ILPB1/415-124/08-2/RP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2008 r. (data wpływu 18 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń medycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń medycznych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca ma zamiar zawrzeć z podmiotem świadczącym usługi medyczne umowę o udzielenie świadczeń zdrowotnych na rzecz zakładu pracy klienta i/lub pracowników (dalej "Umowa"), na mocy której opieką medyczną zostaną objęci pracownicy Wnioskodawcy. Zgodnie z umową prawny obowiązek Wnioskodawcy do finansowania świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników będzie wynikał przede wszystkim z następujących aktów prawnych:

* ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy;

* ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach;

* ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy;

* ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej;

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zakres świadczeń zdrowotnych, udzielanych według umowy opierać się będzie przede wszystkim na regulacjach zawartych w ustawie z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy oraz w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy. Przedmiotem umowy będzie świadczenie usług medycznych na rzecz Wnioskodawcy w zryczałtowanym systemie opłat.

Zgodnie z postanowieniami umowy, każdy pracownik będzie miał prawo korzystać z usług medycznych określonych w umowie, przy czym w ramach umowy zostanie ustalony podstawowy pakiet usług, z których korzystają pracownicy (tzw. karta niebieska). Karta niebieska będzie obejmować opiekę medyczną w ramach medycyny pracy oraz opiekę medyczną dodatkową (m.in. opieka internistyczna, profilaktyka stomatologiczna). Pracownicy otrzymają od pracodawcy kartę umożliwiającą korzystanie z wskazanego wyżej zakresu opieki medycznej. Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że zasięgając opinii pracowników, czy wyrażają zgodę na korzystanie z tychże dodatkowych usług medycznych, nie uzyskał akceptacji większości pracowników.

Wydana pracownikom karta będzie niezbędna do skorzystania przez pracownika z usług zarówno z zakresu medycyny pracy, jak i usług dodatkowych (bez karty nie będzie możliwe skorzystanie z jakichkolwiek usług opieki medycznej). Wnioskodawca nie będzie posiadał wiedzy z jakich usług skorzystają pracownicy. Wnioskodawca będzie uiszczał na rzecz podmiotu świadczącego usługi medyczne jedną zryczałtowaną kwotę wynagrodzenia, bez podziału tego wynagrodzenia na usługi dotyczące opieki w ramach medycyny pracy dodatkową opiekę medyczną.

Wynagrodzenie to nie będzie uzależnione od liczby objętych umową pracowników. Niezależnie od ilości pracowników objętych umową w dniu jej podpisania oraz zmian tej liczby w trakcie jej obowiązywania kwota wynagrodzenia nie ulegnie zmianie, chyba że ilość pracowników uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych ulegnie zwiększeniu na tyle, że przekroczy ustalony w umowie limit, dla którego określono daną wysokość wynagrodzenia. W takiej sytuacji kwota wynagrodzenia będzie ponownie przedmiotem ustaleń i negocjacji. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na jednego pracownika, gdyż co miesiąc, liczba pracowników uprawnionych do korzystania ze świadczenia może ulegać zmianie. Taki stan rzeczy uniemożliwia w praktyce określenie rzeczywistej wartości ewentualnego świadczenia. Wnioskodawca nie posiada również wiedzy w zakresie ceny poszczególnych świadczeń, nie będzie także możliwe - na podstawie umowy - przypisanie nawet w przybliżeniu wartości poszczególnych rodzajów świadczeń przypisanych do karty niebieskiej. Tym bardziej nie będzie możliwe wyodrębnienie części wartości poszczególnych świadczeń i przypisania tej wartości do przychodów pracowników. Wynika to z faktu, iż podmiot świadczący usługi medyczne nie udostępni Wnioskodawcy takich informacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie pracowników nie powstanie przychód z nieodpłatnie otrzymanych świadczeń, jako część przychodu ze stosunku pracy, w związku z zapewnieniem przez pracodawcę możliwości korzystania z usług medycznych w ramach umowy.

W związku z tym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, o którym mowa w art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami osób fizycznych są zasadniczo otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej przepisy należy stwierdzić, iż przychodem pracownika są - obok świadczeń pieniężnych - wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przy czym zauważyć należy, iż ustawodawca posłużył się zarówno w art. 11 jak i 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrotem "otrzymane".

Zdaniem Wnioskodawcy nie można mówić o powstaniu przychodu u pracownika w sytuacji, gdy pracodawca objął go opieką medyczną, natomiast pracodawca nie posiada informacji o tym, czy pracownik skorzystał z usług medycznych zapewnionych przez pracodawcę. Pracodawca posiada natomiast informację, że większość pracowników nie wyraziła zgody na objęcie ich taką dodatkową opieką medyczną.

Z treści przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że do świadczeń w naturze czy nieodpłatnie otrzymanych świadczeń odnosi się wyłącznie pojęcie "otrzymanych". Zatem przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1, w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą wyłącznie wartości otrzymanych świadczeń w naturze, a nie - lak wymaga tego przepis w stosunku do pieniędzy i wartości pieniężnych - również postawionych do dyspozycji podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy zaprezentowane wyżej stanowisko zostało potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie, który w wyroku z 5 lutego 1997 r. sygn. akt SA/Sz 1191/96 stwierdził: "Pojęcie "otrzymanych" świadczeń w naturze, którym posługuje się art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być rozumiane inaczej niż w taki sposób, że podatnik faktycznie (fizycznie) posiadł wartość nakładów." Co więcej, o przychodzie po stronie pracownika nie można mówić również w sytuacji, gdy: pracodawca wykupuje usługi medyczne dla pracowników, jednak opłatę za te usługi wnosi w sposób zryczałtowany (bez względu na rzeczywistą wartość wykonanych usług), albo opłata jest ustalona w sposób uniemożliwiający identyfikację ceny usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika.

Wnioskodawca uważa, że potwierdzeniem takiego stanowiska jest pismo Ministerstwa Finansów z dnia 27 września 2002 r. (publ. Serwis Podatkowy 2004 r. Nr.2 str. 7), w którym Ministerstwo stwierdziło: " (...) Stosownie do postanowień art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi nie wchodzące w zakres działalności pracodawcy) ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Stąd też w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się według cen zakupu. Z powołanych przepisów wynika zatem jednoznacznie, iż pracodawca jest obowiązany do doliczenia do przychodu pracownika wartości faktycznie otrzymanych przez pracownika świadczeń, w tym usług medycznych, stosując w tym celu ceny zakupu usługi. Uwzględnienie kosztów usług medycznych w przychodach pracownika jednak nie zawsze jest możliwe. Przykładowo może mieć to miejsce w sytuacji, gdy pracodawca wykupuje usługi medyczne, jednakże opłatę za te usługi wnosi w sposób zryczałtowany (bez względu na rzeczywistą wartość wykonanych usług) albo w sposób uniemożliwiający identyfikację ceny konkretnej usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje bowiem doliczania do dochodu pracownika wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników w sytuacji, gdy nie można określić wartości świadczenia z jakiego podatnik faktycznie skorzystał.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na podstawie art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nakładanie podatków i innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Stąd też doliczanie do dochodu pracownika wartości świadczeń usług medycznych jedynie przypadających na pracownika (a nie faktycznie otrzymanych) byłoby sprzeczne z postanowieniami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (...)"

Wnioskodawca uważa, że również wcześniej Ministerstwo Finansów wypowiadało się w kwestii świadczeń zdrowotnych dla pracowników. l tak w piśmie z 7 stycznia 1998 r. znak PO 3-7301/722-770/ WK/970, stwierdzono: "za przychód ze stosunku pracy nie uznaje się świadczeń związanych z innymi usługami leczniczymi, jeśli określenie ich wysokości na poszczególnego pracownika nie jest możliwe, np. w przypadku gdy pracodawca wydatki te pokrywa w formie ryczałtu bez względu na to, czy pracownik korzysta ze świadczeń leczniczych, czy też z nich nie korzysta".

Zdaniem wnioskodawcy również inne organy podatkowe wypowiadały się korzystnie w kwestii opodatkowania usług medycznych dla pracowników. l tak Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 2 stycznia 2007 r. znak PUS.1/415/29/06 2007.01.02 stwierdził: " (...) Nie uznaje się za przychód pracownika świadczeń w przypadku, gdy określenie ich wysokości na poszczególnego pracownika nie jest możliwe. Opłata za usługi medyczne której obowiązek świadczenia nie wynika z innych przepisów opłacana w formie ryczałtu nie jest dla pracownika przychodem, gdyż daje jedynie możliwość skorzystania z usług medycznych. Wartość otrzymanych przez pracowników nieobowiązkowych świadczeń zdrowotnych będzie stanowić przychód jako wartość nieodpłatnych świadczeń jedynie wtedy, gdy możliwe jest określenie wartości świadczenia, z jakiego konkretny pracownik faktycznie skorzystał.

Reasumując, stwierdzić należy, że opodatkowaniu nie będą podlegać takie świadczenia w sytuacji gdy pracodawca nie jest w stanie określić wartości świadczenia, z jakiego pracownik faktycznie skorzystał. W związku z tym, iż nie jest możliwe ustalenie wysokości świadczenia (w ramach wykupionych pakietów medycznych) z których pracownik będzie korzystał u pracowników nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych."

Podobne stanowisko prezentuje Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku, w decyzji z 8 lipca 2004 r., znak BI/005/0166/04, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, w decyzji z 30 września 2005 r., znak PB l 3/4150/IN-439/US/2005/PM, czy Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, w postanowieniu z 22 grudnia 2005 r., znak ZD/406-52/PIT/05, Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku w decyzji z 8 lipca 2004 r., znak BI/005/0166/04. Podobne stanowisko odnajdujemy w wyroku WSA w Warszawie z 10 grudnia 2007 r., syg. akt III SA/Wa 1302/07.

W analizowanej sytuacji - zdaniem Wnioskodawcy - nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu na rzecz pracowników, ponieważ:

W tym kontekście trudno mówić o tym, iż pracownik uzyska przychody w postaci otrzymanych nieodpłatnie świadczeń. Również w sytuacji, gdy pracownik nie zgadza się na objęcie opieką medyczną, nie można naliczyć mu przychodu. Podobnie będzie wtedy, gdy pracownik wie o bliżej nieokreślonej możliwości konsultacji z lekarzem, np. z informacji na zakładowej tablicy ogłoszeń, i aby móc z tych świadczeń skorzystać, musi wykonać określone dodatkowe czynności, np. zgłosić zapotrzebowanie w dziale kadr, który przekazuje informację do przychodni.

Wnioskodawca uważa, ze pracownik nie może bowiem ponosić konsekwencji podatkowych działań podejmowanych bez jego akceptacji przez pracodawcę i nie można uznać, że otrzymał świadczenie, jeśli wcześniej nie wyrazi jednoznacznie zgody na jego przyjęcie. Ze świadczeniami medycznymi jest podobnie jak z darowizną - aby była skuteczna, obdarowany musi zgodzić się na jej przyjęcie.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdził, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, po stronie pracowników którzy będą korzystali ze świadczeń na podstawie umowy, nie powstanie przychód z nieodpłatnie otrzymanych świadczeń, jako że pracownicy nie otrzymają tychże świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją tego z kolei będzie brak obowiązku doliczenia do przychodów pracowników wartości usług medycznych oraz brak obowiązku poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 - 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione - według cen zakupu.

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy. Wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Stąd, w przypadku zakupu przez pracodawcę usług polegających na wykonaniu wstępnych, okresowych oraz kontrolnych badań lekarskich, wartość tego rodzaju świadczeń nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w sytuacji zakupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych dla swoich pracowników dotyczących np. wykonania wstępnych, okresowych oraz kontrolnych badań lekarskich, a także dobrowolnych specjalistycznych usług medycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym - na zasadach określonych w art. 32 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy - podlegać będzie jedynie wartość pieniężna tej części otrzymanego świadczenia (część opłaty), która przypada na dobrowolne specjalistyczne usługi medyczne.

W związku z powyższym należy zauważyć, iż w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z określonych świadczeń, ich wartość stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Podkreślenia wymaga, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez pracownika w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń. O powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania pracownika z konkretnej usługi medycznej.

Z przedstawionych informacji wynika, że odpłatność nie jest uzależniona od ilości pracowników, upoważnionych przez Wnioskodawcę do korzystania ze świadczeń medycznych. Fakt, że dokonywanie opłat odbywa się w sposób uniemożliwiający identyfikację wartości świadczenia przypadającej na danego pracownika, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wysokości przychodu przypadającego na konkretną osobę. Ilość pracowników objętych świadczeniem oraz ich dane osobowe znajdują się niewątpliwie w posiadaniu Wnioskodawcy. W rezultacie można więc wskazać każdą osobę oraz okres, w którym była uprawniona do korzystania z wykupionych usług medycznych. Uwzględniając następnie wysokość zapłaconego ryczałtu za świadczenie usług medycznych oraz ilość uprawnionych, można ustalić wysokość przychodu uzyskanego przez daną osobę.

Kwota ww. opłaty przypadającej na danego pracownika będzie stanowiła przychód ze stosunku pracy. Wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przedmiotowe świadczenie stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.