ILPB1/415-210/12-3/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2012 r. (data wpływu 1 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 29 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 1 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka akcyjna wchodzi w skład koncernu, który zajmuje istotną pozycję na globalnym rynku akumulatorów i baterii. W chwili obecnej jest on jednym z trzech największych producentów akumulatorów na świecie. Działalność Spółki w Polsce obejmuje produkcję oraz sprzedaż hurtową wewnątrz grupy, jak i poza nią szerszej gamy akumulatorów rozruchowych, a także dystrybucję akumulatorów nabywanych od podmiotów powiązanych. Spółka prowadzi sprzedaż swoich produktów do odbiorców krajowych i zagranicznych. Odbiorcy krajowi to: sieci hurtowni, sieci sprzedaży detalicznej, producenci samochodów. W ciągu ostatnich lat Spółka ugruntowała swoją pozycję lidera na rynku krajowym oraz dokonała dynamicznej ekspansji na rynkach europejskich.

Spółka, funkcjonując w ramach grupy, uczestniczy w realizowanej przez grupę strategii mającej na celu zwiększenie efektywności kosztowej prowadzonej działalności, polegającej m.in. na podziale funkcji produkcyjnych w zakresie określonych typów akumulatorów pomiędzy spółkami należącymi do grupy. W celu zapewnienia dostępności na rynkach lokalnych pełnej oferty produktów, przeprowadzane są transakcje zakupu (sprzedaży) pomiędzy podmiotami grupy.

Spółka w celu realizacji zadań związanych z prowadzoną działalnością udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe, z których korzysta na podstawie umów leasingu lub najmu. Samochodów służbowych używają: przedstawiciele handlowi, regionalni kierownicy sprzedaży, osoby zajmujące się bezpośrednim kontaktem z klientami, szefowie działów (zakupu, badań i rozwoju itd.), zarząd Spółki.

W ramach realizacji strategii grupy codziennością są bardzo częste kontakty telefoniczne (konferencje w szerszym gronie, rozmowy) z wieloma podmiotami z grupy lub kontrahentami spoza grupy na świecie, w szczególności z centralą w Stanach Zjednoczonych (Atlanta).

Ze względu na różnice czasowe (Atlanta w stosunku do Warszawy to w okresie zimowym różnica czasowa minus 6 godzin), jak i inne godziny pracy w poszczególnych krajach codziennością jest, że niektórzy pracownicy uczestniczą w takich rozmowach telefonicznych czy też telekonferencjach w późnych godzinach popołudniowych a nawet wieczornych w siedzibie Spółki.

Wszystkie osoby korzystające z samochodów służbowych odbywają także w ramach wykonywania obowiązków służbowych wiele spotkań, zarówno w siedzibie, jak i poza siedzibą Spółki (z odbiorcami, dostawcami). Pracownicy ci opiekują się również gośćmi Spółki podczas ich pobytu w Spółce (przywiezienie z lotniska, odwiezienie do hotelu, służbowe spotkanie w restauracji) i dlatego niezbędne jest, aby mieli oni możliwość nieskrępowanego przemieszczania się począwszy od wczesnych godzin porannych, aż do godzin późnowieczornych.

Spółka ma zamiar zawrzeć z pracownikami umowy dotyczące używania samochodów służbowych.

Umowy te będą zawierały zapisy, że:

* "w celu utrzymania stałej gotowości do użytkowania samochodu dla wykonywania obowiązków służbowych Pracodawca zobowiązuje pracownika do parkowania samochodu w miejscu zamieszkania",

* "Nieodpłatne korzystanie przez Pracownika z samochodu służbowego w celach prywatnych wpływa na wysokość osiągniętego przez niego przychodu podlegającego opodatkowaniu. Przychód taki zostanie doliczony do pozostałych przychodów pracownika i od ich łącznej wysokości Pracodawca naliczy i pobierze zaliczkę na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenie społeczne",

* "w przypadku korzystania przez Pracownika z samochodu służbowego w celach prywatnych, pracownik zobowiązany jest do sporządzenia ewidencji przebiegu pojazdu według obowiązującego u Pracodawcy wzoru z wyszczególnieniem liczby kilometrów przejechanych w jazdach prywatnych i służbowych".

Umowa będzie również zobowiązywać Pracowników do: "właściwego zabezpieczania samochodu oraz jego parkowania w miejscu utrudniającym lub uniemożliwiającym jego uszkodzenie lub kradzież (garaż, parking strzeżony, ogrodzony teren prywatny)".

Pozostałe zasady korzystania z samochodów służbowych, takie jak:

* wzór ewidencji przebiegu pojazdu,

* termin składania ewidencji,

* sposób kalkulacji przychodu pracownika z tytułu używania samochodów służbowych dla celów prywatnych (podczas urlopów, jak również podczas zwykłej eksploatacji),

Spółka zamierza uregulować w specjalnej Instrukcji Wewnętrznej, który to typ dokumentu reguluje już wiele innych procedur postępowania w przedsiębiorstwie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy pracownicy, w stanie opisanym wcześniej, korzystający z samochodów służbowych w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca świadczenia pracy i z powrotem uzyskują przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez pracowników z samochodów służbowych do przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca świadczenia pracy i z powrotem nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15 art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń, w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych Spółki, ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższych przepisów należy, zdaniem Spółki, stwierdzić, że przekazanie samochodu służbowego pracownikom, którzy w ramach wykonywania obowiązków służbowych odbywają wiele spotkań zarówno w siedzibie, jak i poza siedzibą Spółki (z odbiorcami, dostawcami), opiekują się gośćmi Spółki w ramach obowiązków służbowych, czy też uczestniczą w wielu rozmowach, czy też konferencjach w siedzibie Spółki i dlatego niezbędne jest, aby mieli oni możliwość nieskrępowanego przemieszczania się począwszy od wczesnych godzin porannych, jak również w godzinach popołudniowych do późnowieczornych, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracowników ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracowników lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie przez nich obowiązków służbowych. Obowiązki te ze względu na pełnioną funkcję i zajmowane stanowisko są wykonywane bez względu na wymiar i rozkład czasu pracy obowiązujący w Spółce.

Jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym, pracownicy zobowiązani są wykorzystywać powierzone im samochody do celów służbowych. W konsekwencji, przyznanie pracownikowi prawa garażowania w miejscu zamieszkania, umożliwia pracownikom, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje Spółce możliwość zachowania mobilności pracowników niezbędnej w prowadzeniu działalności gospodarczej i jest wyłącznie potrzebą pracodawcy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, miejscem świadczenia pracy (poza siedzibą lub w siedzibie Spółki) służą realizacji celów służbowych i nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., a zatem koszty tych przejazdów nie stanowią przychodów pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz zobowiązanie pracownika przez płatnika do parkowania samochodu w miejscu jego zamieszkania gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, pracownik Spółki korzystający z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, nie uzyska przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.