ILPB1/415-187/12-5/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2012 r. (data wpływu 22 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 7 maja 2012 r., znak ILPB1/415-187/12-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 maja 2012 r., a w dniu 14 maja 2012 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje wykupić w biurze turystycznym wycieczkę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Nie jest możliwe rozliczenie kosztów przypadających na jednego uczestnika wycieczki, gdyż każdy z nich będzie korzystał z różnych form wypoczynku i w różnym zakresie, a w konsekwencji wartość faktury nie będzie stanowić wielokrotności liczby uczestników i ceny świadczenia w przeliczeniu na jednego uczestnika. Reasumując, świadczenie nie jest imiennie adresowane do poszczególnych pracowników i nie jest możliwe określenie wartości świadczenia przypadającego konkretnemu pracownikowi.

Wnioskodawca zamierza wykupić wycieczkę dla niektórych pracowników (tych, którzy zgłosili chęć uczestnictwa).

Ponadto pracodawca wykupił ze środków ZFŚS karnety na basen, którymi pracownicy wymieniają się w poszczególnych dniach (a więc karnety nie są przyporządkowane do konkretnych pracowników).

Wnioskodawca wykupił ograniczoną ilość karnetów, z możliwością korzystania przez wszystkich pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość karnetów na basen nie stanowi dla poszczególnych pracowników przychodu ze stosunku pracy i nie podlega opodatkowaniu, z tego powodu, iż brak jest możliwości rozliczenia kosztów przypadających na jednego pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość wycieczki nie stanowi dla poszczególnych pracowników przychodu ze stosunku pracy i nie podlega opodatkowaniu, z tego powodu, iż brak jest możliwości rozliczenia kosztów przypadających na jednego pracownika.

Zdaniem Zainteresowanego, przychody z pkt 1 i 2 nie podlegają zsumowaniu, przy obliczeniu limitu 380 zł, jako kwoty wolnej od podatku, ponieważ nie można ich przyporządkować imiennie do konkretnych pracowników.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia się od podatku dochodowego wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z wyżej wymienionych przepisów, jednoznacznie wynika, że do przychodów ze stosunku pracy zalicza się praktycznie wszystkie świadczenia otrzymane przez pracownika, w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Nie przesądza to jednak o tym, że wszystkie z nich podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wskazać bowiem należy, że stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powyższego, zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych oraz pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,

* jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,

* wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Wskazać należy, iż powołany przepis art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy świadczeń otrzymywanych przez pracowników na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszy świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.).

W myśl postanowień art. 8. ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady przeznaczenia środków tego funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych).

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, w przedszkolach oraz innych formach wychowywania przedszkolnego, udzielania pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Wobec powyższego należy uznać, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych rzeczowe i pieniężne świadczenia pracodawcy związane z finansowaniem działalności socjalnej - o łącznej wartości nieprzekraczającej 380 zł w roku podatkowym. Zatem ze zwolnienia z opodatkowania określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzystają m.in. świadczenia rzeczowe w postaci karnetów wstępu na basen jak również świadczenie przekazane pracownikom w postaci sfinansowania kosztów wycieczki.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka planuje wykupić w biurze turystycznym wycieczkę ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wycieczka zostanie wykupiona dla osób, które zgłosiły chęć uczestnictwa. Zdaniem Wnioskodawcy nie jest możliwe rozliczenie kosztów przypadających na jednego uczestnika wycieczki, gdyż każdy z nich będzie korzystał z różnych form wypoczynku i w różnym zakresie.

Ponadto z wniosku wynika, że Spółka wykupiła karnety na basen, z możliwością korzystania przez wszystkich pracowników. Zdaniem Wnioskodawcy wartość tych karnetów nie stanowi dla poszczególnych pracowników przychodu ze stosunku pracy i nie podlega opodatkowaniu, gdyż brak jest możliwości rozliczenia kosztów przypadających na jednego pracownika. Zainteresowany uważa również, że przychody z tytułu zakupu wycieczki jak i karnetów nie podlegają zsumowaniu przy obliczaniu limitu 380 zł, jako kwoty wolnej od podatku.

Tut. Organ nie zgadza się z tak przedstawionym stanowiskiem. Podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie pracownik otrzymuje świadczenie o określonej wartości w związku z wykupieniem dla niego wycieczki jak i karnetów na basen bez względu na to, w jakim stopniu będzie korzystał z różnych form wypoczynku i w jakim zakresie. Okoliczności te nie zmieniają faktu, że pracownik świadczenie otrzymał i pozostają bez wpływu na wysokość wydatków jakie poniósł Wnioskodawca w związku z zakupem wycieczki czy karnetów na basen. Nie ma więc uzasadnienia do rozpatrywania stopnia i zakresu skorzystania przez pracowników z poszczególnych atrakcji na wycieczce czy wykorzystania karnetów na basen.

Ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku prawnego. Tak więc, problemy techniczne, na które Wnioskodawca się powołuje, nie mogą prowadzić do niemożności wyodrębnienia jaka wartość zapłaconej kwoty przypadać będzie na danego pracownika. To w interesie Zainteresowanego - jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika - leży, aby takich problemów technicznych unikać.

Nadmienić należy, że zdaniem Organu w przedmiotowej sprawie nie ma problemu z indywidualizacją otrzymanych świadczeń przez pracowników a tym samym nie ma braku możliwości rozliczenia kosztów przypadających na jednego pracownika. Jak wskazała Spółka pracownicy, którzy otrzymali świadczenia będące przedmiotem wątpliwości co do kwestii opodatkowania są Jej znani, bowiem wycieczka została wykupiona dla pracowników, którzy zgłosili chęć uczestnictwa a z karnetów mogą korzystać wszyscy pracownicy.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że wspomniane świadczenia są w całości finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, dlatego też dofinansowanie powinno być imiennie skierowane do osób uprawnionych do korzystania z pomocy tego funduszu - w myśl postanowień wyżej cytowanego art. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku informacje oraz powołane uregulowania prawne stwierdzić należy, że świadczenie rzeczowe w postaci karnetów wstępu na basen oraz zakupu wycieczki przekazane przez Wnioskodawcę swoim pracownikom stanowi ich przychód, który nie podlega opodatkowaniu, gdyż korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej 380 zł w roku podatkowym. Zainteresowany winien zsumować wartość świadczeń przypadających na danego pracownika i dopiero po przekroczeniu limitu określonego w tym przepisie obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od tych świadczeń.

Tym samym stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek dotyczący stanu faktycznego w dniu 28 maja 2012 r. został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-187/12-4/TW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.