ILPB1/415-1178/09-3/AMN - Możliwość zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych zwrotu udokumentowanego kosztu przejazdu taksówką menedżera w ramach podróży służbowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko XXX, przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2009 r. (data wpływu 30 października 2009 r.), uzupełnionym w dniu 12 stycznia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie całego kraju między innymi w zakresie dostarczania jednostkom naukowo badawczym odczynników laboratoryjnych, sprzętu i urządzeń naukowo pomiarowych. Na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, wyższa kadra menedżerska Spółki odbywa liczne podróże służbowe w ramach poleceń służbowych. Menadżerowie są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. W szczególnych przypadkach menedżer, którego czas jest bardzo cenny dla firmy musi skorzystać nie tylko z środka transportu jakim jest pociąg np. relacji W.-S. czy G., ale również z taksówki w celu dotarcia na dworzec kolejowy lub odwrotnie z dworca kolejowego do miejsca przeznaczenia, zwłaszcza gdy pociąg jest późno już w nocy lub bardzo wcześnie rano. Dodatkowo jest to podyktowane względami bezpieczeństwa ponieważ zawsze ma ze sobą komputer typu notebook z poufnymi bazami danych firmy. Spółka wyraża wtedy zgodę na wniosek menedżera na pokrycie kosztów dojazdu menedżera w podróży służbowej taksówką, a menedżer udokumentuje rachunkiem lub fakturą poniesiony koszt, to wówczas Spółka zwraca menedżerowi koszt przejazdu taksówką.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwrócony menedżerowi koszt przejazdu taksówką (na który to przejazd pracodawca wyraził zgodę) w ramach podróży służbowej korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym ma tutaj zastosowanie ww. przepis w podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) pracownikowi przysługuje z tytułu podróży służbowej odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę zwrot kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej. Pojęcie "środków komunikacji miejscowej" nie zostało w powyższym rozporządzeniu zdefiniowane. W związku z tym należy uznać, że obejmuje ono wszelkie środki komunikacji występujące w danej miejscowości m.in. autobusy miejskie, tramwaje, metro czy taksówki.

Natomiast w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej odbywanej na obszarze kraju z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) został określony ryczałt na pokrycie kosztów dojazdu środkami komunikacji miejscowej, który wynosi 20% diety za każdą rozpoczętą dobę pobytu w podróży służbowej. Stosownie do postanowień § 6 ust. 3 ww. rozporządzenia, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli na wniosek pracownika wyrazi zgodę na pokrycie udokumentowanych kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej.

W związku z powyższym koszty dojazdu środkami komunikacji miejscowej, które pokrywa na wniosek pracownika zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) o podatku dochodowym od osób fizycznych są zwolnione z podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Na podstawie powołanego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w miejscu określonym przez pracodawcę, diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy odnieść się również do przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z których wynika ogólny obowiązek pracodawcy do dokonania pracownikowi zwrotu kosztów poniesionych z tytułu podróży służbowej.

W świetle art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi odbywającemu podróż służbową, jeżeli układ zbiorowy, regulamin pracy lub umowa ich nie określa, zawierają przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Zgodnie z § 3 ww. rozporządzenia z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że w szczególnych przypadkach menedżer w związku z podróżą służbową, za zgodą pracodawcy korzysta z taksówki w celu dotarcia na dworzec kolejowy lub odwrotnie z dworca kolejowego do miejsca przeznaczenia. Spółka po udokumentowaniu rachunkiem lub fakturą poniesienia ww. wydatków, zwraca menedżerowi koszt przejazdu taksówką.

W takim przypadku zwrot wydatków ponoszonych za zgodą pracodawcy na przejazd taksówką, które są odpowiednio udokumentowane i mają związek o podróżą służbową korzystają ze zwolnienia.

Reasumując, zwrócony menedżerowi koszt przejazdu taksówką odpowiednio udokumentowany (na który to przejazd pracodawca wyraził zgodę) w ramach podróży służbowej korzysta ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.