ILPB1/415-23/12-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2011 r. (data wpływu 3 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku kradzieży - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku kradzieży.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego na zasadach ogólnych. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Działalność gospodarcza Zainteresowanego polega na udzielaniu pożyczek pod zastaw (lombard).

Dnia 14 lipca 2011 r. Wnioskodawca zawarł umowę pożyczki lombardowej z klientem udzielając mu pożyczki w kwocie 22.000 zł. Powyższa pożyczka nie była wpisana do książki przychodów i rozchodów. Przedmiotem zastawu był (...) o wartości rynkowej 33.000 zł.

W pkt 14 umowy pożyczki lombardowej jest zapis "Towar nieodebrany w zaznaczonym terminie przechodzi na własność lombardu". Termin zwrotu pożyczki ustalono na 21 lipca 2011 r. W dniach 17 na 18 lipca 2011 r. (w nocy) (...) został skradziony.

Powyższe zostało zgłoszone na policję i dnia 5 października 2011 r. Zainteresowany otrzymał postanowienie z policji o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw z powodu niewykrycia sprawcy.

Powyższy (...) Wnioskodawca przechowywał w miejscu zamieszkania, a nie w miejscu, gdzie prowadzi działalność. Zainteresowany posiada domek jednorodzinny z działką, a działalność lombardową prowadzi na powierzchni 27,59 m².

Po upływie terminu, tj. 21 lipca 2011 r., spłaty pożyczki, klient ją pobierający nie zgłosił się do jej spłaty.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w tym przypadku Wnioskodawca może kwotę 22.000 zł wpisać w podatkową księgę przychodów i rozchodów jako koszt.

Zdaniem Wnioskodawcy, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kosztu podatkowego nie stanowią m.in. udzielone pożyczki, w tym te, które zostały stracone (art. 23 ust. 1 pkt 27). Jeśli jednak pożyczkobiorca nie pojawił się w celu spłaty pożyczki, to Wnioskodawca uważa, że w tym przypadku można zaliczyć do kosztów podatkowych stratę powstałą wskutek kradzieży urządzenia. W praktyce przyjęło się, że stratę powstałą na skutek kradzieży można zaliczyć do kosztów, gdy nie powstała z winy podatnika.

Charakter kosztowy mają straty powstałe wskutek kradzieży będących wynikiem zdarzeń nieprzewidywalnych.

Przechowywanie zastawionego urządzenia w miejscu zamieszkania było uzasadnione względami bezpieczeństwa w postaci stałego nadzoru, a także niemożnością jego przechowywania w lokalu ze względu na jego małą powierzchnię. Również znaczna wartość przyczyniła się do tego, że został wywieziony przez Wnioskodawcę, gdyż uważał On, że w miejscu zamieszkania będzie bezpieczniejszy. Dom jest ogrodzony, a brama i furtka zamykane na noc, poza tym w domu cały czas są domownicy. Powyższe urządzenie było dużych rozmiarów. Dlatego też wpisanie w koszty powyższej straty Zainteresowany uważa za uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Wydatki muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów z tej działalności i nie mogą być wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów udzielonych pożyczek, w tym straconych pożyczek.

Przepis powyższy wskazuje zatem, iż osoba fizyczna prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, w zakresie udzielania pożyczek nie może kwoty udzielonej pożyczki, w tym utraconej, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek pod zastaw (lombard). Zawarł On umowę pożyczki lombardowej na kwotę 22.000 zł. Przedmiotem zastawu, który miał zabezpieczać środki finansowe przekazane klientowi był kompresor. W pkt 14 umowy pożyczki lombardowej jest zapis mówiący o tym, że towar nieodebrany przez osobę dającą rzecz w zastaw przechodzi na własność lombardu. Urządzenie to zostało skradzione z 17 na 18 lipca 2011 r., natomiast termin zwrotu pożyczki ustalono na dzień 21 lipca 2011 r. Kradzież została potwierdzona zgłoszeniem zawiadomienia na policję. Zainteresowany otrzymał jednakże postanowienie z policji o umorzeniu dochodzenia i wpisaniu sprawy do rejestru przestępstw z powodu niewykrycia sprawcy.

Z powyższego wynika, iż jeszcze przed terminem zwrotu pożyczki skradziono kompresor, w związku z powyższym w momencie kradzieży Wnioskodawca nie był właścicielem urządzenia. Natomiast kwota 22.000 zł, którą Zainteresowany chciałby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jest udzieloną pożyczką lombardową pod zastaw urządzenia.

Z uwagi zatem na fakt, iż w sprawie będącej przedmiotem wniosku zaistniała, określona w cytowanym powyżej art. 23 ust. 1 pkt 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przesłanka wykluczenia wydatku z kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, Wnioskodawca nie może udzielonej pożyczki lombardowej zaliczyć do ww. kosztów.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie może kwoty 22.000 zł wpisać w podatkową księgę przychodów i rozchodów jako koszt.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.