ILPB1/415-1320/13-4/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 listopada 2013 r. (data wpływu 29 listopada 2013 r.) uzupełnionym w dniu 10 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe,

* ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 29 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 22 stycznia 2014 r., znak ILPB1/415-1320/13-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 31 stycznia 2014 r., a w dniu 10 lutego 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 7 lutego 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi od października 2013 r. jednoosobową działalność gospodarczą, której jednym z podstawowych profili działalności jest świadczenie usług prawnych. Obecnie, na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności Wnioskodawca wykorzystuje samochód osobowy stanowiący jego własność. Samochód nabyty został w maju 2013 r. Co istotne, Wnioskodawca zamierza wykorzystywać przedmiotowy samochód jedynie przez krótki okres czasu (krótszy niż 1 rok).

Krótki okres użytkowania samochodu sprawia, iż tak wniesionego do działalności gospodarczej samochodu nie planuje on zaliczać do środków trwałych i amortyzować (choć stanowić on będzie składnik majątku firmy), lecz planuje zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo, wg ceny jego nabycia z maja 2013 r.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku wskazano, że samochód osobowy wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej przez okres krótszy niż rok, będący przedmiotem wniosku, po wycofaniu z działalności gospodarczej nie będzie służył celom gospodarczym w ramach wskazanej we wniosku działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest obciążenie jednorazowo kosztów uzyskania przychodów w momencie wniesienia samochodu do składników majątku prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (z uwagi na założenie, iż będzie on użytkowany krócej niż 1 rok).

2. Czy wartość początkowa samochodu (koszt, po jakim Wnioskodawca obciążać będzie koszty prowadzonej działalności gospodarczej), winien być ustalony w oparciu o pierwotną cenę nabycia wynikającą z umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowe jest obciążenie jednorazowo kosztów uzyskania przychodów w momencie wniesienia samochodu do jego działalności z uwagi na założenie, iż przedmiotowy pojazd użytkowany będzie w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż 1 rok. Wartość początkowa samochodu (koszt, po jakim winien on obciążyć koszty prowadzonej działalności gospodarczej) winna natomiast być ustalona wg rzeczywistej ceny zakupu wynikającej z umowy kupna samochodu z maja 2013 r.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.; dalej: "ustawa o PIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały po to, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, lub też aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W analizowanym stanie faktycznym, samochód wnoszony do majątku firmy jest środkiem transportu niezbędnym do świadczenia usług przez Wnioskodawcę, bowiem wykonywane usługi wymagają niejednokrotnie wizyt u klientów. W konsekwencji, koszty związane z nabyciem i użytkowaniem przedmiotowego pojazdu będą w sposób bezpośredni związane z osiąganymi przychodami.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Ponadto w myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powołanego przepisu, amortyzacji podlegają środki trwałe spełniające łącznie wszystkie wymienione powyżej warunki, wśród których kluczowym jest wymóg przewidywanego okresu używania środka trwałego dłuższy niż jeden rok. Przewidywany okres używania stanowi w tym przypadku zamiar Wnioskodawcy, a zatem sam plan jego wykorzystywania przez okres krótszy niż jeden rok decyduje o braku możliwości uznania składnika majątku podatnika za środek trwały podlegający amortyzacji.

A zatem w sytuacji założenia, iż okres używania składnika majątku będzie dłuższy niż rok, podatnik ma obowiązek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne, równocześnie w przypadku, kiedy taki składnik majątku nie zostanie zaliczony do środków trwałych, lecz stanowić będzie składnik majątku wykorzystywany w prowadzonej działalności przez okres krótszy niż jeden rok, jego wartość winna być zaliczona jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl przepisu art. 22e ust. 1 ustawy o PIT, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczają ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

Jeżeli różnica, o której mowa w ww. przepisie ust. 1 pkt 2 jest wyższa od kosztów danego miesiąca, nierozliczona nadwyżka kosztów pomniejsza koszty w następnych miesiącach (art. 22e ust. 3).

Z powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w sposób jednoznaczny wynika, iż jest on uprawniony do jednorazowego zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości samochodu.

Odnosząc się do sposobu ustalenia wartości, po jakiej jest uprawniony do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów samochodu, zdaniem Wnioskodawcy, sięgnąć należy do art. 22g ust. 1 ustawy o PIT, który w ocenie zainteresowanego, na skutek braku szczegółowych przepisów dotyczących wyceny składników majątku niestanowiących środków trwałych, stosować należy odpowiednio. I tak art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż "za wartość początkową (...) uważa się (...) w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia..."

Z powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w sposób jednoznaczny wynika, iż wartością po jakiej należy zaliczyć w koszty wartość samochodu powinna być cena nabycia samochodu z maja 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe, w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, ze kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie przyczynia się do osiągniecia przychodu, bądź służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychód danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok jest jednym z warunków, którego spełnienie pozwala uznać dany składnik majątku za środek trwały. Decyzja o tym, jak długo składnik majątku będzie wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, należy do podatnika.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności wykorzystuje samochód osobowy stanowiący jego własność. Zainteresowany przedmiotowy samochód zamierza wykorzystywać jedynie przez krótki okres czasu (krótszy niż 1 rok). Natomiast - jak wskazano we wniosku - po wycofaniu z działalności gospodarczej samochód nie będzie służył celom gospodarczym w ramach wskazanej we wniosku działalności.

W związku z powyższym, jeżeli Wnioskodawca dla samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej określi okres używania krótszy niż rok i nie zaliczy go do środków trwałych, to wydatek poniesiony na zakup tego samochodu osobowego może zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast jeżeli po upływie roku samochód będzie nadal użytkowany, zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22e ust. 1 powołanej ustawy jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

W związku z powyższym, wydatek na nabycie samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, dla którego Wnioskodawca określił okres używania krótszy niż rok można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się natomiast do kwestii skutków podatkowych wycofania samochodu osobowego, (który nie będzie służył celom gospodarczym w ramach wskazanej we wniosku działalności) przed upływem roku, stwierdzić należy, że podatnik, który wydatek na zakup rzeczowego składnika majątku zużywającego się stopniowo zaliczy jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów ze względu na jego przewidywany okres używania krótszy niż rok, a następnie przed upływem roku wycofa go z działalności jest zobowiązany skorygować koszty o całą kwotę uprzednio zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z treścią art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zatem w sytuacji przedstawionej we wniosku, późniejsze wycofanie samochodu osobowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 12 miesięcy (niebędącego środkiem trwałym), spowoduje konieczność zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o całą kwotę wydatków poniesionych na jego nabycie, uprzednio zaliczoną do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe, ponieważ późniejsze wycofanie samochodu osobowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez okres krótszy niż 12 miesięcy (niebędącego środkiem trwałym) spowoduje, że zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na jego zakup powinny być skorygowane o całą kwotę uprzednio zaliczoną w koszty.

Natomiast w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego odwołać należy się do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią tego artykułu za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 3 powołanej ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Wartość początkową samochodu osobowego wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej niestanowiącego środka trwałego ustala się analogicznie jak wartość początkową składnika majątku będącego środkiem trwałym, tj. zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Wartość tę stanowi zatem cena jego nabycia, w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. ustawy, wynikająca z umowy nabycia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że wartość początkowa samochodu winna być ustalona według ceny zakupu, wynikającej z umowy kupna-sprzedaży, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.