ILPB1/415-1240/10-4/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2010 r. (data wpływu 29 października 2010 r.), uzupełnionym w dniu 5 stycznia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 29 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu, a także dotyczącej dokumentowania zmiany stanu magazynu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi firmę, która zajmuje się handlem i odzyskiem różnego rodzaju odpadów. Jest w budowie własnej sortowni, posiada kontenery do odbioru zanieczyszczeń, odpadów. Kontenery są wstawiane środkiem transportu firmy Wnioskodawcy do firm w celu pozyskania surowca (folii, makulatury i innych odpadów, tworzyw nadających się do sprzedaży, także odpadów komunalnych).

Firmy obciążają firmę Zainteresowanego fakturą za zanieczyszczenia, które znajdują się w kontenerach np. odpad makulatura, odpad folia. Są to często odpady poprodukcyjne różnego gatunku, gdzie nie można określić ich rodzaju i wagi przed faktycznym ich przesortowaniem (firmy nie dokonują segregacji na gatunki i rodzaj odpadu - nie ma ekonomicznego uzasadnienia wstawianie jednego kontenera dla jednego rodzaju odpadu). W firmie Wnioskodawcy towar ten będzie przyjmowany na magazyn jako jeden surowiec np. folia, makulatura, zgodnie z otrzymaną fakturą. Podczas procesu segregacji po uruchomieniu sortowni może okazać się, że zawartość kontenera nie jest zgodna z fakturą zakupową.

Dotychczas towar w większej ilości był utylizowany, gdyż z punktu ekonomicznego i technicznego bez sortowni nie było można wysegregować tego towaru (odpadu). Towar tylko lepszej jakości był sprzedawany, a reszta bez procesu segregacji utylizowana. W przyszłości jednak z faktury zakupowej np. 1000 kg folii, która będzie przyjęta na magazyn w firmie Wnioskodawcy jako 1000 kg folii (1000 kg x 1 zł), po segregacji może okazać się, że w kontenerze będzie 700 kg folii, 200 kg makulatury i 100 kg zanieczyszczeń. Powstaje problem natury technicznej jak urealnić magazyn ze stanem faktycznym.

Zainteresowany podkreślił, że niemożliwe jest określenie poszczególnych wag przed wystawieniem faktury przez firmy sprzedające do firmy Wnioskodawcy odpad, ponieważ segregacja towaru z kontenera będzie odbywała się nieraz po miesiącu lub dwóch od jego fizycznego dostarczenia do firmy i w momencie sortowania na linii sortowniczej będzie znajdował się już towar z kilku firm jednocześnie. Zanieczyszczenia, które nie nadają się do dalszej odsprzedaży np. 100 kg będą przekazywane do utylizacji lub do wyspecjalizowanych podmiotów, na co firma Wnioskodawcy będzie otrzymywać fakturę obciążeniową na utylizację lub odbiór w celu zagospodarowania na 100 kg.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

Czy wartość zakupionego towaru (odpad), a następnie przekazanego do utylizacji, która nie nadaje się do dalszej sprzedaży może stanowić koszt podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, odpad nienadający się do dalszej sprzedaży, który poddany jest utylizacji może być kosztem podatkowym, ponieważ będzie on "produktem" ubocznym wynikającym z naturalnego procesu działalności firmy Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wśród wymienionych w tzw. negatywnym katalogu kosztów, ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie wyszczególniono strat w towarach handlowych. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Oznacza to, iż co do zasady straty te, jako związane z prowadzoną działalnością, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów powinno być jednak każdorazowo oceniane w aspekcie:

* całokształtu prowadzonej przez podatnika działalności,

* okoliczności, które spowodowały powstanie straty,

* udokumentowania straty,

* podjętych przez podatnika działań zabezpieczających.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, iż jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi firmę, która zajmuje się handlem i odzyskiem różnego rodzaju odpadów. Firmy obciążają firmę Zainteresowanego fakturą za zanieczyszczenia, które znajdują się w kontenerach. W firmie Wnioskodawcy towar ten będzie przyjmowany na magazyn jako jeden surowiec, zgodnie z otrzymaną fakturą. Zanieczyszczenia, które nie nadają się do dalszej odsprzedaży, będą przekazywane do utylizacji lub do wyspecjalizowanych podmiotów, na co firma Wnioskodawcy będzie otrzymywać fakturę obciążeniową na utylizację lub odbiór w celu zagospodarowania.

Wobec powyższego, jeżeli działania Wnioskodawcy związane z utylizacją towarów są naturalną konsekwencją racjonalnego działania i dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej - wówczas istnieje możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wartości utylizowanych towarów, przy prawidłowym ich udokumentowaniu.

Podkreślenia wymaga przy tym, iż to na podatniku spoczywa ciężar dowodu odnośnie wykazania należytej staranności i racjonalności podjętych działań. Podatnik powinien posiadać dokumentację potwierdzającą powody braku możliwości sprzedaży towaru oraz uzasadniające ich likwidację. Brak uzasadnionej przyczyny utylizacji towarów stwarza sytuację, w której ich wartość nie będzie stanowiła kosztu uzyskania przychodu. To na podatniku bowiem ciąży obowiązek udowodnienia okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Reasumując, wartość zakupionego towaru (odpad), a następnie przekazanego do utylizacji, która nie nadaje się do dalszej sprzedaży może stanowić koszt podatkowy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, iż wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem. Zatem ocena, czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki powstają w trakcie normalnego, racjonalnego działania, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej należy do Zainteresowanego. Ocena ta może zostać zweryfikowana jedynie w prowadzonym przez właściwe organy postępowaniu podatkowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienia się, iż wniosek dotyczący dokumentowania zmiany stanu magazynu został rozpatrzony w dniu 28 stycznia 2011 r. odrębnym pismem nr ILPB1/415-1240/10-5/AO.

Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.