ILPB1/415-15/11-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2010 r. (data wpływu 3 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 3 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi firmę, której podstawowym przedmiotem działalności jest handel hurtowy części samochodowych. w ramach prowadzonej działalności Zainteresowana współpracuje z firmami mającymi siedzibę w Chinach. Wnioskodawczyni w maju 2010 r. od firmy mającej siedzibę w Chinach zakupiła urządzenia DVD/odtwarzacz do montowania na zagłówkach samochodów. Odtwarzacze posiadały wszystkie licencje od firmy XX w trakcie odprawy celnej okazało się, iż odtwarzacze DVD powinny posiadać jeszcze dodatkową licencję, bez której nie mogą zostać dopuszczone do obrotu. Towar został zatrzymany do dalszych wyjaśnień. Zainteresowana otrzymała pisemną informację o zakazie rozporządzania tym towarem. Towar został złożony w składzie firmy XXX i bez pisemnej zgody firmy YYYYY nie mógł znajdować się poza składem. w dniu 6 lipca 2010 r. pod kontrolą celną na wniosek właściciela praw w ramach przepisów o zniszczeniach zbiorowych towar został w całości zniszczony. Wszystkie koszty związane z zakupem towaru (towar został w całości zapłacony) opłatami celnymi, spedycyjnymi i transportem zostały uiszczone.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty związane z zakupem towaru handlowego, który nie został dopuszczony do sprzedaży oraz koszty związane z jego odprawą celną, spedycyjną i transportem można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, lub zakwalifikować je jako poniesioną stratę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zdaniem Wnioskodawczyni, poniesione koszty związane z zakupem i transportem oraz odprawą celną i spedycyjną przedmiotowego towaru można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ w momencie ich ponoszenia istniał związek przyczynowo-skutkowy. Poniesione koszty miały charakter celowy, tj. mogły spowodować osiągnięcie przychodu z tego źródła. Powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 1992 r., sygn. akt SA/Po 1393/92, ONSA 1993/4/101, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 1998 r., sygn. akt i SA/Ka 2293/96 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lutego 1999 r., sygn. akt i SA/Ka 1075-1076/97, w których opisano zasady kwalifikowania wydatków (niewymienionych w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) nakazują organom podatkowym indywidualnie oceniać dopuszczalność zaliczenia konkretnych kosztów do kosztów uzyskania przychodów. Poniesione koszty z tytułu zakupu towaru handlowego oraz jego transportu, odprawy celnej i spedycyjnej zostały faktycznie poniesione, tzn. iż doszło do obciążenia wydatkiem w sensie realnym, czyli zostały one faktycznie poniesione-zapłacone. w momencie poniesienia wydatku miał on związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż w momencie jego ponoszenia był on celowy. w związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, iż poniesione koszty związane z zakupem towaru handlowego, jego odprawą celną, spedycyjną oraz transportem może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie wyszczególniono strat w towarach handlowych. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawczyni, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. z oceny związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

U podmiotów prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu, kosztem uzyskania przychodów jest niewątpliwie właściwie udokumentowany zakup towarów handlowych.

W przypadku start w majątku obrotowym (np. w towarach handlowych) trudno mówić, że zmierzają one do osiągnięcia przychodów. Mogą one jednak co do zasady stanowić element kosztowy w prowadzonej działalności gospodarczej. Możliwość zaliczenia poniesionej straty do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowana jest od spełnienia następujących warunków:

* starta musi być związana z całokształtem prowadzonej działalności,

* jej powstanie musi być spowodowane działaniem niezawinionym przez podatnika,

* musi być właściwie udokumentowana,

* podatnik winien wykazać, iż podjął właściwe działania zabezpieczające przed powstaniem tejże straty.

Z prowadzeniem działalności gospodarczej związane jest pewne ryzyko gospodarcze związane z podejmowaniem mniej lub bardziej trafnych ekonomicznie decyzji gospodarczych. Jednakże działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość przy podejmowaniu powyższych decyzji i zachowanie należytej staranności zarówno w procesie decyzyjnym jak i wykonawczym.

Ze względu na różnorodność występujących sytuacji, zaliczenie konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane indywidualnie w aspekcie: całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, które przyczyniły się do powstania wydatku, końcowego rachunku ekonomicznego oraz podjętych działań zabezpieczających.

Podatnik nie może bezkrytycznie kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania, bądź też będących następstwem niezachowania przez niego należytej staranności. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, poprzez zaliczenie w koszty poniesionych wydatków. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im. Gdyby więc faktycznie poniesiono wydatki, związane ze szkodami które powstały w wyniku zdarzeń losowych, chociaż dochowano należytej staranności w celu zapobieżenia ich powstaniu i nie mają one związku z nadużyciami, niegospodarnością lub zaniedbaniem podatnika - wówczas takie wydatki mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, poniesienie wydatków na nabycie towarów handlowych (środków obrotowych) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w celu ich dalszej odsprzedaży, co do zasady ma na celu osiągnięcie przychodu. Jednak nie w każdym przypadku strata w środkach obrotowych może być kosztem uzyskania przychodów. Ze względu na różnorodność występujących sytuacji, zaliczenie strat do kosztów uzyskania przychodów powinno być każdorazowo oceniane indywidualnie w aspekcie całokształtu działalności prowadzonej przez jednostkę, konkretnej sytuacji, w której straty powstały, formy udokumentowania strat oraz podjętych działań zabezpieczających.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż jeżeli Wnioskodawczyni dopełniła należytej staranności zarówno przed podjęciem współpracy z chińskim kontrahentem, a także odpowiednio udokumentowała poniesioną stratę w środkach obrotowych (towarach handlowych), to koszty poniesione w związku z zakupem towaru handlowego, który nie został dopuszczony do sprzedaży oraz wydatki związane z uiszczeniem opłaty celnej, spedycyjnej i transportem, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem Wnioskodawca poniesione wydatki zaliczy do kosztów uzyskania przychodów, i nie może zakwalifikować ich jako straty z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zauważyć jednak należy, iż wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Zatem ocena czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni dochowała należytej staranności w celu zabezpieczenia się przed powstałą stratą w środkach obrotowych należy do Wnioskodawczyni. Ocena ta może zostać zweryfikowana jedynie w prowadzonym przez właściwe organy postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.