ILPB1/415-1461/10-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2010 r. (data wpływu 21 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków - jest prawidłowe

* sposobu rozliczenia poniesionych kosztów - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia xx września 2010 r., jako bezrobotna, Wnioskodawczyni zawarła umowę o przyznanie środków na podjęcie działalności gospodarczej ze środków Funduszu Pracy. Pomoc w wysokości 18.000,00 zł pochodziła z Europejskiego Funduszu Społecznego i jest pomocą publiczną de minimis.

Podstawą prawną umowy zawartej z Urzędem Pracy są:

* art. 46 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.),

* rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512 z późn. zm.),

* rozporządzenie Komisji WE Nr 199812005 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 67 i 88 Traktatu w odniesieniu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE l 379 z 28 grudnia 2006 r. str. 5).

Działalność Zainteresowana rozpoczęła z dniem x listopada 2010 r. Od tego dnia jest również zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. z podatku VAT rozlicza się kwartalnie.

Forma opodatkowania działalności - zasady ogólne PKPR. Działalność polega na prowadzeniu drogerii internetowej.

W tym roku podatkowym działalność przyniosła stratę z powodu dużych nakładów finansowych; potrzebnego czasu na wypromowanie strony w Internecie i przede wszystkim rozpoczęcie działalności pod koniec roku (wymóg Urzędu Pracy).

Pieniądze z dotacji zostały wydatkowane na:

* zakup towarów handlowych 3.720,70 zł,

* laptop 2.533,00 zł,

* drukarka laserowa 387,00 zł,

* drukarka etykiet 1.206,00 zł,

* drukarka fiskalna 2.300,00 zł,

* biurko + krzesło 685,00 zł,

* oprogramowanie XXX i yyy 1.030,00 zł,

* oprogramowanie sklepu internetowego 899,00 zł,

* serwer + domeny 597,20 zł,

* projekt sklepu internetowego, wizytówek, banera, szablonu allegro, logo 3.904,00 zł,

* materiały reklamowe 305,40 zł,

* opakowania do wysyłki towarów oraz biurowe 364,00 zł.

Część zakupów z dotacji została dokonana przed rozpoczęciem działalności. Wszystkie zakupy udokumentowane są fakturami VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki sfinansowane dotacją mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. Otrzymana dotacja jest zwolniona z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. z treści przepisów art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy wynika, że można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki sfinansowane ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy (nie ujęte w ewidencji środków trwałych) a poniesione na zakup wyposażenia i sprzętu niezbędnego do rozpoczęcia działalności.

Wnioskodawczyni uważa, że żadne przepisy ustawy o podatku dochodowym nie zawierają unormowania, które zabraniałoby zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty uzyskania przychodów, może zaliczyć do kosztów w nowym roku podatkowym, gdyż nie zostały one w 2010 r. wprowadzone i rozrachowane w PKPR (działanie takie wynikało, z sprzecznych informacji, co do możliwości zaliczenia dotacji do kosztów). Koszty te są ściśle związane z dochodami, które Zainteresowana osiągnęła w przyszłym roku podatkowym, ponieważ rok 2010 przyniósł stratę.

Zgodnie z zapisem art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników prowadzących PKPR koszty uzyskania przychodów związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody.

Podatnik ma do wyboru dwie metody księgowania kosztów i sam dokonuje wyboru sposobu rozliczania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów poniesionych wydatków. Może ewidencjonować wydatki w momencie ich poniesienia lub w okresie, w którym uzyskuje przychód związany z danym kosztem.

Takie stanowisko podyktowane jest przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o podatku od towarów i usług oraz interpretacjami i orzeczeniami wydanymi w podobnych sprawach, w tym interpretacją Izby Skarbowej w Poznaniu sygnatura:

ILPB1/415-937/08, ILPB1/415-937/09-2/AG, ILPB1/415-648/09-2/AA, ILPP1/443-659/09-3/KG.

Jak również interpretacje indywidualne innych Urzędów Skarbowych, sygnatura: IPPB1/415-270/10-2/KS; ITPB1/415-110/10/AK; IBPBI/1/415-69/10/BK; ITPB1/415-15/10/HD; ITPB1/415-795/09/TK; IBPBI/1/415-705/09/AB; ILPB1/415-756/08-3/IM; IPPB1/415-489/07-4/AŻ; IPPB1/415-202/07-2/AG; US40/VAT/96/2006/AP; US15/POIII/443/47/AG/06; 1425/021/443/4/06/IW; ITPB1/415-724/09/WM; IPPB1/415-502/09-2/IF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

* za prawidłowe w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków oraz

* za nieprawidłowe w zakresie sposobu rozliczenia poniesionych kosztów.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Wydatek taki nie może ponadto znajdować się w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy, wskazuje że co do zasady, nie ma przeszkód, aby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia (tj. składników majątku niebędących środkami trwałymi) sfinansowane ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Sfinansowanie wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.).

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, iż wydatki na zakup składników majątku - niezaliczonych do środków trwałych, a więc stanowiących wyposażenie oraz na zakup towarów handlowych i reklamę, poniesione ze środków z Urzędu Pracy - można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Prawidłowym jest również stanowisko Wnioskodawczyni stwierdzające, iż żadne przepisy ustawy o podatku dochodowym nie zawierają unormowania, które zabraniałoby zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej w związku z tą planowaną działalnością gospodarczą.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu rozliczenia poniesionych kosztów tut. organ stwierdza co następuje.

Artykuł 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa ogólną zasadę potrącalności kosztów w czasie. w myśl tej regulacji koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Stosownie do treści art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Natomiast art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Podatnicy mogą więc prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów stosując do potrącalności kosztów jedną z dwóch metod:

* metodę - określoną w art. 22 ust. 5-5c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w sposób przewidziany dla podatników prowadzących księgi podatkowe,

* potrącając koszty w roku ich poniesienia zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy.

Jednocześnie w myśl art. 22 ust. 6b ww. ustawy, ustawodawca sprecyzował, co należy rozumieć przez moment poniesienia kosztu w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów. Zgodnie z tym przepisem za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy, stwierdzić należy, iż u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, bez względu na metodę jej prowadzenia, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Reasumując, poniesionych kosztów na zakup towarów handlowych, wyposażenia oraz reklamy nie można odliczyć w przyszłym roku podatkowym - tj. w przedmiotowej sprawie - 2011. Nieprawidłowym jest stanowisko Wnioskodawczyni, iż koszty uzyskania przychodów, może zaliczyć do kosztów w nowym roku podatkowym, gdyż nie zostały one w 2010 r. wprowadzone i rozrachowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Należy bowiem stwierdzić, iż wydatki poniesione na nabycie wyposażenia oraz na reklamę mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z działalności i zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w dacie rozpoczęcia prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast w przypadku towarów handlowych nabytych przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, należało ująć je w remanencie początkowym, natomiast towary handlowe nabyte po rozpoczęciu działalności gospodarczej należy - co do zasady - wpisać do podatkowej księgi przychodów niezwłocznie po otrzymaniu, najpóźniej przed przekazaniem do magazynu, przerobu lub sprzedaży.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. organ informuje, że w zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług wniosek rozstrzygnięto interpretacją indywidualną z dnia 10 marca 2011 r. nr ILPP1/443-1333/10-4/MS.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.