ILPB1/415-153/11-3/AMN - Nieodpłatne świadczenie w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2011 r. (data wpływu 10 lutego 2011 r.), uzupełniony w dniu 15 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 10 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) jest w posiadaniu 13 samochodów. Spółka zatrudnia łącznie ok. 60 osób. Wszystkie te osoby mają zawarte ze Spółką umowy o pracę. Z osób, które będą korzystać z samochodów służbowych większość pracowników jako miejsce pracy ma wskazaną siedzibę Spółki. Jedynie w przypadku jednego z wyżej wymienionych pracowników miejscem pracy jest R. Z samochodów służbowych będą korzystać przede wszystkim pracownicy mobilni - czyli tacy, których charakter pracy związany jest z częstymi pobytami poza siedzibą Spółki.

Sposób i zakres wykorzystywania samochodów służbowych będzie w Spółce uregulowany poprzez zapisy odpowiedniego regulaminu korzystania z samochodów służbowych oraz umów dotyczących zasad użytkowania powierzonych samochodów służbowych. Zatem Spółka ureguluje powyższą kwestię poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która miałaby obowiązywać w Spółce i dotyczyłaby zasad korzystania z samochodów służbowych. Ze stworzonych regulaminów oraz umów będzie wynikać, że Spółka zobowiąże swoich pracowników do przechowywania (garażowania) samochodów służbowych poza siedzibą Spółki u poszczególnych pracowników Spółki. Tym samym to zobowiązanie pracowników do garażowania i dbania o powierzone samochody służbowe wynikać będzie z obowiązującego w spółce regulaminu korzystania z samochodów służbowych oraz zawieranych z poszczególnymi pracownikami umów dotyczących użytkowania powierzonych samochodów służbowych. Pracownicy będą więc zobowiązani do działania zgodnie z obowiązującym regulaminem oraz umową. Spółka planuje, że pracownicy poprzez odpowiednie zapisy w regulaminie oraz umowie dotyczącej użytkowania samochodów służbowych zobowiąże poszczególnych pracowników do:

* bezpiecznego parkowania i garażowania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników;

* utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym;

* dbania o czystość i estetyczny wygląd samochodu;

* wykonywania obowiązków wynikających z instrukcji fabrycznej producenta;

* w przypadku zauważenia awarii, czy usterek możliwie szybkiego zgłoszenia ich osobie odpowiedzialnej za wykonywanie napraw pogwarancyjnych oraz przeglądów technicznych;

* dokonywania codziennej obsługi samochodu polegającej na:

* kontroli pojazdu i wykonywaniu prostych zabiegów technicznych, tj. sprawdzeniu ciśnienia w ogumieniu, poziomu paliwa, płynów i olejów oraz świateł itp.

* czyszczeniu wnętrza i nadwozia samochodu;

* powiadomienia organów Policji w przypadku:

* kolizji,

* wypadku drogowego,

* innego zdarzenia powodującego uszkodzenia samochodu,

* kradzieży samochodu, bądź elementów jego wyposażenia.

Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania bądź w jego pobliżu wynika z faktu, że pracownicy bardzo często bezpośrednio z domu dojeżdżają do miejsc spotkań z kontrahentami oraz do innych miejsc gdzie mają być wykonywane obowiązki służbowe. Dodać także należy, że pracodawca nie jest w stanie zapewnić odpowiednich miejsc parkingowych dla wszystkich samochodów służbowych (z uwagi na brak takich miejsc w siedzibie Spółki). Wskazać także należy na pożar, który miał miejsce w poprzednim roku na terenie Spółki, kiedy to spłonęło kilka samochodów.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka rozważa podjęcie decyzji o powierzeniu samochodów służbowych pracownikom wraz z obowiązkiem ich garażowania w miejscu zamieszkania poszczególnych pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy planowane przez Spółkę działania polegające na zobowiązaniu pracowników do jazd z miejsca zamieszkania (miejsca garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca garażowania) przy założeniu, że z obowiązujących u pracodawcy przepisów prawa pracy (regulaminu korzystania z samochodów służbowych oraz z poszczególnych umów zawieranych z pracownikami) wynikać będzie zobowiązanie pracowników o dbanie o powierzone mienie (między innymi obowiązek garażowania), będą generować przychód dla pracowników podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, o przychodach ze stosunku pracy stanowi art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (DZ. U. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. - dalej jako ustawa o PIT). W przedmiotowym artykule wskazane jest, iż obok innych przychodów - także wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat świadczeń, świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych uważana jest za przychód ze stosunku pracy.

Dlatego też w sytuacji wykorzystywania samochodów służbowych przez pracowników Spółki do celów prywatnych należy powiększyć ich przychody o wartość wynikającą z używania samochodu służbowego dla celów prywatnych. Przy czym wartość ta powinna zostać ustalona kwotowo w odniesieniu do wartości rynkowej. W szczególności możliwość wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych dotyczy dojazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci otrzymanego do używania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT ustala się w następujący sposób:

* jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

* jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione - według cen zakupu,

* w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W związku z powyższym, w sytuacji gdy pracownik otrzyma od pracodawcy samochód do osobistego użytku, trzeba mieć na względzie, że jest to nieodpłatne świadczenie, którego wartość stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zatem pracodawca, jako płatnik ma obowiązek ustalić wartość tego świadczenia odnosząc wartość tego nieodpłatnego świadczenia do wartości rynkowej, oraz doliczyć do przychodów danego pracownika a także ustalić, pobrać i odprowadzić na rachunek urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy.

W przypadku planowanych działań przez Spółkę powyższe zasady nie będą mieć jednak zastosowania. W związku z zamiarem wprowadzenia rozwiązań w zakresie rozliczania wykorzystywania samochodów służbowych przez pracowników, zdaniem Spółki, zamiast obciążenia kwotowego wyliczonego według wartości rynkowej taką odpłatnością ze strony pracownika będzie świadczenie w postaci pracy związanej z otrzymanym do dyspozycji samochodem (przykładowo w postaci obowiązku garażowania samochodu dbania o estetykę itp). Przekazanie pracownikowi samochodu służbowego do dyspozycji z jednoczesnymi obowiązkami, o których mowa powyżej będzie obowiązkiem danego pracownika a nie jego uprawnieniem, wynikającym z stosownego regulaminu oraz umowy o powierzenie (garażowanie) samochodu służbowego, jaką Spółka ma zamiar zawrzeć z pracownikami.

Istotnym elementem w tym zakresie jest określenie iż do obowiązków pracowników Spółki, w związku z przyporządkowaniem im samochodów służbowych, należeć będzie ich właściwe i bezpieczne parkowanie oraz garażowanie. Spółka zamierza ustalić, iż miejscem garażowania samochodów będzie każdorazowo miejsce zamieszkania pracownika. W takiej sytuacji przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika, a miejscem wykonywania pracy będą stanowić realizację zadań służbowych pracownika niestanowiące po jego stronie przychodu do opodatkowania.

Powyższe znajduje uzasadnienie w analizowanym przypadku, ponieważ Spółka nie posiada odpowiedniego zaplecza co do miejsc postojowych a także pracownicy Spółki przemieszczają się każdego dnia z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy (siedziby Spółki oraz inne miejsca w zależności od polecenia służbowego pracodawcy). Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowić przychodu pracownika ze stosunku służbowego gdyż samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągnięcia przychodu. Wnioskodawca wskazał, iż takie rozwiązanie miałoby również swe uzasadnienie z uwagi na pożar, który miał miejsce w listopadzie 2010 r. na terenie Spółki, w którym ucierpiało kilka samochodów współpracującej ze Spółką firmy. Wskazuje to bowiem na pewne zagrożenie związane z garażowaniem i przechowywaniem samochodów służbowych w siedzibie Spółki. Dlatego też stanowi to dodatkowy argument za zapewnieniem przechowywania i garażowania samochodów poza siedzibą Spółki (np. w miejscu zamieszkania pracownika, któremu został przydzielony samochód).

Ponadto parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Spółkę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) gwarantującym w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo jest także wyrazem dbałości o powierzone mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wnioskodawca wskazał, iż potwierdzeniem wskazanego stanowiska są między innymi interpretacje organów podatkowych:

Zdarza się też, że firma w umowie obliguje zatrudnionego do parkowania samochodu we własnym garażu lub na parkingu w pobliżu jego miejsca zamieszkania.

Wnioskodawca podał, że IS w Warszawie zgodziła się w interpretacji (IPPB2/415-168/10-2/AS) z 19 maja 2010 r., że w takiej sytuacji dojazd do pracy nie jest przychodem.

I tak przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji o nr IBPBII/1/415-89/09/HK z dnia 4 lutego 2009 r. stwierdził iż: (...) przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego o ile samochód jest wykorzystywany w celach służbowych. Przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażające się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód.

Tak samo Uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 19 maja 2010 r. (IPPB2/415-168/10-2/AS).

Podobnie również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji o nr IPPB2/415-361/09-4/MK z dnia 20 sierpnia 2009 r. w której podkreślił, iż: (...) przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy.

Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.

Podsumowując, wartość przejazdów wykonywanych przez pracowników Spółki samochodem służbowym trasą pomiędzy miejscem zamieszkania (miejscem garażowania) a miejscem wykonywania pracy nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia. Jedyną wartością podlegającą doliczeniu do wartości przychodu byłyby pozostałe przejazdy w przypadku gdyby pracownicy wykorzystywali samochody służbowe do celów typowo prywatnych (wyjazd na urlop, zakupy, inne cele prywatne).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. organ wskazuje, iż tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z 2010 r., Nr 51, poz. 307.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.