ILPB1/415-211/09-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 9 lutego 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu: 13 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej ustalenia wartości początkowej środków trwałych,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej odpisów amortyzacyjnych.

W dniu 13 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, która do 31 grudnia 2008 r. opodatkowana była w formie karty podatkowej. W tym czasie Wnioskodawczyni nabyła dwa samochody, które wykorzystywane były do prowadzenia tej działalności. Nie były one ujęte w ewidencji środków trwałych, gdyż przepisy dotyczące opodatkowania w formie karty podatkowej, nie przewidywały potrzeby prowadzenia tej ewidencji (ustawa o ryczałcie).

Z dniem 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni zmieniła formę opodatkowania na zasady ogólne. Wzmiankowane samochody dalej służą do potrzeb prowadzenia tej działalności, zostały więc wpisane do założonej ewidencji środków trwałych. Jako wartość początkową Wnioskodawczyni przyjęła ich wartość zakupu z dokumentów nabycia pojazdów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo ujęła wartość początkową przedmiotowych środków trwałych i czy w ciężar kosztów może zaliczyć odpisy amortyzacyjne od całej kwoty.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartość początkowa ustalona jest prawidłowo i upoważnia ją do wpisania w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne, do pełnej wysokości zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cena nabycia jest bowiem znana w związku z posiadaniem dokumentów zakupu.

Zainteresowana uważa, że ograniczenie wynikające z art. 22n ust. 5 ww. ustawy, mówiące o zmniejszeniu wartości podlegającej amortyzacji o odpisy przypadające za okres opodatkowania w formie ryczałtu ewidencjonowanego (w przypadku zmiany formy opodatkowania) - nie dotyczą osób opodatkowanych w formie karty podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

* prawidłowe - w części dotyczącej ustalenia wartości początkowej środków trwałych,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środka trwałego, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę jego nabycia.

Zatem uznać należy, że Wnioskodawczyni prawidłowo przyjęła wartość początkową środków trwałych, przyjmując wartość zakupu z dokumentów ich nabycia.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22n ust. 5 ww. ustawy razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję, o której mowa w ust. 2, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego lub podatku tonażowego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni do 31 grudnia 2008 r. prowadziła działalność gospodarczą opodatkowaną w formie karty podatkowej. W tym czasie nabyła dwa samochody, które nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednak z dniem 1 stycznia 2009 r. Zainteresowana zmieniła formę opodatkowania na zasady ogólne i wprowadziła do ewidencji środków trwałych przedmiotowe samochody. Jako wartość początkową przyjęła ich wartość zakupu z dokumentów nabycia.

Karta podatkowa jest jedną z form opodatkowania zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Regulacje dotyczące opodatkowania kartą podatkową zawarte zostały w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 1998 r. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.).

Ustawa nie zobowiązuje podatników prowadzących działalność gospodarczą opodatkowaną w formie karty podatkowej do prowadzenia ewidencji lub wykazu posiadanych środków trwałych.

Jednakże zmieniając formę opodatkowania na zasady ogólne, podatnik zobowiązany jest do założenia ewidencji dla środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jak już zostało podkreślone, karta podatkowa jest jedną z form zryczałtowanego podatku dochodowego, a zatem wyżej cytowany przepis art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma również zastosowanie po zmianie opodatkowania w formie karty podatkowej na zasady ogólne. Oznacza to, że podatnik musi uzupełnić zapisy w ewidencji środków trwałych o kwotę odpisów amortyzacyjnych przypadających za okres opodatkowania kartą podatkową. Odpisy amortyzacyjne za ten okres nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne, które przypadają na okres opodatkowania wg zasad ogólnych.

Zatem uznać należy, że Wnioskodawczyni nie może w ciężar kosztów zaliczyć odpisów amortyzacyjnych od całej kwoty, wynikającej z dokumentów nabycia przedmiotowych środków trwałych. Ograniczenie, o którym mowa w art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy również osób, które były opodatkowane kartą podatkową.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.