ILPB1/415-1302/11-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 2 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych - jest prawidłowe.

W dniu 21 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza kupić na swoje potrzeby samochód osobowy, który będzie używany przez jednego z pracowników. Pojazd będzie wykorzystywany przez pracownika w celach służbowych, tj. na dojazdy na spotkania z kontrahentami, wyjazdy związane ze świadczeniem usług etc. Ponadto pracownik będzie miał możliwość użytkowania powierzonego mu samochodu w celach prywatnych.

W opinii Wnioskodawcy, korzystanie z samochodu służbowego w celach prywatnych przez pracownika stanowi dla niego przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym pracodawca zamierza ustalać wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 i ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku od osób fizycznych. Podatnik nie ma w swoim zakresie działalności i przez co nie prowadził, nie prowadzi i nie planuje prowadzić działalności w zakresie świadczenia usług najmu samochodów osobowych.

Ustalając ryczałt wartości nieodpłatnego świadczenia Wnioskodawca planuje przyjąć jako równowartość 0,5% wartości samochodu, biorąc pod uwagę ceny rynkowe stosowane przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy i praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest obliczenie przez Wnioskodawcę wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika z tytułu użytkowania samochodu do celów prywatnych jako 0,5% wartości samochodu miesięcznie, jeżeli tak ustalona wartość ryczałtu jest równa cenie rynkowej stosowanej przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy i praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępniania.

Treść ww. pytania wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, wobec braku precyzyjnej regulacji ustawowej dotyczącej ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika, powstałego z tytułu prawa do używania samochodu służbowego w celach prywatnych, zaproponowana przez Spółkę metoda jest właściwa.

Metoda ta proponowana była w założeniach nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jej zaletą jest obiektywna sprawdzalność wartości świadczenia, jakie otrzymuje pracownik.

Nie jest, przy jej zastosowaniu, możliwa dowolność w obliczaniu wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika. Zaproponowana metoda obliczenia wartości świadczenia uwzględnia przesłanki z art. 12 ust. 1 i 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b.

Zaproponowany sposób obliczenia wartości świadczenia uwzględnia wartość rynkową pojazdu (jego markę, klasę, przebieg, stan techniczny, rok produkcji i wyposażenie), co skutkuje ścisłym powiązaniem przychodu pracownika z wartością pojazdu.

Ponadto zastosowana metoda pozwala na określenie wartości świadczenia otrzymanego przez pracownika w wypadku, gdy pojazd wykorzystywany jest przez pracownika w sposób nietypowy, co uniemożliwia bądź znacznie utrudnia wartość świadczenia otrzymywanego przez pracownika. Podobnie w sytuacji, gdy pracownik nie jest w stanie w sposób prawidłowy lub wyczerpujący udokumentować rozmiaru korzyści, jakie uzyskał używając powierzony mu pojazd, a także w sytuacji gdy nie jest możliwe ścisłe rozgraniczenie sytuacji, kiedy pojazd wykorzystywany jest w celach służbowych od tych, w których jest używany w celach prywatnych.

Spółka wskazuje, że przyjęcie innej metody mogłoby w sposób niezgodny z prawem zawyżyć wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika. W szczególności chodzi o szacowanie wysokości przychodu pracownika w odniesieniu do cen najmu samochodów.

Spółka wskazuje na następujące okoliczności, które powodują niewłaściwość porównywania korzystania przez pracownika z powierzonego pojazdu z najmem:

* Najem zwykle dotyczy krótkich okresów czasu, powierzenie pracownikowi pojazdu następuje zwykle na czas nieoznaczony, zwykle do ustania stosunku pracy. Aspekt ten powinien być brany pod uwagę przy określaniu wartości świadczenia uzyskiwanego przez pracownika;

* Większość czynności konserwacyjnych oraz serwisowych dotyczących pojazdu w przypadku najmu obciąża wynajmującego;

* Na cenę najmu pojazdu składają się m.in. wartość pojazdu rozłożona w czasie, inne koszty prowadzonej przez wynajmującego działalności gospodarczej, jak również jego marża. Z tych składników jedynym dającym się wyodrębnić w przypadku powierzenia pojazdu pracownikowi jest wartość pojazdu, z tym zastrzeżeniem, że wyrażać ona będzie jedynie wartość księgową, ustaloną w oparciu o stosowaną metodę amortyzacji, a nie wartość rynkową. Jest oczywiste, że w przypadku oddania pracownikowi pojazdu do korzystania (w tym prywatnego) nie można po jego stronie określać przychodu w części odpowiadającej kosztom pośrednim prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej, jako że pracodawca ponosi ten koszt bez względu na to, czy przypisze samochód konkretnemu pracownikowi, ani też w części odpowiadającej marży wynajmującego, jako że przedsiębiorca nabywający pojazd, a następnie oddający go w używanie pracownikowi robi to, gdyż jest to niezbędne dla prowadzonej działalności, nie zaś w celu uzyskiwania przychodu od swojego pracownika.

Z powyższych względów zastosowanie do obliczenia wartości świadczenia dla pracownika rynkowych cen wynajęcia samochodu pozbawiać będzie operację kupna samochodu sensu ekonomicznego. Stosowanie omawianych przepisów nie powinno bowiem, zdaniem Spółki, wpływać negatywnie na ekonomiczne warunki korzystania przez Spółkę z jej własnych pojazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń - w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych - ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, ustawodawca w art. 11 ust. 2a ściśle określił sposoby ustalenia wartości innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza kupić samochód osobowy, który będzie wykorzystywany przez jednego z pracowników w celach służbowych. Pracownik będzie miał możliwość użytkowania powierzonego mu samochodu w celach prywatnych. Z treści wniosku wynika również, że Spółka nie zajmuje się ani też nie planuje prowadzić działalności w zakresie świadczenia usług najmu samochodów osobowych.

W związku z powyższym wskazać należy, że wartość nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika Spółki, w postaci wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych, stanowi dla tego pracownika przychód ze stosunku pracy.

W przedmiotowej sprawie znajdzie zatem zastosowanie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że skoro w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nie świadczy usług najmu samochodów, to w celu ustalenia wartości świadczenia w postaci udostępniania zakupionego przez Spółkę samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika - Spółka jako pracodawca - powinna uwzględnić ceny rynkowe stosowane przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Reasumując, Wnioskodawca słusznie przyjął, iż wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych należy ustalić jako 0,5% wartości samochodu miesięcznie, jeżeli tak ustalona wartość ryczałtu jest równa cenie rynkowej stosowanej przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy i praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępniania.

Tut. Organ zauważa, iż wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępniania samochodu służbowego będącego własnością pracodawcy do celów prywatnych pracownika, w sytuacji gdy pracodawca nie trudni się najmem samochodów, należy ustalać na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie wyklucza to stosowania dla ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia cen rynkowych stosowanych przez firmy zajmujące się wynajmem samochodów tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Niezależnie od powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do zadanego pytania dotyczącego ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia jako 0,5% wartości samochodu miesięcznie w sytuacji, gdy tak ustalona wartość ryczałtu jest równa cenie rynkowej stosowanej przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy i praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępniania, należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, w odniesieniu do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji przychodu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jako 0,5% wartości samochodu miesięcznie, tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Treść art. 3 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z uwagi na powyższe nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) wysokości przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodów służbowych, bowiem kwestia ta nie jest regulowana przepisami prawa podatkowego.

Tut. Organ informuje, iż udzielając interpretacji indywidualnej, przyjął informację, że wartość nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika z tytułu użytkowania samochodu do celów prywatnych, stanowiąca 0,5% wartości samochodu miesięcznie, odpowiada cenie rynkowej stosowanej przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy i praw tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępniania jako element opisu zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji przychodu z tytułu nieodpłatnego korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.