ILPB1/415-1412/13-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2013 r. (data wpływu 24 grudnia 2013 r.), uzupełnionym w dniu 4 marca 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest

* prawidłowe - w części dotyczącej możliwości ujęcia lokalu jako środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,

* nieprawidłowe - w pozostałej części.

W dniu 24 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 24 lutego 2014 r. nr ILPB1/415-1412/13-2/AP Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 24 lutego 2014 r. (skutecznie doręczono w dniu 28 lutego 2014 r.), natomiast w dniu 4 marca 2014 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 marca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą - sklep warzywniczy, a żona Wnioskodawcy też prowadzi działalność gospodarczą - sklep odzieżowy. Jako małżeństwo nie mają rozdzielności majątkowej.

W miesiącu listopadzie Zainteresowany wziął kredyt bankowy na działalność gospodarczą i w dniu 26 listopada 2013 r. wspólnie z żoną wykupili lokal, w którym żona prowadzi działalność gospodarczą.

W akcie notarialnym Wnioskodawca figuruje razem z żoną. Faktura zakupu lokalu jest wystawiona na Wnioskodawcę.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że:

* wykupiony lokal ma 186 m^2, żona użytkuje 131 m^2, a 55 m² dzierżawi najemca, dla którego Wnioskodawca wystawia fakturę, którą księguje w pozostałe przychody prowadzonej działalności gospodarczej,

* wskazany we wniosku lokal nie jest lokalem mieszkalnym,

* zaciągnięty kredyt w całości został przeznaczony na wykup lokalu,

* opłata tytułem podatku od nieruchomości wskazana w treści wniosku dotyczy tylko wykupionego lokalu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Dla kogo należy zaksięgować lokal jako środek trwały i naliczać amortyzację.

2. Czy Wnioskodawca może księgować w koszty swojej działalności odsetki od kredytu bankowego.

3. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wydatki na remont wykupionego lokalu.

4. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej opłaty tytułem podatku od nieruchomości.

Tut. Organ informuje, że treść ww. pytań wynika ze złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykupiony lokal powinien zaksięgować jako własny środek trwały i naliczać od niego amortyzację. Odsetki od kredytu zaksięgować w koszty swojej działalności, jak również faktury za remont wykupionego lokalu. Dla żony Wnioskodawca będzie wystawiał fakturę za czynsz, którą zaksięguje w pozostałe przychody.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że koszty poniesione na remont wykupionego lokalu powinien zaksięgować w koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, również podatek od nieruchomości za wykupiony lokal powinien stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej możliwości ujęcia lokalu jako środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawcę ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych,

* nieprawidłowe - w pozostałej części.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, podobnie jak żona Zainteresowanego. W listopadzie Wnioskodawca wziął kredyt bankowy na działalność gospodarczą i w dniu 26 listopada 2013 r. wspólnie z żoną wykupili lokal. Jak wskazano, wykupiony lokal w części użytkuje żona, a w pozostałej części dzierżawi najemca, dla którego Wnioskodawca wystawia fakturę, którą księguje w pozostałe przychody prowadzonej działalności gospodarczej. Zainteresowany wskazał, że jako małżeństwo nie mają rozdzielności majątkowej.

W związku z tym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy wskazany w treści wniosku lokal może zaliczyć do środków trwałych i naliczać amortyzację oraz czy może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej odsetki od kredytu bankowego, wydatki na remont wykupionego lokalu oraz opłaty tytułem podatku od nieruchomości.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie natomiast do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kluczową kwestią przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych jest prawidłowe ustalenie wartości początkowej środka trwałego, od której będą dokonywane odpisy amortyzacyjne. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie (art. 22g ust. 11 cyt. ustawy).

Jeżeli więc składnik majątku stanowi współwłasność małżonków, każdy z nich ma prawo wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej przez siebie odrębnie działalności gospodarczej i zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych działalności odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) - proporcjonalnie do zakresu wykorzystania tego składnika majątku w prowadzonych przez małżonków działalnościach gospodarczych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone regulacje prawne, tut. Organ zauważa, że wskazany we wniosku lokal, który Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, spełniający kryteria wskazane w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawcę w związku z tą działalnością.

W niniejszej sprawie istotne znaczenie ma to, że wykupiony lokal jest w części wykorzystywany przez żonę Wnioskodawcy na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, a pozostała część tego lokalu jest wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę, oraz że między małżonkami nie ma rozdzielności majątkowej.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że skoro każdy z małżonków prowadzi odrębnie (samodzielnie) pozarolniczą działalność gospodarczą, to w sytuacji gdy w ramach majątkowej wspólności ustawowej są współwłaścicielami lokalu wykorzystywanego przez nich w tych działalnościach, przy ustalaniu wartości początkowej przedmiotowego lokalu zastosowanie znajdzie cyt. wyżej art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe oznacza, że - zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość początkową tego budynku należy u każdego z małżonków ustalić w wysokości 50% wartości początkowej.

Natomiast po ustaleniu wartości początkowej nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej zastosowanie znaleźć może art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określa sposób (zakres) dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składnika majątku tylko częściowo wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z tym przepisem, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

W konsekwencji, Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne w takiej proporcji, w jakiej powierzchnia lokalu wykorzystywana do prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej pozostaje w stosunku do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu, jednakże wysokość tej proporcji dotyczyć może wyłącznie ustalonej we wskazany powyżej sposób wartości początkowej nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, który w całości został przeznaczony na wykup wskazanego w treści wniosku lokalu, tut. Organ zauważa co następuje.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów).

W świetle powyższej regulacji należy uznać, że dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei art. 23 ust. 1 pkt 33 cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Z wyżej powołanych przepisów wynika zatem, że odsetki od kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodów odsetek od kredytu jest przede wszystkim istnienie związku przyczynowo-skutkowego między kredytem a przychodem z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Ustawodawca nie różnicuje zatem rodzaju kredytu, od którego spłacane są odsetki. Jednakże należy zaznaczyć, że to na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki zostały przeznaczone na cel związany z przedmiotem prowadzonej działalności.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne, należy wskazać, że jeżeli odsetki od kredytu zostały naliczone i zapłacone po dniu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji środków trwałych, to wówczas Wnioskodawca może je zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Jednakże wymaga podkreślenia, że Zainteresowany może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłacone odsetki tylko w tej części, która odpowiada udziałowi powierzchni lokalu wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni tego lokalu.

Jeżeli jednak odsetki od kredytu zostały naliczone i zapłacone do dnia przekazania środka trwałego do używania, to - zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zwiększają one wartość początkową tego środka trwałego ustaloną w przedstawiony powyżej sposób i mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne.

Podobnie jest w odniesieniu do wydatków poniesionych na remont wskazanego lokalu.

Należy bowiem wskazać, że wydatki poniesione na remont ww. lokalu, które zostały poniesione do dnia przekazania lokalu do używania, zwiększają jego wartość początkową i poprzez odpisy amortyzacyjne - dokonywane zgodnie z powyższymi przepisami - będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jedynie wydatki dotyczące remontu, poniesione po oddaniu lokalu do używania, można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, w części, która odpowiada udziałowi powierzchni lokalu wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej do całej powierzchni tego lokalu.

Natomiast w odniesieniu do opłat poniesionych tytułem podatku od nieruchomości należy wskazać, że również podlegają one zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Zainteresowanego działalności gospodarczej w części, która odpowiada udziałowi powierzchni lokalu wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej do całej powierzchni tego lokalu. Jednakże wydatki poniesione tytułem podatku od nieruchomości podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów nie poprzez odpisy amortyzacyjne, ale w dacie ich poniesienia.

Podsumowując, Wnioskodawca może ująć wskazany w treści wniosku lokal w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej w związku z wykonywaną przez Zainteresowanego działalnością gospodarczą. Ponadto Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne oraz zapłacone odsetki od kredytu, koszty remontu oraz opłaty tytułem podatku od nieruchomości, jednakże tylko w odpowiedniej części.

Nie można zatem podzielić poglądu Wnioskodawcy, w myśl którego to właśnie Zainteresowany winien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej wykupionego lokalu, a także odsetki od kredytu, wydatki na remont i opłaty tytułem podatku od nieruchomości. Wprawdzie Zainteresowany może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać wskazane we wniosku wydatki do kosztów uzyskania przychodów, jednakże tylko w odpowiedniej części, ponieważ część nieruchomości wykorzystuje żona Wnioskodawcy, z którą Zainteresowany nie ma rozdzielności majątkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ww. ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie.

Z uwagi na to, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej został złożony przez jednego ze współwłaścicieli nieruchomości, zaznacza się, że interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.