ILPB1/415-1432/10-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2010 r. (data wpływu 15 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 3 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości uznania wierzytelności za nieściągalną - jest prawidłowe.

W dniu 15 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawidłowości uznania wierzytelności za nieściągalną.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 stycznia 2011 r. znak ILPB1/415-1432/10-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 25 stycznia 2011 r., a w dniu 3 lutego 2011 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 31 stycznia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma Wnioskodawczyni zajmuje się sprzedażą opon, części zamiennych do samochodów oraz świadczy usługi montażu i wymiany tych części, a także usługi naprawy samochodów. Pewna firma (kontrahent Wnioskodawczyni) zakupiła opony i nie uregulowała całej należnej kwoty 9.114,18 zł brutto (10 szt. opon). Wielokrotnie wysyłane były wezwania do zapłaty, które wracały z adnotacją "nie podjęto w terminie". Wnioskodawczyni próbowała także telefonicznie kontaktować się z właścicielem firmy. Ww. działania były bezskuteczne. Nawet osobiście pofatygowała się do siedziby firmy, lecz pod wskazanym adresem taka firma nie istnieje. Następne wezwania do zapłaty wracały z adnotacją "adresat nieznany".

W uzyskanym odpisie KRS tej firmy są wpisane trzy postępowania egzekucyjne w Dziale nr 4, Rubryka nr 4 - "Umorzenie prowadzonej przeciwko podmiotowi egzekucji z uwagi na fakt, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych".

Według Wnioskodawczyni przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne będą przedstawiać w następujący sposób:

* koszty procesowe 456,00 zł,

* koszt pełnomocnictwa 17,00 zł,

* koszty zastępstwa procesowego wyniosą 1.200,00 zł,

* koszty uzyskania informacji o majątku dłużnika 353,42 zł.

* koszty korespondencji i przelewów bankowych 50,00 zł,

* koszty przewozu drobnych ruchomości 150,00 zł,

* koszty ogłoszeń w pismach 600,00 zł,

* koszt opłaty egzekucyjnej 1.367,13 zł,

* koszty za egzekucję odebrania rzeczy (opon) 1.601,54 zł

SUMA 5.795,09 zł

Z uwagi na to, że w odpisie KRS firmy jest adnotacja, że z dotychczas przeprowadzonych egzekucji nie udało się uzyskać sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych Wnioskodawczyni uważa, że egzekucja komornicza będzie nieopłacalna. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że wstępnie wyliczone przez nią koszty egzekucyjne będą wyższe od egzekwowanej kwoty. Wystarczy, że komornik na wniosek Zainteresowanej cztery razy rozpocznie egzekucję odebrania rzeczy (np. cztery razy po dwie opony) a sumaryczny koszt procesowy i egzekucyjny przekroczy egzekwowaną kwotę (5.795,09 zł + 3X1.601,54=10.599,71 zł).

Na podstawie protokołu Wnioskodawczyni uznała, że ww. wierzytelność jest nieściągalna ponieważ koszty procesowe i egzekucyjne są wyższe niż egzekwowana kwota.

Egzekucje komornicze byłyby bezskuteczne. Firma nie posiada majątku oraz ma liczne zadłużenia.

W uzupełnieniu wniosku podano, iż kwota wierzytelności jaką kontrahent był zobowiązany uiścić została zarachowana uprzednio do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowo wierzytelności zostały uznane za nieściągalne.

Zdaniem Wnioskodawczyni, prawidłowo wierzytelność została uznana za nieściągalna, ponieważ przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne wyniosą 10.599,71 zł przewyższą egzekwowaną kwotę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z treści art. 23 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż za wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Wymieniony katalog jest katalogiem zamkniętym i w sposób jednoznaczny określa rodzaj dokumentów, które są niezbędne do tego, aby wierzytelność nieściągalna mogła zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony wyżej nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Aby więc wierzytelności uznać za nieściągalne, niezbędne jest wcześniejsze zarachowanie tych wierzytelności do przychodów należnych, zgodnie z art. 14 ustawy, a także udokumentowanie ich nieściągalności w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym wierzytelności te nie mogą być przedawnione. Tym samym istotne jest łączne spełnienie tych przesłanek.

Pamiętać należy również, iż podatnik ma prawo zaliczyć nieściągalne wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne, udokumentowane protokołem sporządzonym przez niego, związane z dochodzeniem wierzytelności, byłyby równe albo wyższe od kwoty wierzytelności. W protokole tym powinny więc być wyliczone wszystkie przewidywane koszty takie jak: koszty sądowe, koszty zastępstwa procesowego, zwrot świadkom utraconego zarobku za czas stawiennictwa w sądzie, koszty zaliczki na ewentualne ekspertyzy biegłych, koszty egzekucji komorniczej, czy sporządzenie aktualnych dokumentów podatnika.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni sporządziła protokół o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uznała, że ww. wierzytelność jest nieściągalna ponieważ koszty procesowe i egzekucyjne są wyższe niż egzekwowana kwota, a egzekucje komornicze byłyby bezskuteczne. Firma nie posiada majątku oraz ma liczne zadłużenia. Podano, iż kwota wierzytelności jaką kontrahent był zobowiązany uiścić została zarachowana uprzednio do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując, słuszne jest stanowisko Wnioskodawczyni stwierdzające, iż przedmiotowa wierzytelność prawidłowo została uznana za nieściągalną.

Końcowo tut. organ informuje, iż wydając niniejszą interpretację indywidualną nie odniósł się do kwestii dotyczącej oceny, czy przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne przewyższą egzekwowaną kwotę. Ocena taka nie może być bowiem przedmiotem pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. W myśl bowiem art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wydaje interpretacje nie przeprowadzając postępowania dowodowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.