ILPB1/415-1456/10-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2010 r. (data wpływu 20 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 18 grudnia 2009 r. przedsiębiorstwo XX złożyło swojemu pracownikowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę zawartej na czas określony (10 lat) za dwutygodniowym wypowiedzeniem, który to okres upłynął z dniem 2 stycznia 2010 r.

Pracownik zwrócił się do sądu o uznanie powyższego wypowiedzenia za bezskuteczne i przywrócenie do pracy na dotychczasowym stanowisku. Swój wniosek pracownik argumentował tym, iż umowa o pracę zawarta na czas określony na okres 10 lat miała na celu obejście przepisów prawa pracy o umowach o pracę na czas nieokreślony.

Pracownik podnosił także, że przedmiotowa długoletnia umowa o pracę stawiała pracodawcę w uprzywilejowanej pozycji pozwalając mu rozwiązać ją w każdej chwili za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia bez konieczności wskazywania przyczyny wypowiedzenia.

Sąd po rozpoznaniu sprawy w dniu XX.XX 2010 r. przyznał rację pracownikowi i uznał, iż sporna umowa o pracę w zakresie dotyczącym ustalenia czasu trwania oraz okresu wypowiedzenia jest nieważna albowiem jest sprzeczna z istotą terminowych umów o pracę, a ponadto zmierza do obejścia przepisów prawa pracy dotyczących ochrony trwałości stosunku pracy przy umowach bezterminowych. Równocześnie Sąd uznał, że łącząca strony umowa o pracę była faktycznie umową o pracę na czas nieokreślony i można ją było rozwiązać, w przypadku tego pracownika, jedynie za 1-miesiącznym wypowiedzeniem, podając jednocześnie przyczynę wypowiedzenia - czego zakład pracy nie uczynił. Sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzekł o bezskuteczności wypowiedzenia, jednak mając na uwadze to, iż pracownik i pracodawca pozostawali w konflikcie uznał, że niecelowym jest przywrócenie pracownika do pracy u byłego pracodawcy. Oddalając powództwo o przywrócenie pracownika do pracy jako niecelowe Sąd z urzędu uwzględnił roszczenie o odszkodowanie za naruszenie przez pracodawcę przepisów o wypowiadaniu umów o pracę zawartych na czas nieokreślony w wysokości 1-miesięcznego wynagrodzenia za pracę. w uzasadnieniu Sąd uznał, iż w prawdzie wysokość odszkodowania należy co do zasady od uznania Sądu jednakże z art. 47k. p. można wnioskować, że zasadą jest zasądzanie odszkodowania równego okresowi wypowiedzenia albowiem odszkodowanie nie może być od tej wartości niższe. Pracownikowi przysługiwał 1-miesięczny okres wypowiedzenia, a tym samym odszkodowanie z tytułu naruszenia przez pracodawcę przepisów o wypowiadaniu umów o pracę na czas nieokreślony wynosi 3.905 zł tj. 1-miesięczne wynagrodzenie brutto.

Pracodawca zastosował się do wyroku sądu z dnia XX.XX 2010 r. i w dniu XX.XX 2010 r. wypłacił pracownikowi powyższe odszkodowanie w zasądzonej wysokości umniejszonej jednak o potrąconą zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od wyżej opisanego odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę należy potrącić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych czy też nie.

Zdaniem Wnioskodawcy, od powyższego odszkodowania należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż Sąd przyjął odszkodowanie w oparciu o przysługujące pracownikowi wynagrodzenie brutto w okresie wypowiedzenia. Zatem kwota ta stanowi w istocie nie odszkodowanie a świadczenie ze stosunku pracy, które zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych pod lit. a) i b) tegoż przepisu.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Przepis art. 45 § 1 ww. Kodeksu pracy, stanowi, iż w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

W świetle art. 45 § 2 cytowanego Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Stosownie do treści art. 47¹ Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie z art. 56 § 1 powołanej ustawy - Kodeks pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. o przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Przepisy art. 45 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio (art. 56 § 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 58 ww. ustawy odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

W razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej w art. 58 (art. 59 Kodeksu pracy).

Jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia (art. 60 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podstawą przyznanego byłemu pracownikowi odszkodowania jest wyrok sądowy. Sąd uznał, że sporna umowa o pracę w zakresie dotyczącym ustalenia czasu trwania oraz okresu wypowiedzenia jest nieważna albowiem jest sprzeczna z istotą terminowych umów o pracę, a ponadto zmierza do obejścia przepisów prawa pracy dotyczących ochrony trwałości stosunku pracy przy umowach bezterminowych. Równocześnie Sąd uznał, że łącząca strony umowa o pracę była faktycznie umową o pracę na czas nieokreślony i można ją było rozwiązać, w przypadku tego pracownika, jedynie za 1-miesiącznym wypowiedzeniem, podając jednocześnie przyczynę wypowiedzenia - czego zakład pracy nie uczynił. Sąd zasądził odszkodowanie za naruszenie przez pracodawcę przepisów o wypowiadaniu umów o pracę zawartych na czas nieokreślony w wysokości 1-miesięcznego wynagrodzenia za pracę - równego okresowi wypowiedzenia albowiem odszkodowanie nie może być od tej wartości niższe.

Pracownikowi przysługiwał 1-miesięczny okres wypowiedzenia, a tym samym odszkodowanie z tytułu naruszenia przez pracodawcę przepisów o wypowiadaniu umów o pracę na czas nieokreślony wynosi 3.905 zł tj. 1-miesięczne wynagrodzenie brutto.

Zatem, zaistniały stan faktyczny, wypełnia dyspozycję powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wysokość otrzymanego odszkodowania wynika wprost z przepisów ustawy (Kodeksu pracy) i nie należy do odszkodowań wymienionych w tym art. pod lit. a)-g). Podstawą przyznania pracownikowi odszkodowania nie było skrócenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę, lecz naruszające przepisy prawa pracy rozwiązanie umowy o pracę zawartych na czas nieokreślony.

W związku z powyższym należy uznać, iż otrzymane przez byłego pracownika odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych i w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, od wyżej opisanego odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę nie należy potrącić zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.