lecz sam fakt objęcia ich opieką medyczną. W związku z tym przychodem nie będzie wartość faktycznie wykorzystanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim jest możliwość skorzystania z takich usług.

Wartość świadczeń otrzymanych nieodpłatnie przez pracownika jest równa wartości przekazanego pracownikowi pakietu.

Na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wyodrębnienia kwoty, która przypada na świadczenia, do których ponoszenia nie jest zobowiązany, jako pracodawca. Kwota ww. opłaty przypadającej na danego pracownika będzie stanowiła przychód ze stosunku pracy.

Wartość nieobowiązkowych świadczeń medycznych opłacanych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, iż cena zakupu nieobowiązkowych usług medycznych, jaką musiałby zapłacić pracownik, a które otrzymał nieodpłatnie od Spółki, stanowić będzie dla niego przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania ze świadczeń niewchodzących w zakres opieki medycyny pracy ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że w przypadku, gdy pracownik nie wyrazi zgody na objęcie go opieką medyczną wykraczającą poza zakres medycyny pracy, finansowaną przez pracodawcę, wówczas po stronie pracownika nie powstanie przychód w postaci nieodpłatnych świadczeń. Tym samym po stronie pracownika nie powstanie obowiązek podatkowy.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sąd Administracyjnego oraz postanowienia Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.