ILPB1/415-124/12-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy reprezentowanego przez radcę prawnego, przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2012 r. (data wpływu 3 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 26 czerwca 2002 r. Wnioskodawca złożył pozew o zapłatę przeciwko Sp. z o.o. W dniu 13 września 2002 r. Sąd Rejonowy wydał nakaz zapłaty. W dniu 10 października 2002 r. dłużnik wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty. W dniu 18 grudnia 2003 r. Sąd Rejonowy wydał wyrok utrzymujący w mocy nakaz zapłaty. W dniu 24 marca 2004 r. Wnioskodawca złożył do Komornika Sądowego wniosek o wszczęcie egzekucji. Pismem z dnia 4 kwietnia 2004 r. Komornik Sądowy poinformował Wnioskodawcę o możliwości przyłączenia się do egzekucji prowadzonej z nieruchomości dłużnika. Pismem z dnia 21 kwietnia 2004 r. Zainteresowany przyłączył się do tej egzekucji. Postępowanie to było prowadzone pod sygn. akt (...).

W 2004 r. zostało wobec dłużnika wszczęte postępowanie likwidacyjne.

Z uwagi na dużą liczbę wierzycieli w postępowaniu egzekucyjnym i składanych przez nich pism. wniosków i zażaleń - do skutecznej licytacji nieruchomości doszło w dniu 15 września 2010 r.

W dniu 8 sierpnia 2011 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie w sprawie sporządzenia planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji prawa własności nieruchomości dłużnika, ustalenia sumy podlegającej podziałowi na kwotę 137.028,42 zł, ustalenia wierzycieli, których wierzytelności biorą udział w podziale sumy uzyskanej z egzekucji.

Na podstawie wyżej wskazanego postanowienia ustalono, że w podziale sumy uzyskanej z egzekucji znajduje się m.in. Wnioskodawca - poz. 50, ujęto w tej pozycji wszystkie należności objęte wyrokiem z dnia 18 grudnia 2003 r.

W punkcie III postanowienia z dnia 8 sierpnia 2011 r. ustalono sumy przypadające każdemu uczestnikowi podziału. W pozycji 28 ustalono, że Wnioskodawcy przypada kwota 600 zł z tytułu kosztów zastępstwa w egzekucji, 72 zł z tytułu kosztów klauzuli i 12 zł z tytułu innych kosztów. Zatem Zainteresowany na mocy tego postanowienia nie odzyska należności głównej w kwocie 11.052,15 zł, odsetek w kwocie 13.130,45 zł oraz kosztów procesu w kwocie 5.358,30 zł.

Postanowienie jest nieprawomocne.

Należność główna została zarachowana u Wnioskodawcy jako przychód należny.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie postanowienia z dnia 8 sierpnia 2011 r. Sądu Rejonowego można uznać, iż została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności, a zatem na jego podstawie Wnioskodawca (podatnik) miał prawo zaliczyć tę wierzytelność do kosztów uzyskania przychodów w roku 2011.

Zdaniem Wnioskodawcy, miał on prawo zaliczenia w 2011 r. do kosztów uzyskania przychodu należność główną w kwocie 11.052.15 zł na podstawie nieprawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 8 sierpnia 2011 r., gdyż z tego orzeczenia w sposób jednoznaczny wynika, że Zainteresowany nie zostanie zaspokojony z tego tytułu.

W 2011 r. wartość wierzytelności wynosiła "0", gdyż po pierwsze - dłużnik jest w trakcie postępowania likwidacyjnego, a po drugie - nie posiada on żadnego majątku nadającego się do egzekucji.

Skoro wierzytelność została uprzednio zaliczona przez Wnioskodawcę do przychodów należnych w przedstawionym stanie faktycznym zaistniały przesłanki do zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów w 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 cyt. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku z przychodami, w tym służą zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

W świetle art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Z treści art. 23 ust. 2 ww. ustawy wynika, iż za wierzytelności, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 20 uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Należy jednak zauważyć, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od kumulatywnego spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 23 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności te mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu.

Podstawą do zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych z treści których nie wynika jednoznacznie iż podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Sąd Rejonowy wydał w dniu 8 sierpnia 2011 r. postanowienie w sprawie sporządzenia planu podziału sumy uzyskanej z egzekucji prawa własności nieruchomości dłużnika, ustalenia sumy podlegającej podziałowi na kwotę 137.028,42 zł, ustalenia wierzycieli, których wierzytelności biorą udział w podziale sumy uzyskanej z egzekucji. Postanowienie jest nieprawomocne.

Dokument ten zatem nie jest postanowieniem sądu, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, a tylko takie postanowienie - wymienione w tym przepisie - upoważnia do uznania wierzytelności za nieściągalną w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, na podstawie postanowienia z dnia 8 sierpnia 2011 r. Sądu Rejonowego nie można uznać, iż została uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności, a zatem na jego podstawie Wnioskodawca (podatnik) nie miał prawa zaliczyć tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w roku 2011.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.