ILPB1/415-222/12-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 29 lutego 2012 r. (data wpływu 5 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 11 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 5 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, iż przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 29 maja 2012 r. nr ILPB1/415-222/12-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 29 maja 2012 r. (skutecznie doręczono w dniu 4 czerwca 2012 r.), natomiast w dniu 11 czerwca 2012 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 5 czerwca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w budynku, którego właścicielami są: On, Jego współmałżonka i dzieci. Dzieci posiadają wyodrębnione lokale, w których nie jest prowadzona działalność. Pozostała część budynku na prawach współwłasności jest Zainteresowanego i żony. Pomiędzy nimi od 6 listopada 1998 r. istnieje ustrój rozdzielności majątkowej. Nieruchomość została zakupiona przed tą datą i w momencie ustalania rozdzielności majątkowej nie została fizycznie podzielona. W związku z tym, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w części budynku, która jest ich współwłasnością, zawarł z żoną umowę najmu, w której określili czynsz za możliwość korzystania przez Niego z całej wspólnej powierzchni. Pomimo że Wnioskodawca zawarł umowę w roku 2010, pierwszy czynsz zapłacił żonie dopiero w 2011 r., zapłata dotyczyła roku 2010, dowodem na poniesienie wydatku jest KW potwierdzone podpisem żony. Działalność prowadzona jest na zasadach ogólnych, a koszty uzyskania przychodów są księgowane zgodnie z art. 22 ust. 6b. Zapłaty Wnioskodawca zaliczył w koszty uzyskania przychodów w dacie ich faktycznego poniesienia na podstawie dokumentów potwierdzających zapłatę umówionego czynszu.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że dowód KW potwierdzający poniesienie wydatku wskazuje strony uczestniczące w operacji, datę wystawienia dowodu potwierdzającego dzień wypłaty należności, opis zdarzenia oraz okres, za który należność jest wypłacana. Dokument jest podpisany przez obie strony transakcji i jest zaopatrzony w numer, który umożliwia powiązanie dowodu z zapisami księgowymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatek poniesiony w związku z możliwością korzystania z nieruchomości może stanowić koszty uzyskania przychodu i czy sposób jego udokumentowania jest wystarczający.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodów uważa się wszystkie koszty związane z jego uzyskaniem za wyjątkiem wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Analizując art. 23 Wnioskodawca nie znalazł żadnego przeciwwskazania do zaliczenia poniesionych przez Niego wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Uważa zatem, że postąpił prawidłowo zaliczając w koszty uzyskania przychodów poniesiony wydatek.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany doprecyzował własne stanowisko wskazując, że uważa, iż poniesiony wydatek został przez Niego prawidłowo udokumentowany i w całości zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w dacie zapłaty (data sporządzenia dokumentu KW).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w budynku, którego właścicielami są: On, Jego współmałżonka i dzieci. Dzieci posiadają wyodrębnione lokale, w których nie jest prowadzona działalność. Pozostała część budynku na prawach współwłasności jest Zainteresowanego i Jego żony. Pomiędzy nimi istnieje ustrój rozdzielności majątkowej. W związku z tym, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w części budynku, która jest ich współwłasnością, zawarł z żoną umowę najmu, w której określili czynsz za możliwość korzystania przez Niego z całej wspólnej powierzchni. Dowodem na poniesienie przez Wnioskodawcę wydatku z tytułu czynszu jest KW. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż działalność prowadzona jest na zasadach ogólnych, a koszty uzyskania przychodów są księgowane zgodnie z art. 22 ust. 6b, tj. w sposób przewidziany dla podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że wskazany przez Wnioskodawcę wydatek poniesiony w związku z możliwością korzystania z nieruchomości wykorzystywanej na cele prowadzonej działalności gospodarczej, jako niewymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej, pod warunkiem jego właściwego udokumentowania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią § 12 ust. 3 ww. rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są:

- oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Zgodnie z § 13 pkt 5 ww. rozporządzenia, dowodem księgowym mogą być także inne dowody opłat, w tym dokonywanych na podstawie książeczek opłat, oraz dokumenty zawierające dane, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2.

Jak wskazał Zainteresowany, dowód KW potwierdzający poniesienie wydatku wskazuje strony uczestniczące w operacji, datę wystawienia dowodu potwierdzającego dzień wypłaty należności, opis zdarzenia oraz okres, za który należność jest wypłacana. Dokument jest podpisany przez obie strony transakcji i jest zaopatrzony w numer, który umożliwia powiązanie dowodu z zapisami księgowymi.

W związku z powyższym wskazać należy, iż wskazany przez Wnioskodawcę dowód KW spełnia warunki, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2 cyt. rozporządzenia, pozwalające dokonać na jego podstawie zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Reasumując, wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę w związku z możliwością korzystania z nieruchomości, udokumentowany za pomocą wskazanego dowodu KW, może stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska tut. Organ nie odniósł się do kwestii momentu, w którym wydatek poniesiony w związku z możliwością korzystania z nieruchomości stanowi koszt uzyskania przychodu, albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.