ILPB1/415-1173/11-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4 października 2011 r. (data wpływu 12 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 12 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) powierza swoim pracownikom do wykonywania obowiązków związanych z ich pracą samochody służbowe. Spółka dopuszcza wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych także do celów prywatnych.

Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, w związku z przepisem art. 12 ustawy o PIT zobowiązana jest do doliczenia do wynagrodzenia pracowników podlegającego opodatkowaniu wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci udostępnienia samochodów służbowych do celów prywatnych oraz odprowadzenia należnej od powyższego świadczenia zaliczki na podatek PIT.

W związku z wdrażanym przez Spółkę nowym procesem organizacji floty samochodowej Spółka planuje stworzyć odpowiednią dokumentację, która będzie obowiązywać w Spółce i będzie regulowała zasady korzystania przez pracowników z samochodów służbowych w celach służbowych. Spółka rozważa możliwość zawarcia porozumień z pracownikami, zgodnie z którymi będą oni uprawnieni do garażowania samochodów w ich miejscach zamieszkania. Garażowanie samochodów w miejscu zamieszkania ma gwarantować stałą gotowość do użytkowania samochodów przez pracownika dla celów służbowych (najszybszy możliwy dojazd do miejsca pracy, szczególnie w sytuacjach awaryjnych, nietypowych porach doby). Spółka prowadzi działalność w systemie zmianowym (15-18 zmian w tygodniu) w trzech różnych lokalizacjach bez możliwości swobodnego, całodobowego dojazdu.

Ponadto, przyznanie pracownikom prawa garażowania samochodów w miejscu zamieszkania ma umożliwić pracownikom należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem do czego zobowiązani są pracownicy na podstawie przepisu art. 124 § 1 i § 2 Kodeksu pracy, co również ma zabezpieczać interes Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane przejazdy pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania i garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca pracy do miejsca garażowania samochodów wskazanego w porozumieniu z pracownikiem, stanowią dla pracowników w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ustawy o PIT nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21 ustawy o PIT oraz zwolnionych od podatku na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT).

W świetle art. 124 § 1 Kodeksu pracy pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się (§ 2 art. 124 Kodeksu pracy).

Zdaniem Spółki udostępnienie przez Spółkę pracownikom samochodów służbowych w celach:

* służbowych,

* przejazdu z miejsca jego garażowania do miejsca pracy i z miejsca pracy do wyznaczonego miejsca garażowania samochodu służbowego,

nie stanowi w świetle powyższych regulacji, nieodpłatnego świadczenia dla pracowników, a co za tym idzie nie powoduje powstania przychodu u pracownika.

Garażowanie samochodów w miejscu zamieszkania pracowników ma bowiem gwarantować Spółce stałą gotowość do użytkowania samochodów przez pracownika dla celów służbowych jak również zapewnić bezpieczeństwo garażowanych samochodów służbowych.

Na Spółce jako płatniku podatku PIT nie ciąży tym samym obowiązek poboru podatku PIT od tego typu przejazdów realizowanych przez pracowników dla potrzeb Spółki.

Prawidłowość powyższego stanowiska została potwierdzona m.in. w interpretacjach wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 września 2011 r. o sygn. ILPB2/415-642/11-2/JK czy też w interpretacji z dnia 16 czerwca 2011 r. o sygn. ILPB1/415-426/11-4/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka planuje stworzyć odpowiednią dokumentację, która będzie regulowała zasady korzystania przez pracowników z samochodów służbowych w celach służbowych. Spółka rozważa możliwość zawarcia porozumień z pracownikami, zgodnie z którymi będą oni uprawnieni do garażowania samochodów w ich miejscach zamieszkania. Garażowanie samochodów w miejscu zamieszkania ma gwarantować stałą gotowość do użytkowania samochodów przez pracownika w celach służbowych oraz umożliwić pracownikom należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz umożliwienie na mocy zawartego porozumienia przez płatnika garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, przejazdy pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania i garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca pracy do miejsca garażowania samochodów wskazanego w porozumieniu z pracownikiem, nie stanowią dla pracowników w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem. W związku z tym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.