ILPB1/415-205/14-5/AG - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisu aktualizującego wartość wierzytelności w kwocie netto, nieściągalnej z powodu upadłości kontrahenta.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2014 r. (data wpływu 27 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 27 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie stosowania przepisów ustawy o rachunkowości oraz dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 28 marca 2014 r. znak ILPB1/415-205/14-3/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 1 kwietnia 2014 r., a w dniu 4 kwietnia 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 2 kwietnia 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2010 r. kontrahentowi włoskiemu prowadzącemu działalność w Polsce, firma X Spółka Jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem sprzedała dla potrzeb realizowanej przez niego jako podwykonawca usługi budowlanej wyroby stalowe.

Konsekwencją tych zdarzeń gospodarczych zostały niezapłacone przez niego należności.

Sprawa została oddana do Sądu Okręgowego w X i spółka uzyskała Europejski Nakaz Zapłaty.

Ponieważ dłużnik spółki nie miał majątku w Polsce, po uzyskaniu X spółka przekazała sprawę do Włoch.

Okazało się, że firma jest w stanie likwidacji i Sąd w X (Włochy) Wydział Upadłości w lutym 2013 r. wydał postanowienie o uznaniu wierzytelności spółki. Jednakie nie zakwalifikował tych wierzytelności do kategorii uprzywilejowanych, mających pierwszeństwo zaspokojenia. Część z nich uznał jako niezabezpieczone, a część jako wyłączone.

Wnioskodawca wie, że firma dłużnika spółki została postawiona w stan likwidacji, a należności spółki - tak ze względu na ich kwalifikacje jak i na inne toczące się wobec niej postępowania - są raczej wątpliwe do odzyskania.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 21, ust. 3 pkt 1-3 zawiera otwarty katalog przypadków, w których odpis aktualizujący może być zaliczony w ciężar kosztów.

Według przepisów prawa włoskiego, postanowienie Sądu w X Wydział Upadłości, który uznaje wierzytelności spółki jest wystarczający, aby we Włoszech uznać je za koszt podatkowy - wydaje się, że analogicznie wskazuje na to nasz ww. art. 23.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że utworzy odpis aktualizacyjny na wartość należności zasądzonych prawomocnym wyrokiem sądu, zgodnie z art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Kwota ww. należności została na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczona do przychodów należnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w wymienionej sytuacji, Wnioskodawca może utworzyć odpis aktualizujący na wartość należności zasądzonych prawomocnym orzeczeniem sądu i zaliczyć go w kwocie netto do kosztów uzyskania przychodu.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów. Natomiast wniosek w części dotyczącej stosowania przepisów ustawy o rachunkowości rozstrzygnięto w dniu 28 marca 2014 r. postanowieniem nr ILPB1/415-205/14-2/AG.

Zdaniem Wnioskodawcy, tworząc odpis aktualizujący na wartość należności (art. 35b ustawy o rachunkowości) przysługujących spółce od jej dłużnika, spółka spełnia warunki do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów należności w kwocie netto. Kwota ta została uprzednio na podstawie art. 14 (p.d.o.f.) zaliczona do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3 (P.D.O.F).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Natomiast według art. 23 ust. 3 powołanej ustawy, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, która w 2010 r. sprzedała kontrahentowi włoskiemu wyroby stalowe. Kontrahent nie uregulował należności wobec spółki jawnej, w związku z czym sprawa trafiła do sądu. Okazało się, że włoska spółka jest w upadłości, sprawa trafiła do sądu we Włoszech. Tam wydano postanowienie o uznaniu wierzytelności spółki. Kwota niezapłaconych przez kontrahenta włoskiego należności została na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczona do przychodów należnych spółki. Zainteresowany wskazał, że utworzy odpis aktualizacyjny na wartość należności zasądzonych prawomocnym wyrokiem sądu, zgodnie z art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.).

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że wartość przedstawionej wierzytelności nieściągalnej z powodu upadłości kontrahenta poprzez odpis aktualizujący można zaliczyć w kwocie netto do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, stwierdzające że utworzony na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości odpis aktualizujący na wartość należności przysługujących spółce od jej dłużnika może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należało uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności prowadzonej w formie spółki jawnej przypadającą na niego - stosownie do art. 8 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy - część odpisu aktualizującego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.