ILPB1/415-264/12-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu 12 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 12 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka powierza swoim pracownikom do wykonywania obowiązków związanych z ich pracą samochody służbowe. Udostępniane pracownikom samochody są przez Spółkę leasingowane na podstawie umów leasingu operacyjnego zawartego z niezależną firmą leasingową. Samochody służbowe wykorzystywane są do zaspokojenia potrzeb związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Poszczególne samochody służbowe są przypisane do konkretnych pracowników. Powierzenie samochodów służbowych poszczególnym pracownikom ma na celu optymalizację sposobu wykonywania obowiązków służbowych związanych z koniecznością załatwiania spraw poza siedzibą Spółki. W związku z faktem, iż charakter zadań powierzonych poszczególnym pracownikom wymaga w wielu przypadkach wykonywania przez nich przejazdów z miejsca zamieszkania do innych niż siedziba pracodawcy miejsc załatwiania spraw Wnioskodawcy, a następnie przemieszczania do siedziby Zainteresowanego, zasadne jest powierzenie samochodów poszczególnym pracownikom celem umożliwienia efektywnej realizacji tych zadań. Przekazywanie pracownikom do korzystania samochodów służbowych odbywa się na podstawie umów o korzystanie z samochodu służbowego. Umowy te określają obowiązki związane z przekazaniem samochodów służbowych na rzecz pracowników Wnioskodawcy, w szczególności w zakresie: bezpiecznego parkowania i garażowania samochodów w pomieszczeniach garażowych, utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym, posiadania ważnego potwierdzenia badań technicznych w dowodzie rejestracyjnym, posiadania ważnej polisy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, dbania o czystość i estetyczny wygląd samochodu, w szczególności mycie i czyszczenie pojazdu, wykonywania obowiązków wynikających z instrukcji fabrycznej producenta, w przypadku zauważenia awarii, czy usterek możliwie szybkiego zgłoszenia ich osobie odpowiedzialnej za wykonywanie napraw pogwarancyjnych oraz przeglądów technicznych, powiadomienia organów Policji w przypadku kolizji, wypadku drogowego, innego zdarzenia powodującego uszkodzenia samochodu, kradzieży samochodu, bądź elementów jego wyposażenia, przedkładaniu Spółce, odpowiedzialnej za utrzymanie samochodu: rachunków za wykonane przeglądy i naprawy samochodu służbowego, rachunków obejmujących wydatki związane z bieżącą eksploatacją samochodu służbowego, zgłaszanie zaistniałych szkód komunikacyjnych zgodnie z obowiązującymi procedurami i przekazanie Wnioskodawcy samochodu w celu dokonania naprawy. Wnioskodawca nie wymaga a wręcz nakazuje, aby samochody służbowe nie były garażowane na terenie należącym do Spółki. Pracownicy z miejsca zamieszkania jadą bezpośrednio na spotkanie z klientem lub załatwiają sprawy dla Spółki jeszcze przed przyjazdem do siedziby Spółki, co pozwala na efektywniejszą pracę, rozkład czasu pracy oraz wykonywanie obowiązków pracowniczych. Tym samym zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika także z faktu, że pracownicy bardzo często bezpośrednio z domu dojeżdżają do miejsc spotkań z kontrahentami oraz do innych miejsc, gdzie mają być wykonywane obowiązki służbowe.

Spółka dopuszcza także wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych także do celów prywatnych np. poprzez wykorzystanie w weekend. W przypadku wykorzystania samochodu służbowego dla celów prywatnych pracownik zobowiązany jest pokryć koszty eksploatacyjne związane z tym korzystaniem, w szczególności koszty paliwa. W tym przypadku Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest, w związku z przepisem art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zobowiązana do doliczenia do wynagrodzenia pracowników podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartości nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia przez Spółkę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych oraz odprowadzenia należnej od powyższego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy. Wnioskodawca oblicza przychód pracownika z tego tytułu, który według pracodawcy stanowi od 5% do 20% kwoty raty leasingowej za użytkowany przez pracownika samochód.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku, gdy pracownik upoważniony jest przez Wnioskodawcę do garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania, co uzasadnione jest organizacją i wykonywaniem obowiązków służbowych, Spółka zobowiązana jest do uwzględnienia w przychodach podatkowych (nieodpłatnych świadczeń) poszczególnych pracowników, którym powierzono samochody służbowe wartości przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14- 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych Spółki - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Obowiązek ustalania i doliczania wartości nieodpłatnego świadczenia nie nastąpi w sytuacji wykorzystywania przez pracowników Wnioskodawcy samochodów do których prawa posiada pracodawca do celów służbowych. W takim przypadku, pracownik wykorzystuje składnik majątku pracodawcy w celu realizacji nałożonych na niego zadań służbowych. Nie można zatem w takim przypadku wskazywać na uzyskanie po stronie pracownika świadczenia o charakterze osobistym. Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w związku z organizacją pracy u Wnioskodawcy pracownicy są wręcz zobowiązani do takiego wykorzystywania samochodu służbowego i planowania jego wykorzystywania aby w jak najlepszy sposób wykorzystać go do celów służbowych. Tym samym jeśli pracownik po drodze do siedziby Wnioskodawcy załatwia sprawy służbowe, lub prosto z miejsca zamieszkania jedzie na spotkanie z klientem nie uzyskuje on w ten sposób żadnego nieodpłatnego przychodu, który Wnioskodawca byłby zobowiązany doliczyć do przychodu ze stosunku pracy. W takiej sytuacji przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika (miejscem garażowania samochodu służbowego), a siedzibą Wnioskodawcy (a także miejsc innych niż Jego siedziba, ale związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych) będą stanowić realizację zadań służbowych pracownika niestanowiące po jego stronie przychodu do opodatkowania. W takiej sytuacji po stronie pracowników, którym powierzono samochody służbowe trudno będzie bowiem wykazać, iż z tego tytułu osiągnęli jakiekolwiek przysporzenie majątkowe.

Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi, zdaniem Wnioskodawcy, przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż samochód ten wykorzystywany jest w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i zmierzające do osiągnięcia przychodu. Pracownicy muszą mieć możliwość natychmiastowego dotarcia do miejsc prowadzonej działalności. Jednocześnie przyznanie pracownikowi prawa do garażowania w miejscu zamieszkania umożliwiać mu będzie (zgodnie z podpisaną umową) należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

Takie postępowanie ma swoje uzasadnienie również w przepisach Kodeksu pracy. Parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) gwarantującym, w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo, jest także wyrazem dbałości o powierzone mienie. Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Zdaniem Wnioskodawcy z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Podsumowując, wartość przejazdów wykonywanych przez pracowników Wnioskodawcy samochodem służbowym na trasach pomiędzy miejscem zamieszkania (miejscem garażowania) a miejscem wykonywanej pracy nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowić realizację zadań pracowniczych i innych obowiązków służbowych. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W sytuacji wykorzystywania samochodów służbowych przez pracowników Wnioskodawcy do celów prywatnych należy powiększyć ich przychody o wartość wynikającą z używania samochodu służbowego dla celów prywatnych. Przy czym wartość ta powinna zostać ustalona kwotowo w odniesieniu do wartości rynkowej. Wnioskodawca oblicza przychód pracownika z tego tytułu, który według pracodawcy stanowi od 5% do 20% kwoty raty leasingowej za użytkowany przez pracownika samochód. W związku z powyższym, w sytuacji gdy pracownik otrzyma od pracodawcy samochód do osobistego użytku, trzeba mieć na względzie, że jest to nieodpłatne świadczenie, którego wartość stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zatem pracodawca, jako płatnik ma obowiązek ustalić wartość tego świadczenia zgodnie zobowiązującymi przepisami, odnosząc wartość tego nieodpłatnego świadczenia do wartości rynkowej, oraz doliczyć do przychodów danego pracownika, a także ustalić, pobrać i odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak wynika bowiem z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika ze złożonego wniosku Spółka powierza swoim pracownikom do wykonywania obowiązków związanych z ich pracą samochody służbowe. Poszczególne samochody są przypisane do konkretnych pracowników. Powierzenie samochodów służbowych poszczególnym pracownikom ma na celu optymalizację sposobu wykonywania obowiązków służbowych związanych z koniecznością załatwiania spraw poza siedzibą Spółki. Wnioskodawca nie wymaga, a wręcz nakazuje aby samochody służbowe nie były garażowane na terenie należącym do Spółki. Pracownicy z miejsca zamieszkania jadą bezpośrednio na spotkanie z klientem lub załatwiają sprawy dla Spółki jeszcze przed przyjazdem do siedziby Spółki, co pozwala na efektywniejszą pracę, rozkład czasu pracy oraz wykonywanie obowiązków pracowniczych. Tym samym zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika także z faktu, że pracownicy bardzo często bezpośrednio z domu dojeżdżają do miejsc spotkań z kontrahentami oraz do innych miejsc, gdzie mają być wykonywane obowiązki służbowe.

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Spółka jako płatnik nie jest obowiązana do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przypadku, gdy pracownik upoważniony jest przez Wnioskodawcę do garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania, i uzasadnione jest to organizacją oraz wykonywaniem obowiązków służbowych, Spółka nie jest zobowiązana do uwzględnienia w przychodach podatkowych (nieodpłatnych świadczeń) poszczególnych pracowników, którym powierzono samochody służbowe wartości przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. organ nie odniósł się do kwestii wykorzystywania samochodów służbowych przez pracowników Spółki do celów prywatnych, albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.