ILPB1/415-175/08-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2008 r. (data wpływu 11 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca wraz z małżonką nabył w dniu 20 stycznia 2004 r. jako osoba prywatna, w drodze przetargu, posiłkując się kredytem bankowym, nieruchomość zabudowaną. Zgodnie z aktem notarialnym na nieruchomość tą składają się grunt oraz budynek, zakupione za kwotę 816.500 zł, z czego cena gruntu wyniosła 302.105 zł, cena budynku 514.395 zł.

W latach 2004-2007, a także obecnie, Wnioskodawca dokonuje remontu budynku sposobem gospodarczym, z jego przeznaczeniem na cele usługowo-mieszkalne, z większym naciskiem na funkcję usługową. Tylko na część zużytych materiałów i usług obcych Wnioskodawca posiada faktury i paragony.

Z dniem 15 stycznia 2008 r., Wnioskodawca - jako osoba fizyczna, rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Po zakończeniu remontu budynek ma zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej.

W 2007 r., Wnioskodawca zlecił biegłemu rzeczoznawcy dokonanie wyceny budynku według obowiązujących cen, wartość budynku wyceniono wówczas na 6.000.000 zł. Przez cały okres, od dnia nabycia budynku z tytułu uzyskanego kredytu bankowego spłacane są odsetki, które zwiększają wartość początkową budynku do momentu wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych.

Przyjęcie nieruchomości na stan środków trwałych spowoduje, że:

* od wartości gruntu Wnioskodawca nie będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych w koszty działalności,

* od wartości początkowej budynku Wnioskodawca będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych przez okres 10 lat,

* odsetki od kredytu na zakup tej nieruchomości Wnioskodawca będzie spłacał jeszcze przez wiele lat, również w okresie od dnia wprowadzenia budynku do ewidencji i odpisywania jego wartości w koszty poprzez odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W jakiej wysokości ustalić wartość początkową budynku:

* czy na podstawie wyceny, z uwzględnieniem wyceny biegłego rzeczoznawcy, która odpowiada aktualnej wartości tej nieruchomości z uwzględnieniem udokumentowanych i nieudokumentowanych nakładów na remont, za cały okres inwestycyjny,

* czy według ceny nabycia, tj. z dnia sporządzenia aktu notarialnego z uwzględnieniem tylko udokumentowanych nakładów remontowych i odsetek od kredytu bankowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjęcie wartości początkowej przedmiotowego budynku z dnia nabycia, tj. 514.000 zł, czyli odpowiadającej na dzień dzisiejszy średniej cenie mieszkania jest głęboko niesprawiedliwe i nieadekwatne do faktycznej wartości budynku w dniu wprowadzenia go do ewidencji w działalności gospodarczej.

Kwota według wyceny, przed dniem wprowadzenia budynku po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych, w pełni odzwierciedlałaby - zdaniem Wnioskodawcy, faktyczną aktualną wartość budynku z uwzględnieniem dokonanych nakładów remontowych. Wnioskodawca podaje, iż taką informację uzyskał również w urzędzie skarbowym, dlatego też w pełni uzasadnione jest w opisanej sytuacji zastosowanie przepisu art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Podatkową definicję środków trwałych zawiera art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Zgodnie z treścią tego artykułu, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy podatkowej. Prawidłowe ustalenie wartości początkowej jest więc bardzo istotne, ponieważ jej wysokość kształtować będzie wartość odpisów amortyzacyjnych. Stosownie do przepisów art. 22g ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy za wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Przepisy art. 22g ust. 4 wyżej wymienionej ustawy stanowią, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jednocześnie uwzględniając treść tych przepisów, należy wyjaśnić, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. W cytowanym zaś art. 22g ust. 8 mowa jest o cenach rynkowych środka trwałego tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Ustalenie wartości początkowej środków trwałych w sposób wskazany w art. 22g ust. 9 ustawy jest uzasadnione przede wszystkim w sytuacji, gdy podatnik nie posiada dowodów potwierdzających zakupu materiałów i usług do ich wytworzenia i nie jest ich w stanie uzyskać; gdy nie może z różnych przyczyn ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego w sposób podany w art. 22g ust. 4 ustawy.

Z przedstawionych informacji wynika, iż po zakupie w 2004 r. nieruchomości zabudowanej, Wnioskodawca dokonał remontu budynku, który zdecydowano przeznaczyć na cele usługowo-mieszkalne. Działania te nie były związane z działalnością gospodarczą, którą Wnioskodawca rozpoczął z dniem 15 stycznia 2008 r., zaś środki na ich realizację pochodziły z prywatnego kredytu. Fakt, iż nieruchomość została zakupiona w 2004 r., a remonty dokonywane były na przełomie lat 2004-2007, miał wpływ na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków związanych z budową.

Wnioskodawca podjął decyzję o wprowadzeniu przebudowanego budynku do ewidencji środków trwałych i jego amortyzacji po zakończeniu remontu. Z uwagi na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków na jego przebudowę, ustalona wartość początkowa tego środka trwałego wg zasad określonych w art. 22g ust. 4 ustawy, nie odzwierciedlałaby jego rzeczywistej wartości. A zatem, w przedmiotowej sprawie, przy ustaleniu wartości początkowej tego środka trwałego będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo ustalenia jego wartości początkowej zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy, tj. wg wartości ustalonej przez biegłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. kosztów uzyskania przychodów) wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 3 czerwca 2008 r. nr ILPB1/415-175/08-3/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.