ILPB1/415-183/09-2/AK - Zapewnienie dojazdu do i z miejsca pracy jako koszt uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 28 stycznia 2009 r. (data wpływu 9 lutego 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 9 lutego 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w branży drzewnej jako zakład stolarski produkujący trumny i meble. Z uwagi na niedobór pracowników na rynku lokalnym Wnioskodawczyni jest zmuszona zatrudniać pracowników zamieszkujących w innych oddalonych miejscowościach od miejsca prowadzenia działalności. Dla znalezienia pracowników z odległych miejscowości Wnioskodawczyni zapewnia zatrudnionym nieodpłatnie dojazdy do miejsca pracy i powroty z pracy w formie biletów miesięcznych na przejazdy komunikacji kolejowej i samochodowej (jest to ustalone w regulaminie wynagradzania).

W danym miesiącu Wnioskodawczyni kupowała imienne bilety miesięczne dla pracowników, otrzymała od przewoźników faktury VAT wystawione na firmę Wnioskodawczyni. Podatek naliczony wynikający z faktur VAT Wnioskodawczyni traktuje jako podatek naliczony do odliczenia w całości, ponieważ zakupione przejazdy służą czynnościom opodatkowanym. Ponoszone wydatki na bilety dla pracowników są kosztem uzyskania przychodów ponieważ zapewniają konieczny poziom zatrudnienia dla prowadzenia działalności.

Wnioskodawczyni ustaliła od wartości wszystkich biletów należny podatek VAT traktując wydanie biletów pracownikom jako opodatkowane, na podstawie faktury wewnętrznej rozliczyła w deklaracji VAT-7 jako VAT należny.

Wartość przekazanych biletów jest traktowana jako świadczenie rzeczowe pracodawcy dla pracownika i jako przychód jest doliczona w cenie miesięcznego biletu brutto do dochodu pracownika za dany miesiąc. Sporządzając listę płac Wnioskodawczyni ustaliła zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i potrąciła ją z wynagrodzenia pracowników.

Od 14 grudnia 2008 r. XXX zmieniło rozkłady jazdy i pracownicy nie mają możliwości dojazdu do pracy i z pracy dostępnymi środkami komunikacji XXX lub yyy, więc od 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę z przewoźnikiem yyy na dowożenie pracowników z miejscowości ich zamieszkania do siedziby prowadzenia działalności oraz ich odwożenia. Za wykonane dowozy ustalono ryczałtową płatność jako iloczyn ilości dni w których odbywa się dowóz i odwóz oraz ustalonej stawki za jeden dzień przewozów.

Za dowozy za dany miesiąc przewoźnik wystawi fakturę miesięczną.

Faktura będzie kosztem firmy, ponieważ zapewnia utrzymanie określonego poziomu zatrudnienia dla działalności firmy.

Wnioskodawczyni dokonuje czynności opodatkowanych więc dowozy pracowników służą w całości czynnościom opodatkowanym. Wnioskodawczyni podaje, że będzie Jej przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur wystawionych przez przewoźnika.

Nieodpłatne świadczenie w formie dowozów dla pracowników jest związane z prowadzoną działalnością, nie będzie uznawane jako odpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni nie ustala należnego podatku VAT.

Dla ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia dla pracowników w postaci zapewnienia dowozu do pracy i z pracy od dnia 1 stycznia 2009 r. Wnioskodawczyni ma zamiar przyjąć ceny brutto biletów miesięcznych jakie pracownicy musieliby zakupić, żeby dojechać do pracy. Z uwagi na brak możliwości dojazdu komunikacją yyy (nie ma połączeń) Wnioskodawczyni zastosuje ceny biletów miesięcznych XXX.

Rozliczenie zakupionej usługi i przypisanie indywidualnie, dla konkretnych pracowników korzystających z przewozów wg kosztu zakupu jest utrudnione ze względu na ryczałtowe rozliczenie z przewoźnikiem za usługi dowozu i odwozu.

Rozliczenie jest niezależne od ilości przewożonych pracowników, od miejscowości zamieszkania dojeżdżających pracowników (z transportu korzysta pracownik zakładu, który wyrazi na to wolę).

Wnioskodawczyni prowadzi działalność jako zakład pracy chronionej, ponieważ z dowożenia korzystają pracownicy niepełnosprawni i pełnosprawni. Wnioskodawczyni sfinansuje zakup usług od przewoźnika środkami własnymi dla pracowników pełnosprawnych i środkami pochodzącymi z tworzonego Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych dla pracowników niepełnosprawnych.

Dla pracowników niepełnosprawnych nieodpłatne świadczenie dowożenia będzie zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych jako świadczenie na rehabilitację zawodową otrzymaną z Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Wszystkim pozostałym pracownikom korzystającym z dowożenia Wnioskodawczyni ustali wartość nieodpłatnych świadczeń w wartości biletów komunikacji XXX i ustali zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych przy wypłacie wynagrodzeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Czy poniesione koszty związane z zapewnieniem dojazdu do i z miejsca pracy mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ponoszone wydatki na zakup biletów komunikacji XXX, yyy, usług innego przewoźnika na dojazdy pracowników do i z pracy pozwalają utrzymać funkcjonowanie źródła przychodów, więc są kosztem uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawczyni, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość zaliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W ramach tych wydatków mieszczą się tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci dowożenia pracowników z miejscowości ich zamieszkania do siedziby prowadzenia działalności oraz ich odwożenia. Koszty te związane są bowiem z prowadzoną przez podatnika działalnością, wiążą się z całokształtem funkcjonowania firmy i jako pozostające w pośrednim związku z uzyskanymi przez podatnika przychodami, można je uznać za koszty podatkowe.

Zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na dowożenie pracowników z miejscowości ich zamieszkania do siedziby prowadzenia działalności oraz ich odwożenia mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pracownicze na warunkach art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W kwestii zagadnienia dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń wydano w dniu 30 kwietnia 2009 r. odrębną interpretację indywidualną nr ILPB1/415-183/09-3/AK.

Jednocześnie informuje się, iż w kwestii zagadnienia dotyczącego podatku od towarów i usług wydano w dniu 22 kwietnia 2009 r. odrębne interpretacje indywidualne nr ILPP2/443- 146/09-2/SJ oraz ILPP2/443-146/09-3/SJ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.